Zimbabwe 🇿🇼

Verkiezingstijd in Zimbabwe, het is misschien niet het ideale moment om in een nieuw land te zijn, maar de eerstkomende dagen zullen we de grote steden vermijden.
Zodra we allemaal ons visum en de formulieren voor de auto's geregeld hebben gaan we op zoek naar een plek om te lunchen. We rijden na de grens direct de jungle in, wat is het hier prachtig groen. Thee- en koffieplantages aan de ene kant, en jungle aan de andere.
We rijden achter onze vrienden een dicht begroeid bospaadje in, maar vinden niet echt een geschikte plek met mooi uitzicht. We stoppen en na een broodje draaien we maar weer om richting de weg.
Na een paar km houden we 't al voor gezien, het is onze laatste dag en avond samen met Antony en Ruth. We parkeren vlak langs de weg op een open veld maar toch iets uit het zicht. We horen direct Afrikaanse muziek uit de bosjes komen. Leuk! En als de andere nieuwsgierige maar o zo vriendelijke dorpsbewoners gedag komen zeggen, begrijpen we dat de muziek van de kerk bij de boom is. We gaan toch maar even kijken, sommigen lopen gezellig mee. Er wordt in de kerken in Afrika veel gezongen, muziek gemaakt en gedanst. Mooi om te zien en te horen. Na even met de bisschop gesproken te hebben en de dames te zien dansen, gaan we terug naar de auto's om van de laatste zonnestralen én een biertje te genieten. Eten wat en liggen vroeg in bed, het is koud. De volgende ochtend nemen we afscheid van onze lieve vrienden, zij gaan naar het Westen richting Botswana en wij pakken de oostkant en het noorden. We hebben echt twee hele toffe weken met z'n viertjes doorgebracht. Met twee auto's off-road rijden is toch nét iets leuker. Wellicht komen we elkaar wel weer ergens tegen het komende halfjaar.
Wij nemen de route door de Eastern Highlands, en deze is prachtig, het is overal mega groen. Zo rijden we in een paar dagen door hobbelige bergpaden van Chimanimani naar Mutare. We slapen heerlijk in de vrije natuur, de locals komen wel even kijken wie we zijn en laten ons verder met rust. Ze willen graag weten wat zo'n truck hier doet, vooral nu met de verkiezingen. Soms denken ze dat we van de inspectie zijn. Maandag mocht iedereen naar de stembus, en eind van de week is de uitslag. Best spannend, en in de hoofdstad Harere is het erg onrustig, zelfs schietpartijen met doden hoorden we later. Maar we moeten wel naar een stadje om wat USD dollars te wisselen voor Bond Dollars, anders betalen we
te veel. We gaan proberen wat bonden te kunnen bemachtigen. We krijgen onderweg een adresje door van Tony's Coffeeshop, misschien kan hij wat voor ons doen. Zodra we aankomen in een prachtige tuin, met uitzicht op de bergen, krijgen we de koffie en theelijst te zien... We schrikken van de prijzen, vanaf 6 dollar voor koffie of thee, en een stuk cake vanaf 12 dollar pffff nou dat hebben we er niet voor over. We leggen uit dat we eigenlijk op zoek waren naar informatie voor het wisselen en dan geeft Tony ons een adresje in Mutare. Super, dankjewel! De omgeving is hier echt heel mooi, vlakbij Tony kun je een steile berg op (120 meter steil omhoog) en dan heb je overzicht op het hele gebied, je kan zelfs Mozambique zien. Onderaan deze berg staat een oud groot gebouw waar de politie wordt getraind, er is nu niemand en we mogen van de bewaking hier overnachten. De volgende ochtend rijden we naar Mutare waar we redelijk vlot in het bezit zijn van de bond Dollars. Nu kunnen we wat boodschappen inslaan, maar de producten in de supermarkt zijn schreeuwend duur ($ 24,00 voor een stukje kaas), dus we gaan een maandje op rantsoen. Zimbabwe was ooit een rijk land, maar sinds de blanke boeren jaren geleden vertrokken zijn (verjagen) door president Robert Mugabe en de overgebleven boerderijen verdeeld zijn onder de locale bewoners, is de economie keihard gekelderd. Iedereen heeft nu zijn eigen stukje grond, als het even mee zit in een vruchtbaar gebied, en dan telen ze hun eigen groente en fruit. Maar geld verdienen doen ze nauwelijks. De hele bevolking lijdt hieronder, wat we uit de vele verhalen horen. Er is geen werk, en als ze werk hebben krijgen ze niet altijd betaald. Erg triest om te horen, want ze willen wel dat hun kinderen naar school gaan en hopen op een goeie toekomst. Het belangrijkste is dan ook uiteindelijk een goeie president die het beste voor heeft met zijn land in plaats van zijn eigen portemonnee. Het enige wat wij op dit moment voor ze kunnen doen is eten kopen langs de weg en niet in de supermarkt.
