Malawi 🇲🇼

De geldwisselaars staan ons voor de grens al op te wachten. Zij willen graag dollars en wij hebben de Malawische Kwacha nodig. Ze weten dan ook precies te vertellen wat we zo moeten betalen, want volgens hen rekenen ze zo meteen teveel voor een verzekering. Kijk, dat is nog eens handige informatie en ze geven ook een mooie koers. Dankjewel mannen!
Het is een gemoedelijke grenspost, maar voordat we alle papieren hebben zijn we bijna twee uur verder. De roadtax die we moesten betalen was nogal onduidelijk. Voor buitenlandse kentekens $ 20, maar ze berekenden ons $ 38. Wilbert mocht zelfs even meekijken en het systeem gaf dit aan. Het zal dan wel. Ze wilden weten waar we heen gingen en dat werd vermeld. Eerst naar Salima naar het festival en we gaan vanaf Malawi waarschijnlijk Mozambique weer in. Ok, betalen en we mogen rijden.

Malawi wordt ook wel Het Warme Hart van Afrika genoemd, en dit merken we meteen bij binnenkomst. Iedereen is relaxt, vrolijk en vooral vriendelijk, de grote groepen kleine kindertjes langs de weg die allemaal vol overgave zwaaien of hun duimpjes opsteken. Geweldig toch! Wat ons ook opvalt, zijn de vele friet/gebakken aardappel stalletjes langs de weg (eindelijk Mariska 😁). Het wordt zo simpel klaar gemaakt op een grote ijzeren plaat met een soort van schaal erin gelast. Salade er bij, soms een kippetje en smullen maar. En deze hebben we intussen al heel wat op. De frikandel speciaal missen we dan toch wel een beetje. Daar zullen we nog een tijd op moeten wachten.
Voordat we naar Lake of Stars kunnen, zullen we toch eerst kaarten moeten scoren. Er is een camping in Lilongwe waar ze die verkopen en er staan leuke reviews over geschreven. Het is wel krap, proberen waard voor ons. Eerst flink inslaan bij de Shopright én een internetkaart kopen om met Pierre-Michel en Vanessa te communiceren. Ze zijn inmiddels al op de hoogte dat we eraan komen. Dat wordt weer gezellig! Maar het simkaartje kopen was lastiger dan verwacht, in de winkel stonden minimaal 30 man in de rij. Daar heb ik geen zin in nu, dus vraag naar een ander adres. Toen werd gezegd dat het daar altijd nog veel drukker is. We besluiten om naar de camping te gaan en morgen heel vroeg terug te komen (alleen zijn we vergeten om naar de openingstijden te vragen). Als we later de camping oprijden zien we een gezellige tuin met tentjes, leuke receptie en een Oasis Overland truck. We kunnen precies op het enige vlakke parkeervak staan, en hebben binnen now time festivalkaartjes op zak. Tijd voor een biertje met onze hele gezellige Zuid-Afrikaanse buurmannen, wat een leuke gasten. Ze gaan ook naar het festival. De volgende ochtend waren we al vroeg uit bed, de zon komt rond 5u al op en dat is onze wekker. Koffie, ontbijten en nog snel een warme douche, en dan voor 8uur bij de telecomshop zijn. En alweer zien we al zeker 20 wachtende voor ons, hoe vroeg gaat het hier dan open? 7 Uur dus, flink balen weer. Uiteindelijk stap ik om 10uur naar buiten en nu maar hopen dat het werkt. Er kwamen in die tijd dat ik daar stond te wachten en te wachten wat boze klanten voordringen om te klagen over de activeringen, maar gelukkig was ik al snel in de lucht. Het is ook lekker om een tijdje geen internet te hebben, maar als je afspreekt is het wel zo handig. Tijd om Pierre-Michel te berichten, we zouden elkaar ongeveer vlak voor het festivalterrein ontmoeten, zodat we bij elkaar konden staan.
