Zambia 🇿🇲

Met een laatste blik op de Vic Falls rijden we via een oude mooie brug naar de overkant van Zimbabwe, we zijn in Zambia. Het grenspostje is wat rommeliger dan we tegenwoordig gewend zijn, het ene loket voor visum, andere weer voor roadtoll en nog eentje voor de TIP en voor de verzekering moeten we buiten onder een boompje zijn. Het gaat niet zo vlot, maar we zijn vroeg en hebben de tijd. Ook vandaag gaan Antony en Ruth, onze Australische vrienden, dezelfde grens over dus vanzelfsprekend dat we afspreken om samen de komende dagen door te brengen. We rollen weer van het ene gezelschap in de andere. Leuk!
De eerste nacht staan we niet echt op een bijzondere plek, maar als we de volgende ochtend rondrijden zien we een mooi plekje in een tuin aan de rivier de Zambezi. Hier vandaan worden tours georganiseerd en er is een gezellige bar. De eigenaar vind het prima dat we hier staan, en hoeven niet eens wat te betalen. Hij geeft ons zelfs een kadootje, omdat we Hollanders zijn, hoe tof is dat? Maar nadat we snachts bezoek hebben gehad van een olifant, en Ruth hier niet zo van gediend was (in daktent en op een paar meter afstand) zijn zij de volgende ochtend vertrokken naar een lodge in de stad. We nemen deze keer ook echt afscheid van elkaar, zij zullen hier vandaan veel sneller richting Egypte en Europa gaan reizen. Wie weet tot ooit in Nederland of Australië. Wij blijven nog één nachtje en zullen de komende weken de Zambezi gaan volgen tot aan het noorden, en op zoek gaan naar de bron. Zambia is een groot land en de afstanden enorm welke we zullen combineren met asfalt en off-road routes. In Sesheke slapen we voorlopig voor de laatste keer op een camping , deze wordt gerund door Hollander Harrie, aardige man maar beetje een verstrooide professor 😁. Wanneer we onderweg naar het noorden nog langs een waterval komen en een plekje aan de rivier zoeken om te overnachten worden we welkom geheten door de locals. Ze snappen niet zo goed dat we niet naar de waterval willen, we komen immers net van de Vic Falls vandaan, maar na het geven van wat zout en een kleine bijdrage vinden ze het goed dat we blijven staan. Één van de oudere mannen komt later terug met een speer die door zijn vader nog gebruikt is om te jagen, toen ze vroeger nog op het eilandje tegenover woonden (omringt door krokodillen en nijlpaarden). Hij wil ons de speer kado doen om deze in Nederland te laten zien, dit kunnen wij natuurlijk niet aannemen, maar met een foto is hij ook blij. De bevolking is mega arm maar zouden hun laatste bezittingen nog willen weggeven.
Daarna rijden we door naar Mongu om nog flink wat boodschappen in te slaan. Langs de wegen en in de dorpjes is weinig te koop, het varieert van tomaten, uien en houtskool. De termietenheuvels, zo groot als olifanten en zie je overal.
We gaan naar Liuwa Plain NP dat begint aan de overkant van de rivier, het park heeft niet heel veel te bieden maar de route naar en van is veel spectaculairder. We moeten met pontjes de overkant bereiken en het pad is eigenlijk te smal en te laag voor onze truck. Zie video... Deze dag is ook onze trouwdag, ik kan er niet echt van genieten want ben voor het eerst deze reis de hele dag misselijk en heb een hele zere schouder wat doortrekt naar mijn arm. Het wordt dus tijd om te rusten, wat we natuurlijk helemaal niet erg vinden. Als we bij Lukulu een prachtige plek aan de Zambezi vinden naast het pontje, blijven we hier lekker 8 dagen staan. Het pontje vaart misschien twee keer per dag maar er gebeurt hier vanalles. Bootjes van de nabij gelegen lodges komen regelmatig aanmeren en we hebben met iedereen leuk contact. Het is warm en kunnen verkoeling zoeken in het water. De locals zeggen dat er geen krokodillen zitten, maar de blanke eigenaars van de lodges in de buurt, zijn hier nog niet zo zeker van. Oppassen dus.. Ook zijn er hier ontzettend veel tijgervissen te vinden, de hengel die we al twee jaar ongebruikt in de auto hebben liggen, wordt tevoorschijn gehaald. Wilbert krijgt van één van de mannen een goede haak, en dan kan hij beginnen. Het duurt niet lang voordat hij beet heeft, maar helaas bijt deze vis direct het te dunne draad door en is zijn nieuwe haak verdwenen. Jammer hoor!