Als we op vrijdagochtend horen dat de interim president de verkiezingen gewonnen heeft (een gemanipuleerde en corrupte uitslag), voelen we heel erg met de mensen mee, want waarschijnlijk zal er de komende jaren weer niets veranderen.
Met onze bonden op zak, gaan we richting Nyanga National Park. Er zijn hier meerdere watervallen en is een prachtige off-road route langs de hoogste berg van Zimbabwe. Aan het einde van dag, komen we weer aan bij Pungwe Viewpoint, waar we twee nachten bivak houden. Wanneer we daarna de route naar het noorden vervolgen veranderen de landschappen van mooi groen in droog en dor. En bij Nyanga houdt het asfalt ineens op en gaan we over gravel verder. We passeren vele compounds, welke er allemaal leuk uit zien. De meeste hebben wel een papayaboom, prachtig gekleurde bloemen, en wat vee. De mangoboom (helaas zonder mango's) en de baobab zijn in het hele land volop aanwezig. Na een tijdje gereden te hebben komen we bij een brug maar de helft (tussenstuk) ontbreekt. Fijn dat er 100 km terug hier geen bord of waarschuwing te zien was... Om de overkant te bereiken moeten we door de rivier, het water staat gelukkig laag. Zodra ze ons zien aan de overkant, komt er een delegatie mannen aanrennen, en ja natuurlijk voor een bijdrage willen ze ons wel de weg wijzen. Zo moeilijk kan 't niet zijn, want er staan meerdere sporen. Er rent iemand voor ons uit, en het is een peuleschilletje om aan de overkant te komen. Met een cola en een biertje zijn ze tevreden, en wij ook. Even verder vinden we een rustige plek om te overnachten. We wilden eerst het hele stuk langs de noordkant van het land rijden, maar het gehobbel op de gravelpaden zijn we al snel beu. Dan maar via Harare en een goeie asfaltweg. Zodra we op het kruispunt bij Kotwe komen, en we de banden weer op spanning zetten, worden we verrast door de eerste (hopelijk ook de laatste) meest irritante politie check die we gehad hebben sinds vertrek uit Holland. Meneer ongeduld in z'n nette pak ruikt waarschijnlijk geld en hij is er van overtuigd dat we een wapen hebben. Ik moet echt alles openmaken en hij graait ook nog es lekker door onze spulletjes. Hij weet het zeker! Nou wij toevallig ook. Totdat Wilbert zich ermee komt bemoeien en meneertje langzaam aftaait. We mogen weer verder, yes! Tot een jaar geleden was dit de grootste ergernis van het land, vol met roadblocks en ze vonden altijd wel een reden om te laten betalen.