Zij komen vanuit het zuiden en wij het westen. Als we in Salima een rondje over de markt lopen worden we al gebeld, ze hebben ons getraceerd. Tof! Op naar het meer waar we de komende dagen gaan genieten. Dit festival werd voor de 15e keer georganiseerd maar hier en daar hebben ze toch echt wel grote steken laten vallen. Wij hadden een fantastische hoek voor onze trucks op het parkeerterrein, maar de rest heeft overal en vooral dichtbij de ingang geparkeerd. Wat een zakie, er kon geen auto meer voor of achteruit. Wij konden er wel om lachen, this is Africa. Totdat er de tweede nacht een paar auto's vlakbij stonden af te fikken, en dat er nergens een brandweer of op z'n minst blussers waren, was er toch wel paniek. Vanessa heeft de auto's zien exploderen en de kinderen hadden het gehoord dus daar zat de schrik er goed in. De (harde) wind stond gelukkig de andere kant op maar wel heel lullig voor de eigenaars natuurlijk. Vier auto's afgebrand, maar het hadden er veel meer kunnen zijn. De harde wind was wel een beetje een spelbreker dit weekend. Het festival is op een ontzettend leuke lokatie aan het grote meer (Lake Malawi, wat bijna door het hele land loopt en grenst met Mozambique en Tanzania). Overdag zit, ligt, loopt of hangt iedereen ergens op het zand of in het water. Wat een gezellig sfeertje, met her en der eet- en dranktenten én natuurlijk een paar podia met muziek en Afrikaanse dans. Baal nog wel ff flink wanneer mijn slippers binnen drie minuten gejat worden, m'n fijne slippers! Gelukkig brengt mijn moeder snel nieuwe mee uit Nederland.
Na drie dagen gezelligheid en op 't laatst stof happen, hebben we het hier wel gezien. We gaan met z'n allen nog een paar dagen naar Cool Runnings, een camping in de buurt. Daar kunnen we alles weer grondig zand en stofvrij maken, en er moet wat gesleuteld worden. Op donderdag nemen we afscheid van Pierre-Michel, Vanessa en hun lieve dochters. Wie weet tot de volgende keer.
Moeders Gerda en Ina en broer Christiaan komen 4 november ons voor twee weekjes gezelschap houden, echt helemaal tof! Het is niet zo makkelijk plannen, Christiaan had het heel druk met zijn werk en wij weten vooraf niet altijd waar we zijn of heen gaan. Maar om langer in Malawi te wachten, is totaal geen straf. De zon schijnt, we staan aan het meer waar we kunnen afkoelen, wassen en vooral genieten. Als we een paar dagen in Monkey Bay bij een lodge staan, gaan voor ons de Hollandse weken onverwachts al beginnen. Als we een keer gaan eten bij een andere lodge leren we Joeri kennen. Joeri zijn oom heeft vlakbij Cape Maclear een stuk grond gekocht waar op gebouwd gaat worden. Drie huisjes moeten er komen, en Joeri die architect is, mag dit project gaan regelen de komende vijf maanden. Wie wil er nou niet zo'n oom?
We hebben genoeg te vertellen want Joeri is zelf een keer met de Holland-Afrika Tour mee geweest tot aan Benin dus vindt het super wat wij doen. Hij komt ons een paar dagen later weer op onze stek bezoeken, en zegt dat we op hun mooie land oftewel strandje mogen staan. Super gaaf! Inmiddels waren die dag ervoor Niels en Sabrina uit Brabant gearriveerd. We hadden al heel veel van hen gehoord, want Antony en Ruth waren ze regelmatig tegen gekomen in West-Afrika en hebben bijna dezelfde route als ons gereden. Het klikt ontzettend goed tussen ons viertjes. En vanaf moment één is het dan ook erg gezellig. De uitnodiging van Joeri slaan we natuurlijk niet af. We spreken af dat we elkaar de volgende ochtend in het dorp zouden treffen, zodat we na wat inkopen te hebben gedaan, met z'n allen naar dat prachtige plekje rijden. Joeri zet zelfs zijn eigen tentje bij ons neer, en zal ons de komende tijd vergezellen, en kan hij de werkmannen een beetje in de gaten houden. We hebben onderling ontzettend veel lol, we zwemmen, kletsen, lezen, relaxen, potje kaarten en Niels bakt dagelijks brood met de Dutch Oven, heerlijk. En als Niels jarig is, bakken we cupcakes om dit te vieren.
