Iran 🇮🇷

3 augustus 2019 - Urmia, Iran

Het is maandagochtend 27 maart 1398 wanneer we voet zetten op Iraanse bodem. De klok gaat een half uurtje vooruit, Perzen hanteren een andere kalender(de zonnekalender) en dus ook een ander jaartal. Het nieuwe jaar begint niet net als bij ons op 1 januari maar als de lente begint rond 21 maart wanneer alles weer tot bloei komt. Bijzonder land bij voorbaat. Misschien al wel leuk om wat feitjes over de Iraniërs te vertellen voordat we ons verhaal schrijven, zodat de lezers alvast een beetje een idee krijgen wat we onderweg meegemaakt en gezien hebben. In het nieuws van alledaags lezen we tenslotte alleen maar de negatieve kant. 

Iraniërs zijn dol op picknicken en kamperen, echt overal waar ze maar een plekje vinden, zie je ze zitten. Of het nou in een park, naast de weg, op de weg, de tussenberm of welk leeg stukje grond ook, het maakt ze niet uit. Het zijn echte buitenmensen. 
Thee is hun favoriete drank (alcohol is trouwens verboden), de suiker gaat niet in de thee, nee ze nemen bij elke slok een suikerklontje in de mond. Ze zijn dol op suiker en zoetigheid, maar of de gebitten daar ook zo blij van worden? Wij kregen dan ook nooit een lepeltje om te roeren, waarom zou je als je 'm ook gewoon kan opeten. Eten doen ze met vork en lepel, messen komen er niet aan te pas. Ze zijn trouwens ook gek op ijs, en dan met name faloodeh, wij zijn er inmiddels ook verslaafd aan geraakt. Het is het oudste dessert van Perzie, en wordt overal verkocht. Google het maar en probeer het zelf te maken. 
En dan het verkeer... Verkeersregels zijn er blijkbaar niet, of je rechts of links inhaalt, of tegen de richting in rijdt, geen probleem. Opletten dus. Het is ook wel grappig om te zien wat voor oude auto's hier rijden, én vele trucks zijn dezelfde kleur oranje als wij hebben, we vallen niet op en zijn niet één keer gestopt door de politie. Dat gebeurt niet vaak. 
Maar bovenal staat hun gastvrijheid hoog in het vaandel. Nu zeggen we dit wel heel vaak maar zoals wij het hebben ondervonden, zijn ze misschien wel het meest gastvrije volk op deze aardbol. 

Maar nu eerst naar het begin, de grens. 