Na een week wordt de pijn in mijn lijf na het slikken van veel medicijnen wat minder en word ik weer wat actiever. We worden door Marvin, de eigenaar van Matoya lodge, uitgenodigd om bij hem te komen ontbijten. Dat slaan we natuurlijk niet af. We worden de volgende ochtend om 8 uur opgehaald met een speedboot om zo'n 20 km over de Zambezi te varen naar de lodge. Wat een prachtige luxe plek. We krijgen een heerlijk ontbijt en mogen daarna gebruik maken van het zwembad, wat een gastvrijheid. Na een paar uurtjes varen we weer terug naar ons stekkie.
Het wordt langzaamaan weer eens tijd om wat te gaan rijden, want we zijn nog lang niet bij de bron van de rivier. De Zambezi loopt ook nog een gedeelte door Angola maar dat stuk slaan we over. We gaan tot iets boven de stad Zambezi waar we nog een paar dagen op het strand aan de rivier bivakkeren. Hier hangt een smalle loopbrug waar de locals vanalles over vervoeren. We lopen deze ook een keer heen en terug, maar vinden het maar een enge wiebelbrug.
Respect voor hen die dan ook nog veel op hun hoofd dragen, wij waren blij weer vaste grond onder de voeten te hebben.
Na een paar dagen verder gereden te hebben arriveren we vlakbij bij de bron. We wandelen met een gids door het bos, en uiteindelijk zien we een omgevallen boom met een heel klein poeltje, dit is het beginpunt. De Zambezi start hier en eindigt na een paar duizend kilometer in de Indische Oceaan bij Mozambique. Toch wel bijzonder. We hebben onze missie volbracht, en nu? We weten niet zo goed deze keer wat we verder willen gaan zien. Ons volgende land wordt Malawi en krijgen we familie bezoek, maar dat duurt nog een tijdje. We rijden verder naar het oosten en zien wel wat er op ons pad komt. Wel weten we dat langs een opvang komen voor chimpansees. Die hebben we al eerder gezien op onze reis en dit toch echt wel één van onze hoogtepunten is, want wat zijn deze dieren toch bijzonder. Ze staan het dichtste bij de mens. Als we langs de weg het bord van Chimfunshi zien staan, slaan we toch maar af. Hoe vaak zullen we nog de kans krijgen om de chimpansees te zien? Zodra we onze ticket gekocht hebben en naar de opvang rijden, worden we achterna gereden door Sheila Siddle de oprichtster en haar dochter. Ze had ons zien rijden en wilde direct achter ons aan. Wat een fantastische vrouw, Sheila is 83 jaar en op jonge leeftijd met haar ouders en broers vanuit Engeland naar Afrika gereden in een oude truck. Wat moet dat een avontuur geweest zijn in die tijd (1947).
In 1983 werd een heel jong en zieke chimpansee bij haar gebracht en die heeft ze met alle liefde groot gebracht. Ze hadden in het begin helemaal geen ervaring met deze dieren maar heeft sindsdien er alles aan gedaan om alle chimpansees die hulp nodig hadden of wees waren, op te vangen. Tegenwoordig zitten er zo'n 120 die overal ter wereld vandaan komen. Wat een lieve vrouw met een groot hart. We hebben een hele tijd met haar zitten kletsen en daarna haar boek gekocht wat ze zelf geschreven heeft over haar leven. Achteraf hadden we wel wat langer kunnen blijven en misschien wat kunnen helpen en nog veel meer van haar verhalen willen horen. We zullen deze bijzondere vrouw nooit meer vergeten. Het boek dat ze heeft geschreven heet 'In my family tree, a life with chimpanzees' een fantastisch mooi boek!
