Ethiopië 🇪🇹

We komen Ethiopië binnen via Lake Turkana. Geen officiële grens waar wij passeren en moeten naar Omorate. Op een gegeven moment bereiken we het asfalt dus kan de bandenspanning omhoog en hoe heerlijk is het weer om over nieuw asfalt te zoeven. De douane gaat heel relaxed. We zijn de enige hier en zijn zo weer klaar. We wisselen bij hen zelfs onze Keniaanse shilling voor de dagkoers, top. In het dorpje geluncht en het eten is hier compleet anders dan alle Afrikaanse landen die we bezocht hebben. De injera met overheerlijke dipsausjes. Injera is een soort grote pannekoek, ietwat zurig maar op zich goed te eten. Een heerlijk bakkie koffie na de lunch zit er ook bij. En de koffie is lekker hier! Ook zo leuk om te zien die koffiecultuur. Het is goedkoop dus iedereen kan wel een bakkie veroorloven en het is gewoon een heel sociaal iets. Na de lunch vertrekken we over perfect asfalt richting Turmi. Het is alsof je hier het verleden in rijdt. In de Omo Valley heb je veel verschillende stammen die nog leven zoals honderden jaren geleden. Hutjes van takken, kleding van dierenhuiden en mooie stoffen met kraaltjes. Ze leven van vee en wat akkerbouw, al is dat laatste soms moeilijk door de droogte. We slapen op de camping in Turmi en ontmoeten Lizzy. Een leuke meid uit de UK die getrouwd is met iemand van de lokale stam. Wat een ander leven dan thuis zeg. Maar wel mooie cultuur en omgeving. De volgende morgen is het marktdag. We zitten op een terrasje en zien iedereen het dorp binnenwandelen met alles wat ze willen verkopen. Vee, stro, sorghum, souvenirs en nog veel meer. Sommigen van hen lopen wel 80km om de markt te bezoeken. Maar ze doen het elke week en het is een sociaal gebeuren en er word ook flink van het zelf gebrouwen bier gedronken. Ethiopië is wel toeristisch en ongevraagd een foto maken valt niet mee. Dus daar moet voor betaald worden. Normaal doen we hier niet aan mee, maar in dit geval kunnen we er mee leven. De mensen zijn hier zo bijzonder en kunnen het geld goed gebruiken. Na een paar uur vertrekken we richting Demaka. We moeten nodig pinnen want we hebben onze laatste omgewisselde Birr al opgemaakt aan mooie souvenirs. En hier zit één van de weinige geldautomaten. We informeren maar er is geen stroom (wat in Ethiopië vaak voorkomt). Om 9 uur starten ze de generator en kunnen we terugkomen. We kijken wat rond en gaan naar de camping. Niets bijzonders maar bijzonder leuke beheerder. We komen de dag wel door en om 6 uur s'avonds komt Daniel (de beheerder) naar ons toe en vraagt of we al geld hebben. We leggen uit dat om 9 uur de generator aangaat en we dan gaan pinnen. Dit vind hij vreemd.... Bedoelen ze niet 9 uur s'middags vraagt hij. 9 uur s'middags??!! Houd ie ons nu voor de gek? Wat blijkt nu. In Ethiopië hebben ze een andere jaartelling en een andere tijd. 9uur s'middags is 3 uur s'middags onze tijd, ze gaan pas tellen vanaf zonsopgang. Wij gaan toch naar de bank en die is net dicht. Ik voel me een beetje in de zeik genomen maar door de uiterst relaxte houding van Daniel moet ik er ook wel om lachen. Dan gaan we morgen toch? Geen probleem. De volgende morgen gaan we met Daniel en wat vrienden ontbijten in het dorpje. Inmiddels is er stroom bij de bank en hebben we eindelijk geld. Er is ook markt hier in het dorp en veel te zien aan bijzondere mensen. Fijn dat Daniel ons onder zijn hoede neemt en we hebben echt een hele leuke ochtend met gezellige mensen die nieuwsgierig zijn naar onze reis. Rond de middag vertrekken we en komen we weer langs een markt. Er staan gelijk wat gidsen rond de auto en vragen of we rond willen kijken. Dat willen we wel maar we willen geen gids. Geen probleem zegt Shallow. Ik begeleid je en je geeft wat je me waard