Mijn nekharen gaan al steigeren wanneer er een zogenaamde 'tourist guide' op ons afkomt lopen. Hier zijn we al voor gewaarschuwd, de fixers. Ze doen zich heel aardig voor maar zijn alleen maar uit op je dollars. Na minimaal 38 grenzen te hebben gepasseerd weten we inmiddels wel hoe we wat stempels moeten bemachtigen om in een land te mogen reizen. Dit keer loopt het anders... Terwijl we in de Emiraten op de ferry staan te wachten, maken we kennis met Juraj. Juraj komt uit Slowakije, werkt in Dubai en heeft 3 maanden vakantie. Hij wil op zijn motor via Iran naar Slowakije, echter zijn motoren groter dan 250cc niet toegestaan in Iran maar hij neemt de gok, zoals meerdere doen en hierin soms slagen. Dus bij aankomst in Bandar Abbas vraagt de enge piepesnijer (de fixer) direct naar zijn motorinhoud en Juraj denkt problemen te gaan krijgen, wie weet kan piepesnijer wel een goed woordje voor 'm doen.. Wij hadden al aangegeven dat we het allemaal zelf wel regelen en lopen door naar de immigratie. Maar helaas komen we niet meer van hem af en krijgt hij het op een slinkse manier voor elkaar om onze Carnet in handen te krijgen. Ander groot nadeel, bijna niemand spreekt Engels en er staat niets in het Engels aangegeven waar je heen moet. We zijn ongevraagd aan hem overgeleverd. Hij doet net of hij het druk heeft met voorrang te krijgen door soms wat geld onder tafel te schuiven, totdat ik een keer vraag wat hij nu allemaal aan het doen is en wat hij al heeft betaald... Uh 200 till 250 dollars, what the fuck!! Het enige wat we hoeven te betalen is ongeveer 5 dollar havenkosten want de rest zat al in de ticket prijs inbegrepen. Wilbert en Juraj nemen piepesnijer ff apart en dan zegt hij dat hij zich versprak, jaja, ik hou je in de smiezen. Als we uiteindelijk ons Carnet terug hebben, wij onze 3 maanden (hopen we want Farsi de taal is voor ons abracadabra) en Juraj maar 7 dagen, denken we de haven te verlaten. Of we nog even willen betalen voor het vrijgeven van de truck en de motor. Wat een vies spelletje wordt hier gespeeld. Krijgt de één niet genoeg dan verzinnen ze nog wel wat anders. Bij de laatste poort, piepesnijer had al geregeld dat er nog een stempel moest komen en onze Carnet's weer heeft gepakt, grist Wilbert beide Carnets uit zijn tas en we maken dat we wegkomen. Ze dreigen nog met politie en originele factuur, voor wat?? Voor het niet officieel afhandig maken van dollars van toeristen? De mazzel enge piepesnijer.
Omdat de temperatuur oploopt tot boven de 40 graden zijn alle winkels, en kantoren dicht tussen 13:00u en 18:00u. Niet handig als je geld wil wisselen en een autoverzekering moet regelen. Het is zo'n 45 graden buiten en in onze truck misschien wel het dubbele. Juraj had vanuit Dubai al een hotel geregeld voor de eerste nachten, geen gek plan, want wat we nog moeten doen voordat we uit de stad kunnen gaan we deze dag niet meer halen. We denken er zelfs over om ook een nachtje in het hotel te slapen, wat wel een luxe voor ons is en de eerste keer in ruim 2,5 jaar. Maar we hebben nu echt verkoeling nodig, anders kun je ons opgraven hier. We boeken dus een kamer en voordat de winkels weer open gaan eind van de dag, liggen we heerlijk in de airco bij te komen. Totdat we allebei ons bed voelen bewegen. Wat is dit dan? Wilbert kijkt vlug uit het raam of er wat te zien is. We hebben uitzicht op het Straatje van Hormuz en dat staat momenteel niet echt bekend om zijn gezelligheid.. Buiten niets opmerkelijks te zien maar dan zeggen we gelijk: dat moet een aardbeving geweest zijn. En ja hoor, 80 km hier vandaan met een kracht van 4,7 op de schaal van Richter, best heftig. Omdat we op de 7e verdieping lagen voelden we dit. Bij de receptie hadden ze niets gemerkt en als we bij onze truck hadden gezeten, waarschijnlijk ook niet. Maken we dat toch ook nog een keer mee 😊. 

Het duurt uiteindelijk 1,5 dag om een verzekering te regelen, lekker vlot. We zijn blij dat we de hete stad uit kunnen, en nemen afscheid van Juraj. Zoals gewoonlijk hebben we geen plan, maar Iran is zo groot dat we dat eigenlijk wel zouden moeten doen. Er valt waarschijnlijk heel veel te zien maar wij zijn heel blij om weer te rijden dus we gaan eerst richting het oosten en zien wel wat er op ons pad komt. Maar wanneer we horen van Juraj dat de nachttemperatuur daar 41 graden is en overdag tegen de 50, gaan we met een grote boog weer richting west. We nemen mooie bergroutes, de bevolking is druk bezig op het land, er wordt zout vanaf de droge meren geschept en wij slapen 's nachts weer heerlijk onder ons dekbedje.