Zo'n 70 km voor Harare slaan we een gravelpad in en gaan we op zoek naar een slaapplek, als we een keer een ander paadje inslaan, komt er iemand aan en wil ons wel de weg wijzen naar de waterval. Het blijkt voor hen een beroemde plek te zijn, er is een film opgenomen én Queen Elisabeth is hier ook wel eens geweest. Wat een toeval, we wisten nergens van maar het is inderdaad een prachtige plek. De dagen erna rijden we naar Kariba met een tussenstop in Harare waar we op de parking bij een backpacker lodge staan. Het is nog steeds een beetje onrustig in het centrum omdat er geprotesteerd wordt tegen de uitslag van de verkiezingen. We zitten de rest van de middag heerlijk in de tuin van de lodge en tuffen de volgende ochtend weer door. Kariba ligt aan een groot meer (Lake Kariba) welke tevens de grens is tussen Zimbabwe en Zambia. We komen weer wat meer in de buurt waar wildlife te zien is. Als we na twee dagen op de camping Warthogs aankomen, maken we kennis met Lilli Pilli, een wat oudere vrouw uit Duitsland die alleen reist. We waren al bevriend op Facebook maar elkaar nog nooit ontmoet. Hoe grappig! Ze gaat dezelfde middag nog weg, maar inmiddels zijn het franse stel Nathalie en Jean gearriveerd. Zij zijn net aan hun twee jarige trip in Afrika begonnen maar hebben een paar jaar geleden, in vier jaar tijd Amerika en Azië gezien met hun camper. Wauw! We hebben elkaar dus genoeg te vertellen, het zijn fijne rustige mensen. Af en toe worden we verrast door een paar hippo's en zebra's die de camping bezoeken. Gelukkig blijven de hippo's bij het water liggen, maar ze zijn toch echt wel dichtbij. Soms komen hier ook olifanten over het terrein, deze hebben we niet gezien. Als we 's avonds in onze hangmatten liggen te genieten van alle jungle geluiden, zijn we toch op onze hoede, je weet maar nooit wat er ineens achter je staat... Het is een heerlijke plek, we hebben niet echt het gevoel dat we op een camping staan, we blijven 5 nachtjes. Daarna vervolgen we onze route naar het westen waar we uiteindelijk bij de alom bekende Victoria Falls onze reis in Zimbabwe zullen eindigen. Maar eerst nog een lange weg en een aantal tussenstops te gaan. Via de onderkant van Lake Kariba zijn de gravelwegen (zo'n 300 km) niet al te best, na twee dagen begeeft de beugel van de spiegel het. De eerste paar km fungeer ik nog een beetje als hendel maar dit heeft ook niet veel zin. Met touwen maken we hem aan alle kanten vast, en dit helpt voorlopig. Ook krijgen we op deze route nog te maken met een Tse-Tse controle, een man staat ons op te wachten bij de gate met z'n schepnet (met gaten 😂) en spray. Hij adviseert ons om door het komende gebied met dichte ramen te rijden, want deze dodelijke vlieg (slaapziekte) zou hier aanwezig zijn. Uhh weet je wel hoe warm het is? We hebben ook geen airco, dus eerst zien en dan geloven. De hele dag nog geen vlieg gezien (behalve als we even rustig willen eten) en dit blijft gelukkig ook zo. Als we na een paar dagen in Binga uitkomen, kunnen we weer brood en eitjes scoren. Wanneer Wilbert de supermarkt uitkomt, valt zijn oog op een Unimog die vlakbij geparkeerd staat. Norman heet deze hele vriendelijke oude man, en is reuze geïnteresseerd in onze reis én Unimog. Hij vraagt ook of alles heel is gebleven na al die kilometers (inmiddels zo'n 55.000). Nou niet echt, we hebben al aardig wat garages en reparaties achter de rug en gisteren brak toevallig nog de beugel voor de spiegel. Hij zegt meteen: rij maar achter me aan, ik heb thuis nog twee Unimogs en daar mag je er wel één afhalen. Is dat niet geweldig?! Dat laten we ons geen twee keer zeggen. We komen aan bij een mooie lodge die Norman samen met zijn vriendin Ann beheert. Zwembad in de tuin en uitzicht over het meer. Én met die van ons er bij, vier Unimogs. Leuk!! Binnen een half uur zit de nieuwe stang er op, en Norman wil er niets voor hebben. Één Unimog houden ze voor reserve onderdelen, bizar eigenlijk want er was alleen een remprobleem en nu is de halve auto gestript. Hier onderdelen bestellen met 100% BTW, dat laat je wel uit je hoofd.
