Kameroen 🇨🇲

Het eerste nachtje in Kameroen op het terrein van de douane geslapen. S'morgens een bakkie gedaan met wat chauffeurs die alle goederen overladen van auto's uit Nigeria want die mogen in Kameroen niet rijden. Best gezellig en ook een deel van onze bbq weggegeven die al een jaar bijna ongebruikt in de weg ligt. Deze dag over een geweldig goede weg naar Bali gereden. Een hoop controle posten van police, gendarmerie en douane maar zonder problemen eind van de middag in Bali aangekomen. Op de app iOverlander hadden we gelezen dat je hier bij de houtzagerij van Emanuel kan overnachten. Een hele lieve man die als kind onder de hoede van Duitse evangelisten was genomen, omdat zijn ouders niet voor hem konden zorgen en daar nog steeds ontzettend dankbaar voor is. Hij vertelt ons veel over Kameroen en de problemen die hier spelen. Volgende dag op weg naar Bamenda van waaruit we "de Ringroad" gaan rijden. Een route van 367 km door een prachtig groen bergachtig gebied met vulkanen en meren. Het is hier regentijd en we hebben elke dag regen maar niet de hele dag en de temperatuur in de bergen is op zijn minst koel te noemen. Maar het is een hoogtepunt in alle opzichten. De omgeving prachtig en aan het eind van dag 2 word het ook qua rijden een uitdaging. Met regen wordt de lateriet weg erg glad en na wat geglibber naar beneden krijgen we een verraderlijk klimmetje die rechts te doen is, maar links een flinke gleuf waar je niet in moet komen. Maar een poging wagen dan. Bijna boven gaat de boel slippen en glijd de auto de diepe gleuf in. (zie filmpje). Na 3x proberen heel de weg weg zeg maar. T'is 5uur en tijd voor een biertje dus auto stukje terug redelijk vlak kunnen zetten. Onder de douche om de modder eraf te spoelen en morgen kijken we wel. De volgende morgen was de weg nog spekglad van de regen maar toch maar met het schepje in de weer om te kijken of er nog iets van te maken valt. Komt tot onze grote verbazing na een half uurtje scheppen een grote caterpillar greder aanrijden, jippie!! Deze schuift de weg weer glad, al is het nog steeds een spannend klimmetje. Nu bandenspanning op 1,5 bar en gaan met die banaan. En het lukt op het nippertje. Mooi, dat ook weer achter de rug. De route tot lake Nyos is heel slecht maar rond de middag komen we daar aan. Lake Nyos is een kratermeer waar in de jaren '80 een giftige gaswolk is ontsnapt, en die mede omdat het die dag marktdag was, zo'n 1700 slachtoffers heeft geëist. We spraken nog met een prins op kaplaarzen die vertelde dat hij die dag boven het meer was en nergens last van had omdat het gas naar beneden het dal in ging. Die prins op kaplaarzen is hier heel gewoon omdat het in deze kontereien allemaal kleine koningkrijkjes zijn. Na 2 nachten weer vertrokken en de route verder vervolgd. Vanaf hier is de route een stuk beter maar eind van de dag gaat het weer regenen én wordt het weer spiegelglad. Na een afdaling waar we een beetje naar beneden gleden, maar besloten zo snel mogelijk een plekje voor de nacht te zoeken. Dat duurde niet lang, boven op de berg was een regenbarriere. Een slagboom op de weg en vrachtwagens mogen er dan niet meer door. Praatje met de doodzieke (malaria) slagboomregelaar gemaakt en voor zijn huis was een mooi plekje. Daar heerlijk geslapen en de volgende morgen weer fris van start. Geen regen en de weg voert over passen van boven de 2000m, het is bewolkt maar de omgeving is indrukwekkend en ongelooflijk groen. Eind van de middag aangekomen in Jakiri. Na wat rondvragen vinden we een prachtplekje boven op een berg tussen de koeien met een heel mooi uitzicht. De volgend dag zijn we na 6 dagen weer terug in Bamenda. De auto weer volgeladen met