Zoals we al schreven staan de Iraniërs bekend om hun gastvrijheid, en dat merken we overal. We krijgen echt vanalles, bijvoorbeeld thee/koffie/ijs/bonbons/eten/vers hertevlees voor op de BBQ en worden dagelijks wel één of meerdere keren uitgenodigd om te komen eten en slapen. Maar dat proberen we vaak af te slaan, Engels spreken doen ze bijna niet en dan wordt het toch ongemakkelijk. We moeten erg ons best doen om ze duidelijk te maken dat we willen doorrijden. 
Na een dag of wat merken we dat één band 's nachts een beetje leegloopt, ze zijn al niet van de beste kwaliteit maar we hadden geen andere keus in Sjarjah. We stoppen bij een bandenboertje, en spreken een prijs af om de band te laten plakken. Wanneer hij na 4 uur zoeken en de band schoongemaakt te hebben geen gaatje kan vinden, hoeven we maar 100.000 rial te betalen, omgerekend 75 eurocent. Wat een lieve mensen. Je bent hier trouwens zo miljonair, op de zwarte markt kun je dollars wisselen voor 3x de normale koers. Alles is spotgoedkoop voor ons. De Iraniërs hebben het zwaar, het gemiddelde loon ligt op 200 dollar en door de getroffen sancties zakt ook de waarde van de rial. Tevens mag er weinig tot niets ingevoerd worden. Tanken is hier echt fantastisch, één liter diesel kost € 0,02. Aangezien wij geen dieselkaart hebben mogen we vaak de kaart van een chauffeur of pompmanager gebruiken, we betalen soms wel meer maar vaak hebben we voor het luttele bedrag van nog geen 5 eurootjes weer een tank vol. Top, zo kunnen we heel wat kilometers verder komen. 
De steden zijn we zo zat, Shiraz en Isfahan zijn trekpleisters voor toeristen, de bazaars, mooie tuinen en moskeeën, het is niet aan ons besteed. We vluchten zo snel mogelijk de natuur weer in. Wel hebben we in Isfahan een nieuwe (ja alweer) radiateur laten maken. De knuppels is Sharjah hadden een veel kleinere gemaakt dan de originele en daardoor werd de motor te snel warm. Het is geweldig om te zien hoe ze ze hier maken en we staan daardoor weer genoodzaakt in de garage. Het lijkt wel of er geen einde aankomt. Ikzelf begin er wel een beetje van te balen, maar Wilbert vindt het nog steeds leuk. (de garage bezoekjes dan, niet de problemen). 
Langzaam aan gaan we wat noordelijker naar de Lorestan provincie. Het is een prachtige omgeving, we wandelen, we schieten een paar gasten te hulp die met hun auto vast staan in de rivier en staan op relaxte plekjes waar we van de nomaden vers brood, geitenmelk, yoghurt en kaas krijgen. Ook krijgen we nog onverwacht bezoek van twee landschildpadden, grappig.
We lopen een klein beetje achter de feiten aan, in het voorjaar is alles hier super groen maar nu alles al dor en kaal. De boertjes hebben het druk met dorsen en stro binnen halen. Prachtig om te zien. En zo rijden we steeds noordelijker, op zoek naar groen. Na 3 maanden zand en droogte missen we toch echt wel de mooie plekjes. Toch stoppen we regelmatig bij een riviertje om af te koelen, zwemmen met kleding aan, wat hier verplicht is voor de dames is wennen voor mij. Ach ja, zodra we de grens straks weer overgaan mag de hoofddoek en lange kleding weer uit gelukkig. Ik voel me nu een klein beetje gevangen.
