Oman 🇴🇲

16 juni 2019 - Sharjah, Verenigde Arabische Emiraten

Back to basic. Voordat we naar het 'grote' Oman gaan, gaan we eerst een paar dagen naar de provincie Musandam. Dit ligt in het noordelijke deel van de Emiraten dus we moeten daana weer terug om via een omweg naar een andere grens te rijden. We hebben de laatste weken van diversen gehoord dat dit een prachtige omgeving moet zijn, net als de Noorse fjorden (zonder groen) én je kan er snorkelen.
We rijden na de grens nog een paar kilometer naar een mooie baai tussen twee hoge kliffen. Echt weer es een plek helemaal voor onszelf, op een paar geiten na. We kunnen hier zwemmen en het zit vol met mooie gekleurde visjes. De wind is een beetje irritant, de ramen vliegen er 's nachts uit, wat aan de andere kant eigenlijk ook wel een verfrissend briesje oplevert. Het brengt ons gelijk op een nieuw idee, met deze hitte halen we ze er gewoon voortaan maar uit, want echt afkoelen doet het niet. De accu's maken overuren en we krijgen ze maar niet vol geladen met hele dag zon. Dat wordt nog wat als de temperaturen de komende maanden steeds verder gaan oplopen.
Na enthousiast te hebben gesnorkeld, gaan we het gebied een beetje verder verkennen. We mogen trouwens als buitenlander niet overal komen. Dat is jammer want we moeten dan ook dezelfde weg weer terug, wat we niet graag doen. De grens in het zuidoosten is alleen toegankelijk voor inwoners van Oman en van de Emiraten. In het noorden ligt de stad Khasab, en is eigenlijk de enige. Daarnaast natuurlijk nog wel wat dorpjes her en der maar vooral is het ruig met vele rots bergen. We komen weer uit bij een andere baai, Khor Najd, maar qua zwemmen valt het tegen. Het water is troebel. Toch blijven we hier een paar dagen relaxen totdat we de mooie route door de bergen gaan rijden. We mogen zelfs nog een Kayak gebruiken van een local om een plek te zoeken waar we kunnen snorkelen. Helaas, Wilbert zoekt en vindt niets. Wel geniet hij op het water van het mooie uitzicht op de stijle rotswanden. 
We willen de bergen in, maar we komen er al snel achter dat het koelstof reservoir nog lekt en de motor snel warmer wordt. Hmmm en nu? Het is inmiddels al een paar dagen Ramadan en alles is overdag gesloten en de straten uitgestorven. Niet de beste tijd om te reizen, want iedereen slaapt overdag en rond 17:00u komt alles pas weer een beetje tot leven. De restaurantjes en de winkels, garages gaan weer open. We vinden een plek waar het reservoir voorzien wordt van een dikke laag plamuur en hopelijk lekt hij niet meer. Hij Is erg pureus en echt veel vertrouwen hebben we er niet meer in, maar een andere kopen hier lukt niet.
We slapen nog een keer op het strand, waar we ook onze eerste schildpad voorbij zien zwemmen, voordat we aan onze route beginnen. Het gebied is werkelijk prachtig, steile en ruige off-road wegen. Dit hebben we gemist. We genieten van de mooie uitzichten. Stiekem hopen we aan de andere kant te komen, totdat we zo'n 37km voor het eind tegen gehouden worden bij een checkpoint. Het wordt dus weer dezelfde weg terug wat geen straf is, van de andere kant ziet het er toch weer anders uit. We gaan dezelfde dag nog terug naar onze kampeerplek van de eerste dag, dat beviel ons nog het meest. 