eten en drinken en op zoek naar een plekje om te overnachten want we hebben met onze vriend Luca hier afgesproken en dan vervolgens een stukje samen te reizen. Luca reist op de motor en slaapt in een tentje dus in de stad een plekje zoeken wordt moeilijk. We rijden de stad uit een hele steile berg op en na een tijdje zien we een mooie oprijlaan naar een paar luxe huizen en die oprijlaan is voor ons wel geschikt om te overnachten. Dus even vragen en ja hoor, geen probleem. Na een uurtje komt de beheerder en die vindt dat we niet op het pad kunnen staan, nee we moeten het pad af voor een huis dat ze aan het verbouwen zijn met een werkelijk schitterend uitzicht op de stad Bamenda. Wow! Toen het al lang donker was kwam Luca eindelijk. En er volgde een heel gezellige avond. De volgende dag vertrokken richting Limbe. De weg is het eerste stuk bizar slecht. Maar na 100km knapt de weg op en kunnen we vaart maken. S'middags begint het flink te regenen en voor Luca in zijn tentje is het een uitdaging een geschikt plekje te vinden. Maar om 17uur zien we een school staan die op een mooi plekje vanaf de weg ligt. Even navraag gedaan en waarschijnlijk kunnen we daar wel staan maar we moeten dan eerst met de chef de village een praatje maken. Hij komt naar een barretje in het gehucht waar de meeste straal bezopen zijn. Er is er één onvriendelijk maar we worden door de rest welkom geheten en netjes behandeld. Na een half uur komt de chef de village en krijgt het dan aan de stok met de lokale koning over wie nou de baas is? We krijgen bier aangeboden en ons het hemd van het lijf gevraagd. Er hangt een apart sfeertje en het 2e biertje slaan we af. Het is ondertussen donker en we willen rust. Luca kan zijn tent droog onder het afdak van de school plaatsen en we hebben weer een hele geslaagde avond. De volgende dag in Limbe aangekomen. Het regent wederom en we vinden een mooi plekje aan het strand met een leegstaand paviljoen waar onze vriend zijn tent dan weer op kan zetten. Ondanks de vele regen vermaken we ons best. De temperatuur van het water is lekker en elke dag spelen Luca en ik wat in de golven. We hadden wel een nare ervaring. Terwijl we in het water waren is de bewaker in Luca zijn tent geweest en heeft heel sneaky 100 van de 400 dollar gejat. Politie erbij maar hij bleef ontkennen en naar dat geld kan je fluiten. Betalen hebben wij dan ook maar niet gedaan. Daarna zijn we naar Douala vertrokken. De kompressor van de unimog lekt olie en dat komt nu in heel het luchtsysteem van de auto. Het is hier alles Mercedes trucks dus die onderdelen moet geen probleem zijn. Overnachten doen we bij Hassan voor de deur van zijn flat. Luca had een verzoek ingediend voor couchsurfing en dat was snel geaccepteerd. Hassan woont in een hele nette veilige buurt en we worden zo verschrikkelijk gastvrij ontvangen. Hij zorgt voor Libanees eten en niets is te veel. De was wordt gedaan en we kunnen sinds lange tijd weer eens onder een goede warme douche staan, wat een luxe. Nanne en Luca gaan de stad in om wat dingetjes te regelen en ik ga naar een garage. De Kompressor word gemaakt, 3 nieuwe zuigerveren en verder zag alles er nog goed uit. Na 4 leuke dagen bij Hassan en zijn kameraden zijn we dan op zondag weer vertrokken naar Mariemberg. Hier zit een opvang voor chimpansees waarvan de ouders meestal zijn doodgeschoten om op te eten. Werkelijk ongelooflijk triest dat dit gebeurt maar hier eten ze alles. Eenmaal aangekomen in Mariemberg houd de weg op en zien we alleen een voetpad de jungle ingaan richting de opvang. We besluiten dat Luca eerst maar op de motor moet gaan kijken of het met de unimog past. Na 20 min komt hij terug gelopen en zegt