Sudan 🇸🇩

De noodtoestand is al een tijdje van kracht, het volk wil de president afzetten die al 30 jaar een streng maar vooral corrupt regime hanteert, dus zijn er protesten in het hele land en met name in de hoofdstad Khartoum. Toch komen we er niet onderuit om dit land te bezoeken, ten eerste is ons visum verlopen voor Ethiopië en ten tweede willen we of via Egypte of via Saudi-Arabië, Afrika kunnen verlaten. Een paar weken geleden hadden we al een lijntje uitgegooid bij vriend Noel wat de eventuele mogelijkheden zijn om via Egypte naar Europa te kunnen varen, maar op dit moment hebben we daar nog geen antwoord op. Plan B is via Saudi-Arabië, Jordanië, Israël en vanaf daar een boot naar Griekenland te nemen als we samen met de unimog terug kunnen. Normaal gesproken plannen we weinig maar nu het einde van Afrika in zicht komt, zullen we wel moeten. Alle opties liggen tot dusver nog open.

Sudan staat bekend om de gastvrijheid van de bevolking. Het is een islamitische staat waar alcohol verboden is, maar toch lukt het ons om de flessen drank die we in Lalibela hebben gekocht mee naar binnen te smokkelen. De temperatuur stijgt hier dagelijks tot gemiddeld 46 graden, dus echt zin in een wijntje of cognac hebben we totaal niet. Liters water gaan er dagelijks doorheen en we blijven dorst houden. Het I zo heet, dat alles in de auto kookt, de vloer, het bed, het water uit de kraan, het is een wonder dat de koelkast het blijft doen. Al gebruikt hij wel mega veel stroom. Gelukkig kunnen we overal water pakken, zoals voor iedereen. In elk eet- of drinktentje of in kruiken langs de weg is er voor iedereen water beschikbaar. Het ziet er niet heel helder uit maar de smaak is goed. Ideaal! 

Sudan biedt qua landschap niet veel bijzonders, het zijn lange afstanden tussen kale droge woestijnen, maar langs de Nijl is het groen en wordt er nog wat verbouwd en overal worden langs het water stenen gebakken. Het zijn de mensen die Sudan speciaal maken. Dat merken we al snel als we onze eerste dag een markt willen bezoeken langs de weg. Iedereen is super aardig en nieuwsgierig waar we vandaan komen, aaahhh Hollanda!!! We voelen ons direct thuis, en van de spanningen is hier niets te merken.

We doen er zo'n drie dagen over om in Khartoum te komen, we kijken onze ogen uit naar wat hier allemaal rond rijdt. Oude Bedfords met zijdeuren van metaal en de cabine vaak helemaal versierd met allerlei tierelantijnen, sommige zien er uit als nieuw en van andere snap je niet dat het nog rijdt. Er zijn er zelfs zonder voorruit. De dieselprijs is echt een lachertje, per liter betalen we ongeveer 8 eurocent. Dat is nog es leuk tanken, al valt het niet mee om geen pomp te vinden waar een wachtrij van minimaal een dag staat. Toch lukt het ons om een pomp te vinden waar maar 4 vrachtwagens staan, en zelfs daar krijgen we nog voorrang. En voor nog geen 7 dollar zit onze tank weer vol. We kunnen voorlopig vooruit!