vind. Oké, deal. Met hem erbij kunnen we gewoon algemene foto's maken zonder te betalen en is het allemaal heel relaxed. Ook lopen er mooie versierde jongens rond en we vragen wat daar de reden van is. Nou zegt Shallow... Een van de jongens is volwassenen geworden en dat wordt gevierd met een ceremonie met daarbij een bull jumping. We hoopten dit al ergens te gaan zien maar het is nu niet de tijd vanwege de droogte en te weinig bier. Maar we hebben geluk, yes! We spreken een prijs af. We zijn welkom maar moeten natuurlijk eerst betalen. We vertrekken gelijk. Shallow is nu onze gids (ook voor de komende dagen) en we verlaten het asfalt. Een heel stuk off-road totdat zelfs de unimog niet verder kan en we lopen het laatste half uurtje de bergen verder in. We zijn echt in de middle off no-where op een heuvel met prachtig uitzicht en wat hutjes. Meisjes van de familie van de bull jumper dansen en zingen en wij worden gastvrij ontvangen. We krijgen het locale sorghum bier uit een kalebas te drinken. Dit komt van het vuur en ziet er ranzig uit maar is eigenlijk best wel te drinken. Marianne vertrouwd het niet zo, al die vieze monden en handen dus uit beleefdheid neemt ze maar één slokje. Het is bloedheet dus wel oppassen met alcohol. We volgen de hele ceremony en Shallow is echt een toffe gast die alles heel goed uitlegd. Hij is zelf ook van een stam en opgegroeid zoals deze mensen, maar heeft de kans gekregen om te studeren en spreekt maar liefst 11 talen!! Hij heeft ervoor gekozen toch modern te leven en een huwelijk uit liefde te verkiezen boven zoals het bij de stammen gaat. We volgen de ceremony. De meisjes dansen en hebben stokken die ze aan de swipers geven. De swipers slaan de meisjes op de rug tot bloedens toe, maar niet heel extreem. De meisjes doen dit voor de bull jumper die familie is. Ze vragen herhaaldelijk om meer geslagen te worden. Een hele oude, beetje rare traditie. Iedereen is mooi versierd met verf en sieraden. Net voor de zon ondergaat is de bull jumper na vele ceremonies klaar om te springen. Een stuk of 10 stieren naast elkaar en de jumper moet naakt over de ruggen lopen, 7x heen en terug. Respect! (heel jammer dat op dat moment net de batterij van de camera leeg is). Na deze bijzondere ervaring gaan we terug voordat het pikkedonker is. Eenmaal terug bij de auto moet ik flink over mijn nek. Dat sorghumbier zat te gisten in mijn buik denk ik en ff goed ziek van geweest. De dag erna bezoeken we Jinka. Ik ben zwak en slaap bijna de hele dag in de hangmat, en Marianne gaat met Shallow naar de markt. De volgende dag vertrekken we weer samen met Shallow richting de Morsi stam. De rit ernaar toe is al prachtig door bergen en mooie gravelpaden. We bezoeken een dorpje en Shallow doet het woord. We maken de nodige foto's van de vrouwen met de lipringen en een hele mooie foto van een krijger met zijn lijf vol versieringen aangebracht met een mes. Het is allemaal heel toeristisch en het draait allemaal om geld maar toch leven ze zo al eeuwen en ook bijzonder dat het anno nu nog steeds zo leeft. Na een week tussen de stammen in de Omo Valley vertrekken we richting Arba Minch. De route is prachtig met meer ezels dan auto's op de weg, en de jonge kinderen zijn net acrobaten die langs de weg hun kunstjes vertonen om zo wat te kunnen verdienen. In Arba Minch slapen we buiten de stad boven op een berg bij de Dorza Lodge. Geweldig uitzicht en een leuk ontvangst door Twan uit Nederland. Leuke man en we hebben lekker gekletst. De volgende dag bereiken we Shashemene. Het is best een grote stad en we staan werkelijk in een file van ezels om de stad binnen te rijden. Nooit zoiets gezien! Deze stad is zion voor de Rastafari en een heilige plek. Rasta vanover de hele wereld bezoeken het