Als we in de tuin zitten te genieten, vragen Ann en Norman ons of we willen blijven slapen, zo lief! Ze willen ons een gelijk een kamer aanbieden, maar wij zijn teveel gehecht aan ons eigen huisje, dat slaan we af. We mogen wel heerlijk zwemmen en douchen, 's avonds eten we met z'n viertjes en laten we ze wat films en foto's van onze reis zien. Norman vindt het prachtig, hij zou het liefst ook met zijn Unimog door de modder en woestijnen willen rijden, dat op z'n 73e jaar. Als we de volgende ochtend afscheid nemen van deze lieve gastvrije mensen, krijgen ze van ons een flesje wodka en een visitekaartje. Ze hebben geen internet of email maar zijn alleen al blij met de plaatjes van ons en de truck.
Na Binga komen we in Deka terecht, aan de rivier Zambezi. We kamperen op een camping van de bootclub, wat vroeger een hele luxe plek was. Hier is weinig meer van over, er is al jaren door geldgebrek weinig tot geen onderhoud meer gepleegd. Maar waar wij staan, aan de rivier, maakt dat niet uit, we kijken zo op de stromende Zambezi. Er wordt hier veel op de tigerfish gevist, er zijn nijlpaarden en heel veel krokodillen. Op vrijdagavond maken we kennis met John uit Zuid-Afrika, hij werkt in Zimbabwe en komt elk weekend naar Deka om te vissen. Hij nodigt ons de volgende ochtend uit om een rondje mee te varen, zodat we vanaf het water de nijlpaarden en krokodillen kunnen zien. Het is zo gezellig met z'n allen, dat we de hele dag meegaan, tussen de middag lunchen we mee en ook 's avonds worden we uitgenodigd voor diner. Wanneer ze zondagmiddag vertrekken en afscheid komen nemen, heeft hij met Craig (goede vriend en eigenaar van de lodge) afgesproken dat we daar mogen staan. Top! We kunnen het zwembad in, genieten van de mooie tuin en binnen douchen. We hebben de hele dag gezelschap van twee honden, wat een schatjes. Als we de laatste avond nog wat na zitten te borrelen horen we ineens een hond dichtbij 3x gillen, en dan is het stil... Shit man, één van de hondjes is opgevreten door een krokodil. Bite, het jongste hondje, probeert een tijd lang blaffend en bijna pratend contact met haar vriendje te krijgen maar helaas. Het is echt hartverscheurend! Omdat we hieral een paar dagen zijn, probeert ze zich door ons te laten troosten en zou ze het liefst tussenin willen kruipen. Al piepend moeten we ze buiten houden, we hebben er slecht van kunnen slapen. Er worden regelmatig kinderen en dieren gepakt door deze gevaarlijke beesten brrrr..

Het laatste stuk naar Victoria Falls is niet zo ver meer. Na een paar uurtjes arriveren we op camping/backpackerslodge Shoestring in het centrum van de stad. Intussen zijn ook onze Zwitserse vrienden hier én hebben een hele leuke buurman Tony die in zijn volkswagen busje woont en werkt in het restaurant. We passen precies met drie auto's op het smalle camping terreintje. De laatste keer dat we Pierre-Michel, Vanessa en de kids hebben gezien was in Mozambique dus weer aardig wat bij te kletsen. Tony (uit Zimbabwe) heeft ook al heel wat gereisd, en in Engeland, Amerika en Nieuw Zeeland gewoont en gewerkt, het is een gezellige vent. Omdat we erg nieuwsgierig zijn naar de watervallen gaan we die eerst bezoeken. Prachtig vinden we het, wat een bruut geweld! Deze watervallen behoort tot de drie grootste ter wereld. Je kan ze op vele manieren bezichtigen, vanuit de lucht (wat wij deze keer niet doen) maar ook vanaf de grond goed te zien. Het ligt precies op de grens tussen Zimbabwe en Zambia. Vooral na het regenseizoen dondert hier mega veel water langs een 1,8 kilometer kloof naar beneden. Machtig mooi!

Op de camping is het erg gezellig, we blijven langer dan gepland. Ook Antony en Ruth zijn in de buurt en komen om een bakkie. We gaan pas de grens over op onze allerlaatste dag van het visum want Zimbabwe bevalt ons erg goed. Ondanks dat er bijna geen werk of geld is, de mensen zijn vrolijk en hebben een ontzettend warm hart. We hopen dat voor iedereen de toekomst er weer een keer rooskleurig uit gaat zien, want dat verdienen ze!!