In Khartoum zijn voor de zoveelste keer al dagen protesten aan de gang, alle social media is geblokkeerd maar door een VPN verbinding lukt het ons om dit te omzeilen, want dit is voor ons vaak de enige manier om te contacten. Zo komen we er ook achter dat de enige camping in de stad niet bereikbaar is omdat daar de protesten zijn, alle wegen er omheen zijn afgezet door militairen. En een wapens en raketten achterop de toyota's! Dat kennen we alleen van de tv. De andere opties zijn bij dure hotels op de parking, maar dat willen we liever niet. Er is nog een hostel, ze zijn aan het verbouwen maar mogen voor de deur staan en zelfs een koude douche nemen. De hitte in de stad is bizar, hopelijk hoeven we hier niet lang te blijven. Op de goeie gok gaan we smiddags nog richting de ambassade van Saudi-Arabië. Inmiddels hebben we van Noel gehoord dat hij voorlopig (de eerst komende 3 maanden) geen boot weet die ons vanuit Egypte kan overvaren dus we trekken plan B uit de kast. We gaan langs Waleed, hij heeft een kantoor vlakbij de ambassade en regelt de visa. Saudi-Arabië heeft nogal wat te wensen, je moet getrouwd zijn om samen te reizen, de auto moet het stuur aan de linkerkant hebben en als je toegelaten wordt, moet je ook weer binnen 72 uur het land uit zijn. We voldoen aan de eerste twee dus nu maar hopen dat ze willen meewerken. We denken alle papieren in orde te hebben maar wanneer we bij de ambassade naar binnen willen, mag dit niet. Waar is de brief van je eigen land die toestemming geeft? Weer wat nieuws! We moeten dus eerst langs de Nederlandse ambassade voor toestemming, en gelukkig zit deze vlakbij.
Dus vlug om de brief, we hoeven deze keer gelukkig geen afspraak te maken, en dan snel weer naar de ambassade van Saudi-Arabië voordat ie sluit. En alweer wordt de toegang geweigerd! Kom morgen maar terug, om 12 uur heb je een nieuwe afspraak. Shit, de moed zakt ons een beetje in de schoenen. Het is bloedverziekend heet hier, we hebben geen camping en willen ivm de protesten zo snel mogelijk de stad weer uit. Wanneer we tegen de enige Engels sprekende meneer zeggen dat we een transit visum willen, met onze eigen auto naar Jordanië  worden ze iets schappelijker. Ook Waleed komt op dat moment aanlopen en mogen we toch naar binnen. Na een half uurtje gewacht te hebben komt Waleed weer naar ons toe en heeft een goed woordje voor ons gedaan. We lopen met hem naar buiten en zegt dat we de volgende dag contact met hem moeten opnemen of we de visa kunnen ophalen. Insh'allah!
We rijden terug naar het hostel en gaan een happie eten. Als we nog even bij de auto zitten krijgen we bezoek van Bas en zijn vrouw. Bas werkt bij de Nederlandse ambassade en had ons (tenminste de unimog) die middag al gespot en onze website gevonden. Toch handig dat we tegenwoordig free-on-wheels op de auto hebben staan. Bas adviseert om niet in deze straat te overnachten, door de onrust in het centrum zou er wel eens met traangas gespoten kunnen worden. Tja das ook niet alles. We gaan naar een andere aangewezen plek. We zijn blij dat we Bas ontmoet hebben, hij is dan ook zolang we in Sudan zijn ons dagelijkse aanspreekpunt en hij informeert ons regelmatig wat de actuele situatie is. Geweldig, wat een fijne communicatie! Dankjewel 