Wanneer we 's ochtends weer gaan snorkelen, zien we al snel schildpadden bij het (zo goed als afgestorven) koraal. Oh wat gaaf!! We zwemmen allebei meters mee, en zijn helemaal euforisch. Rond deze tijd komen heel veel schildpadden in Oman hun eitjes op het land leggen, en dat wilden we heel graag zien. Dat we er mee zouden zwemmen is helemaal fantastisch. We blijven hier heerlijk een paar dagen staan en genieten volop. Dat de zomer in aantocht is, dat merken we ook. Het is niet te harden, zelfs niet in de schaduw. En we komen er ook achter dat de twee kleinste zonnepanelen hun beste tijd gehad hebben. Om de dag een aggregaat aan om de accu's bij te laden is geen optie. Er moeten dus twee nieuwe op. Dus terug naar de Emiraten, Ajman de dichtstbijzijnde stad, waar ze panelen verkopen. Het budget hakt er lekker in en hier blijft het niet bij. We hebben geen andere keus en zijn voorlopig ook nog niet thuis. 
Na twee dagen zoeken, kopen en installeren van de panelen gaan we weer naar Oman. We nemen de kustroute en met af en toe een relaxdagje aan zee te hebben gehad komen we aan bij de grens. We vullen het formulier in en vragen 30 dagen visum. De slecht Engels sprekende beambte vraagt hoeveel dagen, 10? Nee 30! Staat ook op het formulier! Maar wanneer we afrekenen zien we als we het bonnetje krijgen en onze paspoorten, dat we maar voor 10 dagen betaald hebben. Er ontstaat onenigheid en de enige optie is deze annuleren en een nieuwe aanvragen (plus nieuw formulier invullen), én het geld ben je kwijt. Nou, dacht het niet. Het is de fout van de beambte maar ineens spreekt hij helemaal geen Engels meer. We zoeken het hogerop... het valt niet mee om iemand te spreken die ons begrijpt maar uiteindelijk helpt de politie ons met een nieuw visum en hoeven alleen het restant te betalen. Die andere had inmiddels al het hazenpad genomen.
We weten niet zo goed wat er nou zo bijzonder aan Oman moet zijn, we zijn van plan om langs de kust te rijden en een route door de bergen. En vooral veel tijd in en om het water rond te brengen. De eerste stop is aan zee vlakbij Shinas. Vol verbazing zien we dat het hele strand, inclusief water, bezaaid is met plastic. Niet tof, en een ontzettend groot wereldwijd probleem. Als we net zijn wezen zwemmen, krijgen we bezoek van een local, Ali. Wat een leuke enthousiaste man. Hij geeft ons verse inktvis en Wilbert instructies hoe te bereiden. En omdat het Ramadan is, en zelf nog niet mag eten, zegt hij 's avonds terug te komen met zijn vrouw. Maar na het eten liggen wij meestal vroeg in bed en hem niet meer gezien. Jammer, want hij leek ons heel gezellig. Wel blijven we regelmatig contact houden. 
We gaan weer verder, na een paar dagen en steeds op andere plekken aan het water rondgehangen te hebben en gesnorkeld, gaan we de bergen in, Djabal Achdar en Djabal Sjams. . Het weer wordt slechter, ze geven zelfs 4 dagen regen op wat een beetje vreemd is voor deze tijd. Wij zijn ook wel toe aan wat minder klam weer en wat paadjes off-road. De tweede dag, op een niet al te hobbelig stuk, horen we PANG en weten inmiddels dat dit het geluid is van het breken van een veer. Oh nee, niet weer! Dit is de derde in onze reis en we weten dat er in deze contreien geen onderdelen te krijgen zijn voor de Unimog, shit! We vragen aan Mark uit Dubai of hij misschien een adresje heeft, hij woont hier al jaren en heeft veel connecties. We krijgen inderdaad een adres in Muscat waar we over een paar dagen kunnen zijn. We maken eerst onze mooie trip door de bergen af, soms kraakt het alsof de Unimog soms uit z'n voegen barst door de kapotte veer, maar we kunnen er in ieder geval mee rijden. Eind van de (zonnige) dag staan we op de top op 2000 meter, waar gelukkig ook het asfalt weer begint. Zodra we stilstaan, gaat het bizar regenen, hagelen en de wind neemt toe. Blij dat we niet ergens in een kloof staan, en de rivieren binnen korte tijd vol kunnen stromen. Er is duidelijk storm opkomst, de Unimog gaat als een gek tekeer en wij doen bijna geen oog dicht die nacht. En wanneer we 's ochtends buiten komen is het zo koud, dat winterjas en muts geen overbodige luxe is. We rijden snel een stuk richting dal om daar op te warmen en te ontbijten. Op naar Muscat, de off-road wegen zijn niet te doen nu omdat sommige delen afgelopen nacht weggespoeld zijn. We waren net op tijd.