dat het met de motor heel moeilijk is door de modder. We weten dat er ook een Landrover geweest is dus we wagen het erop. Luca kijkt en de unimog maakt gewoon een nieuw pad. Het was 1,5 km en we doen er 1,5uur over. Bijna op het eind hangt er een boom over de weg en probeer of ik met 1 wiel in een greppel er langs kan. Dat ging dus niet en de unimog staat vast. Het is een grote modderbende. Na een tijdje proberen komt Jonathan van de opvang aangelopen met een baby chimpansee op zijn rug. Hoe leuk is dit! Hij besluit machettes te gaan halen en na een tijdje komen Luca en Jonathan en de 2 chimpansees Tomat en Chance terug. Ze springen gelijk in mijn armen als ze aankomen. Onbeschrijflijk dit! Zulk contact met zulke mooie dieren. Ze zitten gelijk aan mijn moedervlekken te frunikken omdat ze denken dat het vlooien zijn. Terwijl ik met die beestjes in mijn armen sta zorgen de mannen ervoor dat er wat gekapt word en gelijk wat hout in de greppel en na wat proberen kom het truckje er weer uit. Mooi! Nu de laatste 500m naar de opvang. En wat een mooi plekje aan de Rivier. We zijn er 2 nachten gebleven en deze tijd zullen we nooit meer vergeten. Hele dagen de 3 jonge chimpansees om ons heen. De camper op, in de stoel, op de tafel, op schoot, de hangmat in. Zo gaaf! Ze hebben heel veel energie en ze slopen alles als je niet uitkijkt. Het zijn net jonge kinderen. We hebben het idee dat zij ons net zo interessant vinden als wij hun. Ze lijken zo veel op ons en het voelt zo vertrouwd. Er zaten op het terrein ook nog 4 wat oudere chimps in een hok. Die zijn wat ouder en die slopen de auto kompleet volgens de beheerder. Maar van Jonathan begrepen we dat de beheerder ze te vaak binnen laat zitten. Dat kan niet de bedoeling zijn van deze opvang en waarschijnlijk weet de Franse eigenaresse daar ook niets van. Jonathan vraagt of wij een mailtje willen sturen en dat gaat Luca doen. Als de chimps volwassen zijn zo rond 11jaar dan gaan ze naar een onbewoond eiland in de rivier. Dat is dan eerst 3 dagen vechten en daarna kunnen ze toch weer mooi in vrijheid leven. Dat chimpansees snel zijn heeft Nanne ook ervaren. Terwijl ze een foto van mij wil maken komt er ineens een lange arm uit het hok en weg is telefoon. De beheerder krijgt hem wel weer te pakken maar de telefoon is overleden. En veel contacten dus ook kwijt. Na 2 dagen weer vertrokken en wij hebben de bagage van Luca in de camper om het hem wat makkelijker te maken door de jungle. Toen op het gemakkie in 2dagen naar de hoofdstad Yaoundé gereden. Ook hier had Luca een couchsurf adres en wij mochten daar ook de auto in de tuin zetten. Er moeten weer wat dingen verbeterd worden aan de auto en alle assen olie verversen en kleppen stellen want die tikken als het motortje moet werken. Geen ijzer slijpsel aan de magneetschroeven van de differentiaal en eindvertraging, altijd weer een opluchting. Auto weer top, nieuwe telefoon en na 4 hele leuke dagen afscheid genomen van Luca. Luca moet hier nog visa regelen voor de Congo's en dat kan nog wel even duren. Wij nemen de route via Bertua Yokadouma zo richting de grens met Congo in Ouѐsso. Maar in Bertua toch nog maar eens een monteur op zoeken om naar de kleppen te kijken. Ze maken nog teveel herrie. Weer opnieuw gesteld en tot dit schrijven loopt hij weer als een zonnetje. En rookt ook weer lekker blauw zoals vanouds en niet zwart. Vanaf Bertua wordt de weg mega slecht dus we kopen genoeg proviand, dieseltank vol en net als we wat willen gaan eten begint iedereen tegen ons te schreeuwen. Zijn er Intussen 2 agenten een wielklem om de voorband aan het leggen. Blijkt dus dat we daar niet mochten parkeren en dat gaat 45.000 cfa kosten. Een mega