De volgende ochtend gaan we op zoek naar versnellingsbakolie, deze moet nodig vervangen worden. Wilbert vraagt na bij één van de vele autoshops en we worden begeleid naar het garage kwartier van de stad. De olie die we perse willen hebben ze niet maar na het checken van de olie zien we dat we echt moeten vervangen. Dan maar 80w90 erin. Super goedkoop en Wilbert doet alles zelf op een pleintje achter de garage. Tijdens het wisselen hebben we veel aanloop en we worden uitgenodigd voor thee en juice en hebben leuke gesprekken met ontzettend gastvrije mensen. Als we klaar zijn rekenen we af. We krijgen nog 2 componenten lijm kado en gaan op weg naar Waleed om te kijken of de visa klaar zijn en ja hoor, we hebben een visa in de pocket. Maar na controle blijkt dat de exit uit Saudi-Arabië niet Jordanië is maar naar de Emiraten? Ow. Dat verandert ons plan. Het kan wel verandert worden maar dat kost zeker 3 dagen en met de situatie van dit moment is helemaal niets zeker. Nou ja. We kijken elkaar aan en besluiten, dan gaan we via Iran. Ook goed. Het is ondertussen 5 uur en druk in de stad, we rijden via het parlement richting het noorden de stad uit. Maar wat een happening was dat! Tussen alle demonstranten door, iedereen uitzinnig en peacetekens naar ons. Leuzen roepen tegen Bashir! Bijzonder om hier te zijn, hier wordt geschiedenis geschreven. We voelen met de mensen mee. Sudan is een rijk land. Olie, goud en heel veel landbouw. Maar de mensen hebben niets. Alles gaat naar de president en zijn kornuiten, zoals in de meeste Afrikaanse landen. Dapper dat de mensen in opstand komen. Wij verlaten net voor het donker is de stad en rijden nog een heel stuk tot we 80km ten noorden een restaurant /truckstop zien met BBQ, wat je hier vaak ziet. We worden welkom geheten door de eigenaar Safe, een man die je nooit meer vergeet. Hij geeft schouderklopjes van enthousiasme die Wilbert zijn schouder haast verbrijzelen en geeft gelijk een rondleiding door het restaurant en slagerij. Hij is bere trots op zijn restaurant. En terecht. Aan de weg staan de levende schapen en in de slagerij hangen de karkassen waar je kan aanwijzen welk stukje op de bbq gaat. Hoe vers wil je het hebben? We eten gezellig samen en hoeven alleen het vlees te betalen. Die gastvrijheid! De nacht is heel warm en Wilbert slaapt net als de chauffeurs op een bed naast de auto. De volgende morgen als we willen vertrekken krijgt Wilbert telefoon van Safe. Bashir is afgezet en de legerleiding geeft op een later tijdstip informatie over hoe nu verder. Safe zegt niet de weg op te gaan en verteld ook dat ze nu broers zijn en dat als het fout gaat zijn huis het onze is en absoluut veilig zijn. Zo overweldigend! Die dag komen we door met het ontmoeten van tegekke mensen. We eten samen, krijgen zakken vol fruit, juice en veel gezelligheid. Deze plek zit in ons hart. S'middags is de toespraak van het leger op de radio en de reacties zijn niet positief. De mensen willen vrije verkiezingen en niet weer een militair regime. Er is een avondklok ingesteld en de grenzen zijn dicht. We hebben kontakt met Bas van de ambassade en die raadt ons aan om snel het land te verlaten. Niemand weet hoe dit gaat eindigen. De volgende dag vertrekken we richting de veerboot. Nog 700km door de woestijn. We stoppen nog voor foto's bij de pyramid en kunnen nog een keer tanken zonder te wachten. Verder gas erop door een bloedhete woestijn. Er liggen langs de weg waarschijnlijk een miljoen bandenkarkassen. Nog nooit zoiets gezien. Maar ja, ze rijden hier gewoon totdat ze klappen. Vandaar dat nergens nog spatborden op zitten. We overnachten nog een laatste keer in Sudan bij een truckstop en s'morgens komen we aan in Suwakin, waar we hopen dat er een ferry vertrekt en het belangrijkste is, of überhaupt de grens al open is. We hebben geluk, we regelen tickets bij één van de vele ticketshops nog voor dezelfde dag, en vertrekken na de nodige boodschappen richting de haven. We worden netjes geholpen en eenmaal bij de douane moeten we wachten tot degene met de stempels arriveert. Er wordt hier weinig Engels gesproken maar we weten wat er moet gebeuren en iemand begeleid ons. Dit alles duurt lang maar we hebben de tijd. Op een zeker moment vertrekken we richting de immigratie iets verderop. Onze vriend die ons helpt rijdt wel ff mee zegt ie om te zeggen hoe we moeten rijden. Ik ga achterin en Wilbert met de beste man voorin. Onderweg verteld de man dat hij een fixer is en $100 rekent voor deze service. Wat?!!. Dat had hij dan wel ff kunnen vermelden. We dachten dat hij van de douane was, dus Wilbert draait gelijk om en zet hem weer af bij de eerste stop. We verwachten nu wel gedoe maar dat valt mee. We regelen nu alles zelf. Het is een beetje puzzelen, stempeltje hier, briefje daar, maar het lukt. Geen Arabisch, maar met handen en voeten kom je een heel eind. We rijden naar de boot en wachten tot 21:00 uur om Afrikaanse bodem te verlaten. 

Het voelt een beetje onwerkelijk... We hebben 2,5 jaar op dit prachtige continent doorgebracht. De laatste weken ging alles zo snel.

Afrika.. de mooie mensen, de gastvrijheid, de niet kapot te krijgen vreugde en enthousiasme, de blijde zwaaiende kinderen, de prachtige dieren en vogels, de landschappen, de sterrenhemel.... Teveel om op te noemen maar vooral het avontuur!

Afrika, je reist vanaf nu voor altijd met ons mee, in ons hart en ziel!

Bye Bye