Op één of andere manier komen we meerdere malen in aanraking met kikkers. De eerste keer zagen we een witte kikker bovenop een stenen kikker beeldje aan de muur, we dachten nog dat ie nep was maar hij bewoog toch echt. En dezelfde dag zat er s'avonds één op onze buitenlamp, en de volgende ochtend op de truck. Dit kan geen toeval zijn toch? Vanessa, Joeri en nog een paar anderen hadden een paar weken geleden een ceremonie gehad waarbij ze kikkergif toegediend kregen op hun lichaam en daarvan lekker van over dr nek moesten.... Klinkt aantrekkelijk 😂. We hebben het over Kambo, het gif van de groene boomkikker uit de Amazone. Het reinigt je lichaam, parasieten en wormen worden eruit gelanceerd en het kan meerdere mentale en lichamelijke klachten verminderen of verhelpen. Klinkt toch ook wel interessant! Sabrina en ik zijn dan ook razend enthousiast als we horen dat Nicole die deze ceremonies geeft, nog twee dagen in Monkey Bay is, en zelfs bij onsnaar 'ons' strandje die avond wil komen. We gaan dit met z'n vijven doen, spannend. Eind van de middag komt Nicole en we maken er een gezellige plek van, vuurtje, kaarsjes, lampions en wat kleden, en niet te vergeten de emmers om in te kotsen. We mochten de hele dag niets meer eten en wanneer degene aan de beurt was, moest die minimaal anderhalve liter water drinken en daarna werden er gaatjes in onze armen of schouders gebrand en het gif er op gesmeerd. Ik wilde wel als eerste. Na een klein ritueel met z'n allen moest ik aan het water beginnen, pff dat valt niet mee hoor binnen een paar minuten. Op zo'n moment weet je al dat dit er uit zal komen zodra het gif geplaatst wordt. Eerst worden er bij mij en later ook bij Sabrina 5 gaatjes in de huid gebrand, en de mannen krijgen er 7. Daar wordt het gif van de kikker op gesmeerd, wat binnen een paar seconden hartkloppingen oplevert en je het heel warm krijgt. Vlug de emmer erbij en kotsen maar tot je helemaal leeg bent, fantastisch haha.. In zo'n 20 minuten is het weer uitgewerkt. Bij de mannen was het gif extra goed in geslagen, ze hadden er alledrie een frogface aan over gehouden. (deze foto's houden we natuurlijk privé 🐸). Als we allemaal weer een beetje bijgetrokken zijn, zijn we ook echt ontzettend moe en liggen vroeg in bed. Ook de volgende dag voelen we ons nog zo, en we 'mogen' 3 dagen geen koffie of alcohol drinken. Dit houden we maar 1 dag vol 🤔.
De afgelopen dagen zijn we op het geniale idee gekomen om OutdoorXL in Barendrecht een mail te sturen want onze stoelen zijn zó versleten na twee jaar. We hebben ze toen daar gekocht en zeer tevreden geweest al die tijd. Maar nu gaan ze met de dag achteruit, en het zal niet lang meer duren of we zakken er doorheen. We schrijven een leuke mail en voegen nog wat foto's en een filmpje toe van de chimpansees uit Kameroen die heerlijk met onze stoelen aan het spelen zijn. Nou, daar zijn ze bij OutdoorXL helemaal van gecharmeerd en krijgen we na een paar dagen bericht dat we twee nieuwe stoelen krijgen. Is dat niet geweldig!? Wat een super service, zij krijgen van ons dan ook een warme douche! 👍👍
Als we na een dag of 10 wel iets meer van Malawi willen zien, én we onze visa moeten gaan verlengen in Blantyre, gaan we op het gemak wat naar het zuiden. We nemen die ochtend afscheid van Niels en Sabrina, maar komen hen aan het einde van de dag weer tegen in Zomba. Ze hadden dezelfde slaapplek in gedachten, dus we plakken er gewoon gezellig nog een paar dagen aan vast. Zomba ligt tegen een plateau, het is een prachtige omgeving met veel groen. We trekken onze wandelschoenen aan en lopen naar een paar mooie plekken met uitzicht op de stad. Al snel hebben we blaren, dus na een paar uren wandelen houden we het voor gezien en komen bij op de camping. Het weer is drastisch omgeslagen, het miezert en het is koud. Op zondagochtend gaan Niels en Sabrina verder naar het zuiden, en wij naar de top van het plateau. Het is geen gemakkelijke rit, af en toe liggen er wat omgevallen bomen en het is modderig. Wel ff leuk weer om wat off-road te rijden. Als we eenmaal boven zijn, en het natuurlijk nog kouder is, kruipen we vroeg in bed en houden een filmdagje, ook lekker! Als we de volgende ochtend weer terug naar Zomba gaan, gaan we op zoek naar een tandarts. Wilbert heeft een paar gaatjes die gevuld moeten worden, al blijft het altijd spannend wie dat gaat doen. We vinden er één in de stad, en hij wordt direct geholpen. Ondertussen heb ik contact gezocht met een Herkenees die hier in de buurt zou wonen met zijn vrouw uit Dirksland, we kennen ze verder niet. We maken een afspraak voor diezelfde avond bij een hotel tegen het plateau, van de bewaking mogen we hier ook blijven staan die nacht. Best grappig om hier in Afrika met onbekende dorpsbewoners weer ff flakkees te kunnen praten. Eric en Margriet zijn hier een paar jaar geleden naar toe verhuisd en hebben het heel goed naar hun zin, Malawi is denken wij ook een heel fijn land om te wonen/werken.