In Muscat vinden we niet de juiste maat veer, laat nou elk type unimog een andere maat hebben dus er zit niets anders op om een andere bij Donald in Nederland te bestellen. Daar gaat natuurlijk wel wat tijd overheen maar we zijn toch nog even in Oman en kunnen we de veer (en gelijk een ander koelstof reservoir) over een paar weken ophalen in Dubai. Gaan wij zolang maar weer genieten aan de kust, wat een rotleven hebben we toch. We zwemmen en snorkelen wat af, al kom ik er wel achter mijn nek hier nog niet zo blij mee is. Al een hele tijd klachtenvrij, maar de zwem- en snorkelhouding zijn denk ik niet best. Ik doe maar wat rustiger aan, en ben sowieso niet zo'n held in het water als Wilbert. Als we op een mooie plek staan vlakbij Muscat, zien we een andere auto aankomen. Stoere lui moeten dat wel zijn want de helling is mega steil en totaal kapot gereden door auto's die niet meer naar boven kwamen. Leuk, het zijn Matteo en Anna-Lena uit Zwitserland. Ze zijn op vakantie in Oman maar hebben enkele jaren geleden ook een lange tijd in Afrika gereisd met hun eigen landrover. Ze hadden ons zelfs zien rijden vlakbij Djabal Sjams afgelopen dagen. Het wordt een onverwachte gezellige avond natuurlijk vol verhalen van beide avonturen. De volgende ochtend is het spannend of we toch nog boven komen. Matteo gaat als eerste met de huurauto, dat viel nog niet mee ook al hadden ze een sterke 4x4. Na enkele pogingen lukt het en dan zijn wij aan de beurt. Maar een Unimog zou een Unimog niet zijn, dus kruipt met al zijn kracht rustig aan naar boven, niks aan de hand. We nemen afscheid van het leuke stel en wij gaan ook verder. Zo rijden we vanaf Muscat, langs Sur en de hele kust naar beneden totdat we bij het eiland Masirah aankomen. Daar nemen we de boot naar het eiland om een weekje te verblijven. De aannemende wind speelt parten, dus echt relax is het niet. Ruige zee aan de ene kant, zoute lucht aan de andere kant en we hebben het wel gezien. Alles plakt, geen schaduw voor verkoeling, en onrustige nachten door de harde wind. Wel zien we wat we wilden zien, we hebben dolfijnen langs de kust zien zwemmen en natuurlijk de schildpadden. Hier komen jaarlijks zo'n 30.000 schildpadden hun eitjes leggen. Ze komen altijd terug naar de plek waar ze zelf zijn geboren, heel bijzonder. Het cirkeltje is voor ons rond, we hebben ze naar het strand zien komen, eitjes zien leggen, terug naar het water zien gaan en ik heb zelfs een netgeboren verdwaald schildpadje het water in geholpen, zo gaaf. En het allermooiste was om ze in het water te zien zwemmen en leven tussen alle andere vissen. 