Zo reizen we verder naar het oosten, het is een beetje saai. Lange afstanden op asfalt en de landschappen blijven hetzelfde. We zien te laat (of wilden het niet zien), dat we door een agent langs de weg naar de kant worden gestuurd. Oh jee, we mochten hier niet inhalen, wat we net gedaan hadden. Het is even spannend of we niet achtervolgd of bij de volgende checkpoints bekeurd worden, maar dit is gelukkig niet het geval.
Gaan we nog naar het noordoosten of naar South Luangwa? We verlengen in ieder geval ons visum met een maand zodat we onderweg kunnen bepalen welke richting we op gaan. Als we op de Great North Route rijden en toch besluiten om naar South Luangwa NP te gaan, moeten we naar horen zeggen, een moeilijke bergrug 'The great Escarpment' oversteken. Dit is een breuklijn in de aardkorst die honderden kilometers door Oost-Afrika loopt. We hadden al wat informatie gezien dat deze route heel pittig is, en vragen na of het mogelijk is met een Unimog. Het wordt ons een beetje afgeraden, maar eigenlijk hebben we geen keus want omrijden is echt veel en veel te ver. Dan toch maar proberen.. En gelukkig viel het erg mee, we zijn immers wel wat gewend qua off-road paden.
We slaan ons kamp op vlakbij één van de ingangen van het Nationaal Park, het heeft geen zin om half de middag te arriveren. Maar als we even later door wat mannen met geweren worden bezocht, en we te horen krijgen dat het hier erg gevaarlijk is om te overnachten ivm stropers en leeuwen die hier rond lopen, moeten we mee naar hun kamp. Ok dan, dan rijden we de volgende ochtend wel terug om het park in te gaan. Zodra we s'ochtends gaan rijden, worden we direct aangevallen door tseetseevliegen, shit. Wat een hufters zijn dat! We spuiten ons helemaal in met deet, maar prikken zelfs door onze kleding heen. Ramen dicht is geen optie want de hele cabine zit al vol. We spuiten veel en vallen met bosjes tegelijk dood op de vloer, yes!
Zodra we na een halve dag rijden vanaf de noordkant eindelijk wat dieren gaan zien, zijn de vliegen ook gevlogen. Wat een mooi park zeg! De zuidkant zit vol met olifanten, nijlpaarden, krokodillen en vele andere beesten. Zelfs een leeuwen familie, en van heel dichtbij. Hoe gaaf! We genieten en blijven dan ook tot sluitingstijd in het park. In het donker rijden we naar Croc Valley campsite, aan de overkant van het park. Wat een mooie camping, we hebben zicht op vele nijlpaarden en op de camping zelf bezoek van aapjes die op en rond de auto zitten. De bedoeling was om één nachtje te blijven, maar het bevalt ons zo goed dat we langer blijven. Totdat we op woensdagochtend onverwachts oude bekenden zien, Michel en Inez. Zij komen uit Nederland en wonen in johannesburg, we hebben hen vorig jaar in Etosha ontmoet toen we met Christiaan aan het reizen waren. Wat gezellig! We drinken een biertje op het terras, en ze zijn hier voor een safari met een paar vrienden en gaan daarna door naar Malawi waar het festival Lake of Stars gehouden wordt. Daar hadden we ook al van gehoord via onze Zwitserse vrienden. Maar nu zijn we toch wel overtuigd om er zelf ook heen te gaan. We dachten langer in Zambia te zijn maar gaan ons boeltje inpakken en een kaartje proberen te bemachtigen voor het festival.
Als we eind van de middag een wildkampeerplek gevonden hebben en nog veel data op onze sim hebben staan, zetten we Studio Brussel op en genieten van de muziek die gedraaid wordt. De filefuif, geweldig! Honderden kilometers file in België en wij luisteren heerlijk mee in de bush met niemand om ons heen.
De volgende ochtend rijden we naar de grens en eindigt ons avontuur in Zambia. Voor de zoveelste keer hebben we genoten van alle lieve mensen die we ontmoet en gesproken hebben.

Lieve familie, vrienden en kennissen, we maken tegenwoordig regelmatig wat video's die we op YouTube zetten. We hebben bijna 1000 abonnees, nog zo'n 40 te gaan. Dus als jullie ons allemaal gaan volgen, kunnen wij misschien een zakcentje gaan verdienen ✌Via de video's op onze website kom je vanzelf bij ons kanaal...