Daarna rijden we verder naar Blantyre om eea te regelen. Maar zodra we Zomba uitrijden worden we gestopt bij een checkpoint, onze roadtax blijkt niet te kloppen, we mogen volgens onze aangegeven route niet op deze weg rijden en wilden ons bekeuren. Wat een bullshit! Er staan twee wegen op ons formulier, en konden dus alleen die op. Wat een geouwehoer, maar we blijven kalm en mogen door. We gaan dit nog maar es navragen in Blantyre, want willen nog een maandje blijven en gaan waar we willen gaan. Onze visa verlengen was een makkie, nu de autopapieren nog en gaan op zoek naar het kantoor. We worden eerst naar het nieuwe moderne hoofdkantoor gestuurd (weten we ook gelijk waar al het geld gebleven is die iedereen betaald om hier te rijden), maar dit is het verkeerde adres. We moeten terug de stad in. Daar gaan ze voor ons berekenen welke route voor welk bedrag, voor ons geldt namelijk het hoge vrachttarief omdat we zwaarder zijn dan een normale auto. Ze willen dan ook weten hoe we de komende maand gaan rijden en komen op een bedrag van minimaal $ 600,00 WAT??? We willen helemaal niet vastgelegd hebben hoe we rijden, we zijn toerist en willen links of rechts als dat ons uitkomt. De dames van het kantoor begrijpen ons helemaal en we krijgen een adres door waar we het kunnen navragen. Inmiddels was het eind van de middag dus zijn we de volgende ochtend op zoek gegaan. Echt nergens kunnen we wat vinden, en ook niemand die het weet. Na een poosje rond gedwaald te hebben, treffen we een jongen bij de pomp die wel met ons mee wil. Hij brengt ons naar een druk keuringsstation, en we vragen ons af of we wel goed zitten. Wanneer Wilbert uitlegt aan iemand wat het probleem is, gaat deze meneer voor ons bellen. Hij belt naar de grens en verteld dat een onzin is dat wij daar helemaal heen moeten rijden om een formulier te verlengen én zoveel moeten betalen om in Malawi te mogen rijden. Na een tijdje zegt hij tegen Wilbert dat we overal heen mogen en als ze vragen hebben, kunnen ze hem bellen. Top geregeld!! Hij schrijft zijn naam en telefoonnummer op het formulier en we kunnen gaan. We zijn echt blij, maar vragen het nog een keer na bij de eerste checkpoint die we tegen komen. Ze kennen deze man, waarschijnlijk een hoge pief, en we zijn zo vrij als een vogel. Yes! Vlug terug naar het strandje van Joeri bij Monkey Bay want we hebben het helemaal gehad met de kou en de wind. Daar zingen we het nog wel een weekje uit tot de familie komt.

We tellen de laatste dagen af totdat we onze lieve moeders en broer weer gaan zien. Op zondagmiddag landen ze in Lilongwe en wij gaan ze daar ophalen. Wat ontzettend fijn om ze weer te kunnen omhelzen! Wilbert heeft zijn moeder ruim twee jaar niet gezien, dat is echt een hele lange tijd en ze vliegt voor het eerst zo ver. En ik ben super blij dat mijn moeder deze keer weer in goede gezondheid een voet op Afrikaanse bodem kan zetten. Christiaan je bent een fantastische broer die dit mogelijk hebt gemaakt, thnxxx ❤.
Als we uitgeknuffeld zijn, en de gehuurde auto gereed staat, gaan we met z'n allen naar Lilongwe. Ze hebben voor de eerste nacht een super de luxe hotel geboekt waar ze een beetje kunnen bijkomen van de lange vlucht. Wij mogen er ook staan, tof! Dan worden we overladen met allerlei kadootjes, lekkers (stroopwafels/kruukplaetjes/kaas en nog zoveel meer!), stoelen en een nieuwe camera, en alle overige spulletjes die we het komende jaar weer goed kunnen gebruiken. Waanzinnig bedankt iedereen die aan ons gedacht heeft!!