We nemen 's ochtends de eerste boot terug naar het vasteland, maar eerst worden de banden op spanning gezet. Dan horen we een rotknal en is de slang die we gebruiken om de banden te voorzien van lucht geknapt, natuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. We waren net van plan om door de woestijn weer terug naar Muscat te rijden en nu moeten we eerst een andere slang zien te krijgen. Aangezien er weinig dorpen en steden te vinden zijn in de buurt, valt dat niet mee. We twijfelen sowieso of het wel een verstandig plan is, banden die versleten zijn, motor die warm wordt ivm lekkage reservoir, luchtdroger die raar doet en nu ook nog eens een kapotte slang. Het zit totaal niet echt mee. Als we het advies krijgen om niet de woestijn in te gaan met deze hoge temperaturen, doen we dat ook maar niet. De kapotte slang zal een voorbode zijn geweest. We nemen dus de hoofdweg, een rot eind rijden en echt zo heet.. De warme wind doet zelfs zeer, en als we de buiten temperatuur opmeten zien we 50 graden op het schermpje staan. Onbegrijpelijk dat ze hier leven, alleen bij de airco is het te doen maar wij zijn buitenmensen en dus niet voor hier bestemd. Verkeerde tijd van het seizoen maar dat overkomt je als je niets plant. We moeten nog langs Muscat om een visum voor Iran te regelen en we willen heel graag een goeie vriend van Khalifa ontmoeten. 
Wanneer we in Muscat arriveren, komen we er tot onze schrik achter dat we een raampje verloren zijn, Jezus ook dat nog. We geven elkaar de schuld wie is wat vergeten?? maar ja... zonder raam rijden doe je ook niet dus er moet een oplossing gevonden worden. Die dag hadden we afgesproken met Abudallah de vriend van Khalifa, hij woont hier en wie weet heeft hij een adresje voor ons om een noodraam te laten maken. Abudallah haalt ons 's avonds op voor een voortreffelijk Omaans diner met shisha. Onderweg naar het restaurant belt hij alvast met bekenden om ons raamprobleem op te kunnen lossen. Zoals we al een tijdje ervaren, doen ze hier echt alles voor elkaar en dus ook voor ons. Dus neef Muamir schuift aan tafel, ook echt een toffe vent en net als Abudallah gek op kamperen. Samen gaan ze mee naar de truck om de maten op te meten en de volgende ochtend komt er al iemand langs om ons andere (zelfde maat) raampje op te halen om er een kopie van te maken. Hoe kunnen we ze ooit genoeg bedanken hiervoor? De volgende middag is het nog monteren en spreken we 's avonds nog een keer af met Abudallah om te bedanken. We krijgen zelfs nog hele mooie souvenirs mee van hem en zijn vrouw die helaas niet mee kon komen. 
Met ons visum voor Iran op zak, gaan we richting Sohar. Door Ali, de man die we de eerste nacht ontmoet hebben, zijn we uitgenodigd voor het suikerfeest. Ramadan is voorbij en nu is het de komende dagen vooral veel eten en familiebezoek. We weten niet zo goed wat we kunnen verwachten, we laten ons verrassen. Ali wacht ons op bij de rotonde, zo grappig om hem weer te zien. We zetten de truck op het strand waar zijn vriend een hut heeft en Ali veel tijd door brengt. Eerst gaan we zwemmen, de temperatuur stijgt met de dag maar het is vooral de hoge luchtvochtigheid die niet fijn is. Als je niet bij de airco zit, zweet je aan één stuk door. Gadverdamme, zo vies!