arrogante hufter was het maar we konden het ook onder de tafel regelen. De corrupte zak! Hadden geen zin op een berg gezeik op het bureau dus met 10.000cfa(€15) konden we verder. De weg is heel slecht maar het regent gelukkig niet want anders sluiten ze de wegen af, dus op het gemakkie deze ruim 600km lange dirtroad af gaan leggen. Het enige wat hier rijdt zijn vrachtauto's met gekapt tropisch regenwoud en af en toe een verdwaalde bushtaxi. De eerste nacht op dit traject parkeren we bij een maisboer. De zwager van de eigenaar is aanwezig en we mogen er voor niets staan. Lekker van de weg en een mooi uitzicht en eindelijk zien we weer eens een ondergaande zon. S'morgens samen met de zwager van de eigenaar ontbeten en hij verteld dat de mensen in deze omgeving maar aan 1 ding denken en dat is geld. (daar komen we later nog wel achter) ze hadden zijn telefoon gestolen en als je bier weggeeft heb je vrienden, anders niet. De arbeiders op de plantage komen ook helemaal uit het noorden van Kameroen omdat ze er hier niets van bakken. Op tijd weer vertrokken en na een hele dag rijden over een super slechte (lees leuke) weg zijn we eind van de middag 100km verder. We zien een pad links de bush ingaan en vragen aan iemand waar die heengaat. Die iemand was de slagboomregelaar en vertelde ons dat je na 6km uitkomt bij een uitkijktoren om nijlpaarden te spotten. Nou dat komt dan mooi uit zeg. Er wordt weer om geld gevraagd maar we gaan eerst eens kijken. Na een spannend smal stuk komen we uiteindelijk bij de rivier. Een heel mooi plekje en volgens een paar bewoners die daar wonen stikt het van de nijlpaarden. Stoelen mee naar boven in de uitkijktoren, biertje mee maar geen nijlpaarden gezien. Wel kwam er een locale delegatie geld innen om daar te staan. Oké dan. Ze begonnen met 20.000cfa maar als het zo moet dan rijden we verder. Uiteindelijk 2000cfa gegeven en dat vonden we het zeker waard. Een jongen die hier woont heeft een vonk in zijn ogen gehad en dat zag er niet uit. Hij vroeg om medicijnen maar hier moet hij mee naar de dokter volgens ons. Ze zijn hier zelfvoorzienend. Ze verbouwen fruit en groenten, vangen vis en jagen in het bos maar 1000cfa (€1,50) voor een dokter hebben ze niet. Dus die heeft ie van ons gehad. S'morgen om half 6 al buiten om nijlpaarden te spotten maar precies vandaag zijn ze er niet. Jammer maar we zullen er nog genoeg te zien krijgen. We hebben weer een pracht plekje gehad voor de nacht. Daarna vertrokken en na een paar km op de doorgaande weg een politie barriere. Die hebben we al veel gehad maar hier waren ze op oorlogspad. Een jonge vreselijk onsympathieke agent begint over werkelijk vanalles te zeiken. Dik een uur gestaan en 2 biertjes armer weer verder( het is tegen ons principe maar soms moet je wat) dan een paar km verder de gasten van de voertuigveiligheid met een slagboom. Geen onaardige vent in het begin maar nadat we weigeren bier geld of wat dan ook te geven gaat ie moeilijk doen. We hebben geen markeringsborden aan de voorkant en dat is gevaarlijk en verplicht. Ik had ze er wel eerder over gehoord maar nu moeten we betalen. 25.000cfa nog wel. Nanne is het ondertussen helemaal zat en ik ga op zoek naar markeringsborden die nog ergens moeten liggen. Gevonden en met tyreps bevestigd op het dak. Nog een flesje grenadine gegeven en dan eindelijk weer verder. In dit tempo zijn er nog wel een week onderweg pff. Maar na de moeilijke controle's van Ndelele wordt de weg na 40km wat beter. Het gas gaat erop maar tijdens het harde rijden is rechtsvoor de Koni schokdemper gescheurd en de olie zeikt eruit. We zijn vlak voor Yokadouma en we zien een terrein van de lokale wegenbouwers. De monteur