De volgende ochtend gaan we het noordelijke deel van Malawi een beetje verkennen, we hebben niet echt een plan maar willen eerst wat relaxen aan het meer en daarna het binnenland in om misschien nog wat wildlife te kunnen spotten. Ina had voor vertrek al last van haar oren en duizeligheid en Christiaan heeft een drukke tijd achter de rug, dus kalm aan. We rijden een mooie route door de bergen vanaf Lilongwe naar Nkhotakota. We rijden om de beurt met elkaar mee, zodat we onderweg lekker kunnen bijkletsen. We stoppen een keer bij een markt, en de moeders kijken hun ogen uit wat hier allemaal verkocht wordt. Ze helpen zelfs de dorpsbewoners met water pompen, leuk! Tussen de middag zoeken we een beschutte plek op om wat te lunchen en krijgen we bezoek van heel veel kindertjes die net uit school komen. Ze vinden het reuze interessant natuurlijk, en Chris en onze moeders vinden het geweldig. Aan het eind van de middag arriveren we bij de Fish Eagle Lodge en wij mogen met de truck op het strand staan. Een relaxte plek om een dag of twee te blijven, en kunnen we optimaal van elkaar genieten. Daarna zoeken we een andere plek op aan het meer, bij chintcheche. Deze lodge is aardig vervallen, maar wat heb je eigenlijk nodig? We brengen onze tijd toch voornamelijk door aan het water dus een goed bed is voldoende. Jammer genoeg was het eten ook niet zo super, en wanneer Wilbert en ik die avond in de auto stappen zien we dat bij twee ramen de verduisteringsgordijnen half zijn gesloopt. Shit zeg! Dit is de allereerste keer in onze reis dat er iemand aan de truck heeft gezeten. En we weten dan ook gelijk (aan de hand- en voetafdrukken) dat dit kinderen zijn geweest. Gelukkig zijn ze niet naar binnen gekropen, alleen een beker van de aanrecht is weg, en zit de kraan wat los. We zijn hier niet blij mee, en melden dit de volgende dag aan het management. Dit was nooit eerder gebeurd dus de politie én de chef van het dorpje wordt ingelicht. Het gaat ons niet om het geld want we kunnen het zelf makkelijk oplossen met een ander gordijntje, maar degene die dit geweest zijn, moeten gestraft worden zodat het niet nog eens bij toeristen gebeurd. De bewaking wordt aangescherpt.
Intussen is Ina weer wat opgeknapt en wordt het tijd om wat andere landschappen te gaan zien. We pakken ons boeltje weer in en met een tussenstop in Mzuzu, rijden we door naar Vwaza Game Reserve. Dit ligt tegen de grens van Zambia. Zodra we een huisje, camping en entree geregeld hebben, zien we al snel wat nijlpaarden, hoe gaaf! Vooral voor onze gasten want voor ons is het bijna normaal geworden. Helaas lopen er geen buffels of olifanten. We rijden de ochtend er na door het park naar het noorden, waar we later die dag in de highlands van Malawi arriveren. De route door het park is redelijk saai, behalve de tseetseevliegen dan. Wat een drama, zodra je de auto open doet, stormen ze met grote aantallen naar binnen. Ik zit gelukkig bij Christiaan en mn moeder in de auto met airco, en Ina rijdt met Wilbert mee. Ze spuiten zichzelf in met Deet en moeten de godganse tijd die hufters van hen afslaan. Eindelijk komen we bij de uitgang en zijn ze direct verdwenen. Door naar Nyika NP, en wat is het prachtig hier! Alsof je door Schotland rijdt, zo mooi. De grootste populatie luipaarden zelfs maar helaas hebben we deze niet gezien. De route is een beetje spannend voor Chris, het heeft geregend en de weg is glad. Maar hij doet het ontzettend goed, zo vaak rijdt hij geen 4x4. Er is één camping en lodge in het midden van het park en er loopt vanalles rond. We huren een chalet in de bergen en krijgen er een service bij, er komt iemand om de haard aan te steken én om te koken. Wat een gezellig huis! Hier blijven we twee nachtjes zodat we wat van het landschap kunnen zien en Wilbert z'n verjaardag te vieren. Als hij op maandagochtend zijn kadootjes heeft uitgepakt en we met z'n allen ontbeten hebben, zetten we weer koers naar Lake Malawi. We hebben nog een aantal dagen over voordat ze weer naar Nederland en Amerika vliegen. Op de goeie gok rijden we naar een lodge in Nkata Bay, wat een toffe relaxte sfeer hangt hier. Het is tegen de rotsen aangebouwd dus na een paar dagen op en neer, gaan we toch echt wel onze beenspieren voelen. Er wordt een gezellig huisje gehuurd, en wij kunnen net met de auto op het bewaakte parkeerterrein staan. We mogen van alles gebruik maken, we snorkelen, gaan een paar uur met een bootje de zee op waar de visarenden al zitten wachten om gevoerd te worden. We hebben het super gezellig en de dagen vliegen om helaas. Er worden nog flink wat souvenirs voor thuis gekocht en dan wordt het donderdagochtend tijd om afscheid te nemen. Wij gaan nl door naar Tanzania ipv Mozambique en de familie vliegt vanaf Lilongwe. Wat hebben we twee fantastische weken gehad, echt zó fijn om elkaar na zo'n lange tijd weer te zien. De volgende keer zal waarschijnlijk weer thuis op Flakkee zijn.