dan ook. Al is de community niet meer zo groot. En ze hebben het denk ik ook niet zo makkelijk. Terwijl Marianne probeert de foto's te redden op de gecrashte laptop, ga ik de stad in met een paar Rastafari. En dit is één van de weinige plekken waar ik een hele nare ervaring had met pubers die maar bleven vragen om vanalles en ons ook uitschold, echt respectloos! We blijven 2 nachtjes bij de Zion Train Lodge en het was er erg peaceful. Hierna rijden we naar Wim's Holland House in Addis Ababa, waar we Hollandse snacks kunnen eten, we gaan voor de bitterballen maar ze zijn toch niet zo lekker als thuis. We regelen ook een visum voor Sudan, maken de radiateur, we kopen 5 kilo van de allerlekkerste koffie en vertrekken richting Lalibela. We hebben aardig de gang erin en dat is jammer genoeg nodig omdat we maar 20 dagen hier kunnen blijven ivm visum en verlenging is te duur. De laatste 100km richting Lalibela is adembenemend mooi. Hoge bergen, gravelpaden en mooie authentieke dorpjes. In Lalibella parkeren we bij hotel 7 Olives. We gaan die middag gelijk de kerken bezoeken. Indrukwekkend zoals ze dit ooit hebben kunnen bouwen, helemaal uitgehakt uit de rotsen, en dat in de 13e eeuw. S' avonds belanden we in een barretje bij een supergezellige Rastafari, Ras abush. Hij is kok geweest bij Overland trucksafari's en zag het helemaal zitten. Wij een truck kopen en hij de kok en gids. De rum was on the house en hij bleef maar inschenken, dus dat was garrelend naar de auto terug. De volgende dag met pijn in mijn hoofd richting de Tigray Mountains. En dat was een heftig ritje hoog door de bergen. Keiharde regen en hagel over onverharde smalle paadjes. Normaal leuk, maar we konden er nu toch iets minder van genieten. Eind van de dag een bushcamp en heerlijk geslapen. De volgende dag komen we met de middag aan in de Tigray Mountains. Prachtig bergachtig gebied met kerken die ook uit de rotsen zijn gehouwen. Die avond parkeren we bij een superdeluxe lodge van Louigi uit Zwitserland. We mogen er voor niets staan, gebruik maken van een kamer om te douchen en dineren samen. We hebben leuke gesprekken. De volgende dag rijden we via Axum richting de Simien mountains. Dit vinden we wel het mooiste wat we zien in Ethiopië. We zien hier ook bijzondere bavianen, Gelada's. Die gras en planten eten en er heel mooi uitzien met hun lange vacht. Ook komen we midden in de bergen Joyce en Lukas tegen. Zo raar om ineens een Nederlands kenteken te zien en we zoeken een plekje. Wij zetten koffie, en zij hadden zelfs stroopwafels! En hebben een gezellig uurtje samen. Die avond komen we aan bij Lake Tana. De campsite Kim en Tim, alleen dan zonder Tim. We genieten even van een welverdiend dagje rust na al het rijden van de laatste weken. We ontmoeten hier Mike uit de UK die met zijn Mercedes bus naar Zuid-Afrika rijdt. Hierna moeten we het land uit want het is de laatste dag van het visum. De weg naar de grens is gortdroog en we zien nog een uitgebrand dorp. Het kan in Ethiopië nogal eens flink uit de hand lopen tussen onderlinge stammen en toeristen worden dan zeker niet gespaard. We hebben zoveel negatieve verhalen gehoord van reizigers en vooral fietsers die geen kant op kunnen en door kinderen worden bekogeld met stenen of stokken in de wielen. We hebben 2 keer jongens met stokken gezien en 1 keer probeerden ze te slaan. Maar aan de unimog valt niet veel kapot te maken. Nee, wij hebben echt een fantastische tijd gehad en bijna alleen maar supertoffe enthousiaste mensen ontmoet die altijd reuze geïnteresseerd in ons, de reis en vooral de auto waren.

Zo zie je maar.... De één zijn ervaring is de ander zijn ervaring niet. Oh ja, 1 ding. Altijd blijven zwaaien dan blijven die stenen meestal wel achterwege.