Wanneer we op een avond net onze heerlijke gebakken aardappeltjes op hebben, krijgen we bezoek van een oudere man, Mohammed genaamd. Hij praat en praat maar wij snappen er niet veel van, blijkbaar wil hij ons uitnodigen om te komen eten en slapen natuurlijk. Als we hem proberen te overtuigen dat we net gegeten hebben, neemt hij daar toch echt geen genoegen mee. Zodra we even uit onze stoelen opstaan, begint hij ze in te pakken en in de auto te zetten. OK dan, we gaan mee. Hier kunnen we niet tegenop. Mohammed heeft vlakbij een hofje én een huisje, nou ja huisje, één kamer met bed en wat rommeltjes. Dan komt de hele familie inclusief BBQ en de daarbij benodigdheden. Oh en onze maagjes waren al gevuld, maar afslaan doe je dan niet. Het wordt eigenlijk heel gezellig, Engelse taal is minimaal maar we doen allemaal ons best om elkaar te begrijpen. Ook de volgende ochtend nog even een ontbijt met Mohammed en zijn vrouw en dan gaan we toch echt weer op pad. We zijn niet ver van Hamadan waar we bij een garage terechtgekomen om wat meer luchtgaten te maken in de gril zodat de motor meer verkoeling krijgt en de Pyrometer moet op een andere plek bevestigd worden. Iedereen is zo lief voor ons, en wederom hoeven we voor hun hulp niets te betalen. Ook wordt er door een familie eten gebracht en mogen we bij de garage overnachten. De volgende ochtend worden we door de familie uitgenodigd om te komen eten en gaan daarna met hen de stad in. We hebben een hele leuke dag en wederom moeten we moeite doen om gewoon in ons eigen huissie te slapen. Echt wel fijn dat iedereen zo begaand is met ons, maar we gaan toch het liefst ons eigen gang. Ook vermoeiend dat de meeste geen Engels spreken, na een tijdje ben je wel uitgeluld. Flakkees doet 't dan ook goed, want wij verstaan hen niet en zij ons niet.
We gaan verder, en komen steeds noordelijker totdat we bij de kaspische zee zijn. En tot onze grote blijdschap wordt het groen en horen/zien we na hele lange tijd weer vogels. Jaaaa dat hebben we gemist zeg!! We genieten van het prachtige landschap, de mooie rivieren, en het zingen van de vogels.
Op het gemak rijden we een stukje langs de kaspische zee, door de bergen richting de stad Tabriz. Vlakbij Tabriz heb je de rainbow mountains, geweldig al die kleuren. En dan is het nog niet eens echt zonnig. Tabriz vinden we leuk, we gaan naar de bazaar om tapijtjes en nieuwe stofjes te kopen en laten de truck her en der voorzien van leren bekleding. Sinds lange tijd wordt er een keer niet gerepareerd maar opgeleukt. En zo ook nog op onze laatste stop in Urmia waar we nieuwe gordijnen en automatten laten maken. Dit doen we bij het eerste shopje wat er uitziet als bekleder, buiten liggen halve gare stoelen en stukken bekleding. De eigenaar is Sajjad, een jonge gozer die ons onmiddellijk helpt en weinig uitleg nodigt heeft hoe we het willen. Top. Als de gordijnen af zijn, nodigt hij ons uit voor lunch en gooit direct zijn shop voor de rest van de dag dicht. Hij heeft nu wel wat leukers te doen toch? Hij neemt ons mee naar mooie plekjes in en buiten de stad en verwent ons weer met heerlijk eten, faloodeh, thee en gezelligheid. Het liefst zou hij de komende dagen met ons op pad gaan, maar één middag vinden wij voldoende. De volgende dag maakt hij nieuwe matten en uiteindelijk vraagt hij maar 6 dollar arbeid. Hij heeft ons zoveel gegeven en gedaan voor ons dat we hem verblijden met 25 dollar. We moeten moeite doen om van onze laatste Rials af te komen.
We tanken nog een keer tot de rand vol met de allergoedkoopste diesel waar we op gereden hebben (4000 km in Iran voor nog net geen 50 euro, wat een lachertje) en gaan met een heel fijn gevoel dit mooie land met zijn geweldige lieve mensen verlaten.