We rijden die dag wat af (auto met airco), heel leuk want zo zien we wat en hoeven we niet de hele tijd binnen te zitten. Het is fantastisch om te zien hoe ze hier vissen, en de netten binnenhalen. Ali is een vishandelaar en weet alle plekjes te vinden, geeft water aan de vissers. Wat een goeie vent. Daarna wordt het tijd voor eten, dus familie bezoekjes. We waren al gewaarschuwd door Muamir om niet te veel te eten want overal krijg je wat, nou we ploften bijna na een paar uur want ze blijven maar geven. Het is een mooie ervaring om een kijkje te nemen binnen de Omaanse cultuur. Met Eid (suikerfeest) is het een traditie om een geit, of delen ervan, 24 uur in de grond te laten roken, ze noemen het Showa. En laten we nou net op tijd zijn om te zien hoe ze dat doen, iedereen is enthousiast. Ze trekken het luik er af en daarna komen de zakken uit de put en halen ze hun eigen delen eruit. We hadden dit vlees al gegeten in het restaurant met Abudallah (dat was zelfs 3 dagen gerookt) en nu te kunnen zien hoe het werkt is wel bijzonder. Met een volle pens gaan we 's avonds terug naar het strand, waar er nog een BBQ op ons staat te wachten. Oh die kleine maagjes van ons draaien overuren. We slapen slecht door de hitte. Wanneer we de volgende dag een ballon op één van de banden zien schrikken we. Gaat ie ontploffen of wat? Ik maak nog snel een foto en dan is het Paf! De klap viel mee maar het aantal reservebanden was al drastisch afgenomen, eentje nog en daar komen we niet mee thuis. Het zit lekker mee, en daar blijft het niet bij. We nemen afscheid van Ali en gaan terug naar de Emiraten. Daar moeten we 4 andere banden zien te krijgen wat niet mee valt wat blijkt. Garages en ouwe triefel zat te vinden in Sharjah maar de bandenmaat die wij nodig hebben bijna niet. We denken wat te hebben maar deze blijken al veel te droog te zijn. Tot overmaat van ramp is onze bestelling van Donald ook nog niet bezorgd. We volgen het track and trace nummer en zien dat ons pakket niet in de Verenigde Arabische Emiraten is maar in de Verenigde Staten, shit. Echt alles gaat mis, en we willen zo graag weg hier. Niets meer te willen zien en de verstrengende hitte ontvluchten. We verdoen onze tijd badend in het zweet met wachten, zwemmen, lezen, rondje industrie gebied, wachten, lezen, zwemmen, rondje industrie gebied... 
Na bijna een week besluiten we maar op zoek te gaan naar een ander passend te maken koelstof reservoir en zonder nieuwe veer door te gaan naar Iran. Wachten totdat ze in Amerika wakker worden dat ze het adres in Dubai niet kunnen vinden in San Francisco dat doen we niet meer. Hopelijk gaat het pakket terug naar Donald en rijden wij voorlopig zonder pech door prachtig groene Iraanse landschappen. Wel kunnen we nog net op tijd vier andere banden te pakken krijgen als we voor de laatste keer een rondje doen langs de bandenboertjes. Ook gaan we op zaterdagochtend nog even langs Saluki in Dubai en worden we nog een keer uitgenodigd om nog een keer mee te gaan zeilen, we mogen zelfs in de haven blijven slapen. Een mooie en gezellige afsluiting. 
We willen iedereen bedanken voor de gastvrijheid en hulpzaamheid die in Oman en de Emiraten hoog in het vaandel staan. We hebben heel erg genoten maar ook veel afgezien. We verlangen naar koelere oorden en pakken de boot naar Iran. Hopelijk blijven de dreigingen vanuit VS, Saudi-Arabië en Emiraten naar Iran en omgekeerd alleen bij dreigingen. Geen gedonder a.u.b. 

13 Reacties

  1. Gerda:
    16 juni 2019
    Wat een verhalen weer. Geweldig, allemaal van die behulpzame en vriendelijke mensen. Hopen dat het in Iran koeler is dan in de Emiraten. Goeie vaart en veel genieten in Iran. Liefs van ons❤️
  2. Laura en Hans:
    16 juni 2019
    ha nanne, ik mocht na het herstel van mn nekoperatie alles doen, enkel, NIET zwemmen.
    ik poedel :) sindien. Hoop dat jullie snel in wat koelere oorden zijn. grt, laura, en van hans natuurlijk. Die gaat morgenochtend weer richting Italie. Die vindt t daar al veel te warm...