wordt gebeld maar dat duurt even dus eerst voor een stempel in de pasavant naar de douane. De chef is een eng mannetje met zijn kantoor vol met levensgrote afbeeldingen van zichzelf. Hij doet wel vriendelijk maar vraagt ook om geld terwijl een stempel gratis is. Nogmaals tegen ons principe om smeergeld te betalen maar iets in me zegt dat het nu beter is wel te doen. Geef hem 2000cfa en kunnen nu gelijk naar de garage. De monteur is er en hij haalt een goede maat schokbreker van een oude iveco af. Na flink onderhandelen worden we het eens over de prijs en we schroeven hem eronder. Nou dat is mooi gelopen dachten we maar toen we 20km verder stopten om te overnachten blijkt dat de schokdemper loeiheet is en ook olie lekt. Shit. De volgende dag maar wat rustiger gereden en merken weinig van de lekke schokdemper die nu eigenlijk niet meer lekt en ook niet meer zo heet wordt. De controle's zijn ook weer wat relaxter en na een mooie zonnige dag slapen we s'nachts in een National Parc waar de weg doorheen voert. S'nachts bizar onweer gehad maar toen we vertrokken was de weg goed te rijden. Na deze dag door alleen maar bossen en geen dorpjes meer komen we s'middags in Socambo aan. Het laatste grensdorpje voor we de pont overgaan naar Congo. Hier zit de douane en politie. Er hangt een leuk sfeertje. Leuke muziek uit de speakers van een restaurant dat het hele plein vult, de moslims zitten een schaap te grillen omdat het vandaag feest van het schaap is ofzo en wij gaan eens lekker een pilsje pakken om het einde van 600km offroad piste te beklinken. We chillen wat, eten wat en we liggen al vroeg versleten in bed. De volgende dag al vroeg wakker en om 8uur bij het pondje. De prijs om over te varen is 50.000cfa €80. Dat lijkt ons wel erg veel voor 150m varen. Voor de enorme trucks met boomstammen is de prijs 130.000 CFA en ze kunnen natuurlijk vragen wat ze willen. We proberen wat te onderhandelen maar zonder succes. De boot vertrekt weer leeg naar de overkant en we praten wat met het leger. De volgende keer dat de boot komt mogen we niet mee. We hebben geen haast maar we moeten toch over. Dan komt ineens een ambtenaar van de marine. Die vertelt dat we een manifest nodig hebben om over te varen. Dat kost nog eens 20.000cfa. Nou wordt het helemaal mooi. De politie komt ook nog langs en die wil ook geld zien. En nu beginnen we het toch wel spuugzat te worden. De jongen die het manifest is komen brengen wil ook nog 4000cfa en als de boot om 14u weer aanlegt mogen we van het leger niet mee want zij willen ook geld omdat we zo lang bij hun geparkeerd hebben. Terwijl ik in discussie ben zegt één of andere lamzak die er de hele morgen onderuit hangt dat wij toch geld genoeg hebben en gewoon moeten betalen. Nu ben ik het helemaal zat en geef hem de wind van voren. Loop naar de auto en rij de boot op maar word tegengehouden. Het leuke sfeertje van vanmorgen is voorbij. Maar na het betalen van de taxi voor het manifest geven de hufters toch een seintje dat we de boot op mogen. Jammer dat het zo moet. Erg duur dagje maar we varen. Zo gaan we Congo in en daar worden we hartelijk ontvangen door iedereen. Zelfs nog een douanier, Toni die als kind 5 jaar in Nederland heeft gewoond en op deze zaterdagmiddag de chef en nog wat mensen belt om de passavant te regelen. Na regen komt zonneschijn en we zijn het gezeik van vanmorgen al weer snel vergeten. Kameroen was voor ons zeker weer een hoogtepunt. Prachtig land, leuke mensen ontmoet, het contact met de chimpansees!, en we hebben genoten van de slechte modderpiste's zoals we die nog nooit gezien hebben. Jammer van de corrupte ambtenaren de laatste week. Maar dat hoort erbij moet je maar denken.