Iraniërs verdienen zoveel meer, maar nu met alle opgelegde sancties door Amerika en een regime wat niet meer van de tijd is hebben ze het zwaar. Goede universitaire opleidingen gevolgd en geen werk. Toch genieten ze ze van wat ze hebben en nog wel kunnen doen. Toeristen vinden ze geweldig, ontelbaar keer zijn we op de foto gegaan. We voelden ons soms net filmsterren, en de Unimog ook 😎. 

Het wordt tijd om de hoofddoek in de ring te gooien, de korte broeken weer aan, én niet geheel onbelangrijk... Tijd voor een stevige borrel! 

Foto’s

20 Reacties

  1. Sarie:
    3 augustus 2019
    Wat een enige reizen maken jullie .
  2. Christiaan:
    3 augustus 2019
    Cheers! Een unieke ervaring om Iran te bezoeken. Liefs
  3. Els v Kempen:
    3 augustus 2019
    Geweldig Weer en wat een mooie foto's!!!
  4. Sjaak Terlouw:
    3 augustus 2019
    Zo gaaf dit weer!!
  5. Ronald:
    3 augustus 2019
    Heerlijk om te lezen
    Wat een avontuur weer .
    Zie uit naar het boek dat je gaat schrijven
    Goede reis verder !
    Hg Ronald
  6. Leopollemans:
    3 augustus 2019
    Hoi het is weer een heel mooi verhaal leuk al die aardige mensen en een schappelijk prijsje voor de brandstof zou hier ook leuk zijn wij hopen dat jullie nog een verdere leuk vervolg hebben met jullie reis veel succes gr Leo en anja
  7. Klazina:
    3 augustus 2019
    Wat een heerlijk verhaal weer!,,fantastisch ,prachtige foto,s en wat heb je ons weer duidelijk laten zien wat Iran te Bieden heeft .....bijzonder😍❤️
  8. Martha en willen:
    4 augustus 2019
    wat een spannende grensovergang!! Wilbert is niet bang en dat straalt hij denk ik uit.....
    Nou weer achter de rug de grensovergang en geen gekke prijzen betaalt. Fijn dat jullie Iran positief hebben ervaren. In de steden moet je geloof ik niet zijn, maar die mijden jullie gelukkig ! Marianne je voelt je met die hoofddoek en lange kleding een beetje gevangen, wat moet dan zo'n boerka of nicab wel niet zijn !!! Dank voor het verslag en een mooi avontuur nog in Turkije. Liefs van ons.
  9. Corrie huising:
    4 augustus 2019
    Wat een mooi verhaal weer. De bevolking is duidelijk anders dan de regering of toch niet en wordt het ons wijs gemaakt?
  10. Herma Jan:
    5 augustus 2019
    Genoten hebben we weer,het blijven spannende belevenissen, en mooi verwoord allemaal. Een hele goede reis verder,,, richting huis
  11. Ans:
    7 augustus 2019
    Weer een beutengeweun mooi verhael. Goeie reis verder en laat ons weer mee genieten.
  12. Koos:
    9 augustus 2019
    Mooi verhaal weer plus een indrukwekkende video!
  13. Joanne:
    10 augustus 2019
    Hey wat een prachtige verhaal. Super geschreven en weer een hoop beleefd!! Ik zie dat jullie inmiddels in Griekenland zitten. Spreek je snel!! Liefs van ons
  14. Hans en Loes Meijer:
    10 augustus 2019
    Opnieuw weer genoten van jullie relaas, met name jullie ervaringen met een gedeelte van de Iraanse bevolking. Ook geven de mooi genomen foto’s een bepaald beeld van dit voor ons onbekende land. Na het lezen van jullie indrukwekkende verhaal nemen wij, net zoals jullie, ook een glaasje “wit”.
  15. Tamara:
    14 augustus 2019
    Hi!
    We saw you yesterday at gipje Beach.
    Can send you the video if you write me an E-Mail. Greets tamara
  16. Herma Jan:
    31 augustus 2019
    Jullie zijn er bijna goede reis met het laatste rukkie Gr Jan Herma
  17. Martha en willen:
    1 september 2019
    Welkom thuis !!! Super gedaan !!! Dank voor alle verhalen, we zullen het missen!!!
  18. Teun de Knegt:
    4 september 2019
    Marianne je reis verhalen af en toe gelezen fijn geschreven dat met die pijpen snijders voel ik met jullie mee wat een plakkers verder veel geluk met je avontuurlijke reis Groet Ineke & Teun
  19. Patrick:
    6 oktober 2019
    Hallo,
    könnt ihr bitte mal eine Roomtour von Eurem Unimog zeigen.
    Wir planen auch gerade den Umbau.
    Danke
    Liebe Grüße
    Patrick
  20. Groetjes Ankie:
    7 november 2019
    Hoi ik hoor dat jullie thuis zijn. Ik lees heel graag hoe het jullie de laatste etappe vergaan is🙏😉