  3. MICHEL BUYCKX:
    16 juni 2019
    Spijtig dat Oman geen echte meevaller was. Wij waren er in november en toen was het klimaat ideaal. Hadden jullie in het begin een reserve veer bij? Ik heb er thuis 2 en dacht er eentje mee te nemen. heb ook een reserve réducteur. Is dat overkill?
  4. Klazina:
    16 juni 2019
    Nou nou,dat lezen we niet vaak,zoveel pech,en wat een verhaal van die veer...ongelofelijk veel bijzondere momenten weer gehad,en die hitte zal je ook niet snel meer vergeten...we helpen hopen dat de kust veilig blijft daar,en dat je maar veilig in Iran aan mag komen....veel liefs 🥰
  5. Suus:
    16 juni 2019
    Geweldig om jullie verhaal te lezen! Goede reis verder,hopelijk zonder veel problemen.
  6. Els v Kempen:
    16 juni 2019
    Fantastische weer . Hopen dat de Panne nu voorbij zijn nog een heel mooie reis verder !!!!
    Gr Els van Kempen.
  7. Irene:
    17 juni 2019
    Wat een prachtig verhaal weer
    Een hele goede reis verder zonder pech zullen we hopen
  8. Martha en willen:
    17 juni 2019
    Ga maar gauw, zie op de kaart dat jullie varen. Goede reis door Iran. We hebben genoten van de laatste foto's, geweldig. Tot mails.
  9. Hans en Annie:
    18 juni 2019
    Jonge jonge wat een moed hebben jullie,het is te hopen dat er in het vervolg van de reis minder trammelant is om te verwerken.
    Goede Reis verder
    Groetjes Hans en Annie
  10. Corrie huising:
    18 juni 2019
    Wat een prachtige verhalen. En wat een gastvrijheid.
  11. Teddy:
    19 juni 2019
    Allemachtig wat maken jullie weer veel mee! En hopelijk hebben jullie nu de pech dan maar allemaal tegelijk gehad en kunnen jullie weer lang verder met alle vervangende onderdelen. Geweldig ook alle tegenstrijdigheden overal, te heet, koud, heel arm en rijkdom in overvloed. Maar mooi dat de meeste mensen overal nog steeds zo vriendelijk, open en behulpzaam zijn. Blijf nog maar lekker lang weg, want jullie verhalen zijn kan ik nog lang niet missen! ;-) xx
  12. Birgit:
    19 juni 2019
    Hoi lieffies! Ik laat niet veel van me horen maar heb nu vakantie en eindelijk weer eens de tijd genomen om jullie avonturen te lezen. Wat een genot!!! Wat een heerlijke verhalen!! Zoveel pech en tegenslagen met de auto en dan toch maar weer net op het nippertje dat alles toch weer goed komt. Jullie genieten met volle teugen en ontmoeten zoveel leuke en lieve mensen,geweldig gewoon! Ik ben ook blij om te horen nanne dat het weer beter gaat met je nek en dat je weer kan genieten 😊. Heel veel plezier op jullie volgende hoofdstuk en ik hoop dat de hitte een beetje te harden is😀. Veel liefs en een dikke kusss 💋💋💋💕💕💕
  13. Bert en Marian:
    5 juli 2019
    Hoi luitjes , ja ....eindelijk weer eens een teken van leven uit Battenoord !!!!!! Alles goed met jullie zo te lezen , maar wat een pech de laatste tijd zeg , jammer hoor. Weer prachtige foto's en schitterende verhalen , maar wat een ongelijkheid in leefomstandigheden in de wereld , zo wordt je met je neus op de feiten gedrukt . Heel interesant. Beetje enge landen waar jullie nu doorheen gaan , toch heel veel plezier en geniet van de schoonheden van moeder natuur. Veel liefs en we zien jullie binnenkort weer wel verschijnen op ons mooie eilandje , Goeree Overflakkee 😍😗😗