Wij blijven nog een paar dagen in Nkata Bay, laten een nieuw gordijn maken en wat nog toffer is, een echte Afrikaanse painting op beide deuren van de Unimog. Super gaaf! Dit wilden we al zo lang. Ook hebben we lijstjes gekocht en foto's laten printen, zodat het binnen ook steeds gezelliger wordt.
We hebben nog een week te gaan voordat onze visa vervallen dus kunnen nog een paar stops maken voor de grens. De eerste is op het plateau bij Livingstonia, waar we via een flink aantal haarspeldbochten de camping bereiken. We hebben hier vandaan een prachtig uitzicht op Lake Malawi. Maar als we de volgende ochtend opstaan, heb ik dezelfde klachten als 8 jaar geleden, dikke tong, hals en moeilijk slikken. Destijds moest ik (omdat ik te lang gewacht had) een operatie ondergaan om een abces te laten verwijderen onder mijn tong. Dus rap naar een ziekenhuis en antibiotica regelen, en gelukkig slaan deze direct aan. Maar wat nog erger is dat we een bizar bericht van het thuisfront te horen krijgen. Ina ligt in het ziekenhuis en heeft de Oost-Afrikaanse slaapziekte opgelopen door een steek van de tseetseevlieg. Wat vreselijk om te horen want we weten wat daar de gevolgen van kunnen zijn. Godzijdank door de oplettendheid van zus Joanne is ze er rap bij, en worden de benodigde medicijnen met spoed per taxi uit Zwitserland geregeld. Wij zijn al twee jaar hier, en uitgerekend één van onze gasten wordt geprikt door een vlieg met een zieke parasiet. Ze is gelukkig in goede handen, krijgt bezoek van veel artsen en de juiste medicatie. Het was zelfs 16 jaar geleden dat ze in het havenziekenhuis iemand hadden gehad met deze ziekte. Ina knapt snel op en mag eerder naar huis dan verwacht, alleen nog drie keer terugkomen voor infuus en de benodigde nacontroles. Ze voelt zich goed en hopelijk blijft dit ook zo. Wij kunnen met een gerust hart onze reis vervolgen.

Onze allerlaatste stop in Malawi is bij FloJa Foundation. Deze stichting is 10 jaar geleden opgericht door Floor en Jan uit Nederland en sinds drie jaar onder de leiding van André en Paulien. Ze doen ontzettend veel voor jonge kwetsbare kinderen van 3 tot 7 jaar, die thuis te weinig eten krijgen (soms maar 1 maaltijd per dag) wees zijn of een beperking hebben. Het is geweldig om te zien hoe ze les krijgen en worden opgevangen door 15 lokale medewerkers. Malawi behoort tot één van de armste landen ter wereld en kleuteronderwijs wordt door de regering niet betaald. Met behulp van deze stichting krijgen ze een klein duwtje in de rug om zich te ontwikkelen voor hun verdere leven.
Al het geld (98%) van wat ze ontvangen gaat naar deze kinderen, en dat verdienen ze ook.
Wij hebben ontzettend genoten van deze mooie relaxte plek en het gezelschap van André en Paulien.

Malawi is voor ons een land met prachtige en bijzondere ontmoetingen en mag dan ook met recht het Warme Hart van Afrika genoemd worden. Dit was tevens het laatste land voor ons in Zuidelijk Afrika.