Congo Brazzaville 🇨🇬

Na ruim 600 km of dirthroad, rijden we zodra we Congo in zijn, op een nieuwe geasfalteerde weg. Wat fijn! Niet echt avontuurlijk en de bandjes slijten wat sneller maar het schiet wel meer op. In het noorden van Congo is het heel dunbevolkt (er wonen in heel Congo maar 4 miljoen mensen), en de Chinezen hebben hier drie jaar geleden een gloednieuwe weg naar Brazzaville aangelegd, we zijn dan ook bijna de enige die hier rijden.
Omdat de overtocht lang duurde, eten we snel nog wat in Ouėsso en rijden we totdat het bijna donker is. Tot we bij een politie controle komen en deze adviseren om niet verder te rijden. We parkeren de truck in de zijstraat en staan hier veilig met de gendarmerie tegenover ons. We liggen door alle rompslomp die dag ook vroeg in bed. De volgende ochtend na het ontbijt zoeven we weer op het gemak verder. Het is een prachtige route langs én door het Nationaal Park D'Odzala. Er is ons verteld dat er wel eens olifanten of andere dieren oversteken maar dat geluk zullen we deze keer vast niet hebben. Maar dan bijna aan het eind, zien we zo'n 200 meter voor ons twee gorilla's de weg over lopen, wauw wat gaaf!! We stoppen nog om te kijken of er meer komen, maar ze laten zich niet zien. Er wordt hier jammer genoeg nog steeds op gejaagd, al staat er een gevangenis straf op van vier jaar. Doodzonde dat deze mooie dieren met uitsterven worden bedreigd, maar hier eten ze alles wat leeft en groeit.
Na zo'n 200 km rijden we dan een beetje uit het tropisch regenwoud, en gaan de evenaar tegemoet. Wij passeren deze in het stadje Makoua en vragen daar waar er misschien een bord of een teken staat, want het is best bijzonder om het zuidelijke halfrond in te rijden. Niemand die het zover weet, hmmm. We hebben een mooie plek aan de rivier gezien en gaan daar, na het eten van een fantastisch lekker kippetje met groente, uitje, aubergine en niet te vergeten de pepertjes, weer terug naar de rivier. Is er geen teken dan slapen we toch gewoon op de evenaar?! We willen nog een nieuwe simkaart kopen, maar omdat het zondag is, zijn de telecom shopjes dicht. Dat regelen we dan maandag wel, we gaan lekker chillen aan de rivier. Heerlijke plek, en iedereen laat ons met rust. Even bijkomen van de laatste week rijden door de jungle.
De volgende dag relax weer op, en voordat we wegrijden vragen we nog een keer waar er misschien iets van een teken staat. En jawel, gewoon vlakbij ons. Maar deze staat achter hekken omdat ze daar aan het renoveren zijn, zodat je het niet kan zien. Een jongen op de brommer rijdt voor en wijst ons de weg. Tegenover woont de burgemeester en ontvangt ons hartelijk, we gaan met hem het terrein op waar de bouwvakkers druk bezig zijn. En zo kunnen we toch nog ff een toffe foto maken van deze bijzondere plek. Daarna terug het stadje in, wat brood en een simkaart kopen. Zodra we weer in de lucht zijn, stromen de berichten binnen van de afgelopen 5 dagen. Ook één van Luca die bijna gelijk met ons in Ouésso bleek te zijn geweest, en prompt komt onze vriend aanrijden! Hij was gestopt om wat te gaan eten, totdat iemand tegen hem zegt dat er hier ook 2 Amerikanen zijn, wij dus 😃.
Als dat geen toeval is?! We drinken er een bak koffie en een biertje op, nemen nog een keer hetzelfde menu als de vorige dag en gaan weer gezamenlijk verder richting Brazzaville. Gezellig!!
De landschappen veranderen langzamerhand, er is hier al veel gekapt en we zien veel brandhaarden. Van de jungle is weinig tot niets meer over, we hadden verwacht dat heel Congo bos zou zijn. Nieuwe ranches met grote weilanden vol met koeien duiken op, de huizen worden mooier. Grote fabrieken, ziekenhuis, megahotel en ultramodern vliegveld maar er is geen mens of auto te bekennen. Dat kan maar één ding betekenen, hier komt de president vandaan. Bizar dat er zoveel geld wordt geïnvesteerd en zo weinig gebruik van wordt gemaakt.
We rijden nog een stukje door en gaan op zoek naar een slaapplek, en hebben weer een super gezellige avond. Wel oppassen voor slangen, want die hebben we al een paar keer gezien onderweg, het is hier in al dat groen een walhalla voor die lui. De mannen piesen wat rond de tent van Luca, want van deze lucht is de slang niet gediend. Wie wel eigenlijk? 🤔
Dinsdag hebben we een flinke rit van bijna 400 km voor de boeg, dus we staan vroeg op en rijden naar Brazzaville. De route is bijna saai te noemen want de jungle ligt al even achter ons en rijden door drogere gebieden dan dat we de laatste maanden gewend zijn. Het gras is dor, en de weg wordt weer wat slechter. Aan het eind van de dag komen we bij Brazzaville, het is een relaxte stad en de weg langs de Congo River is nieuw. Dit is totaal niet wat we verwacht hadden, we hebben inmiddels al heel wat steden gezien en hadden van Congo op één of andere manier een heel ander beeld.We mogen kamperen op het terrein van hotel Hippocampe, hier ontvangen ze al jaren overlanders en hoeven niets te betalen. Er liggen 3 gastenboeken die sinds 2007 volgeschreven zijn met tips en ervaringen van andere reizigers. Erg leuk om te lezen! Luca kan zijn tent in de tuin zetten en wij staan voor het hotel. Het stikt hier helaas wel van de muggen. Maar het is een beste uitvalsbasis om wat in de stad te kunnen regelen. Wilbert gaat weer naar een garage om de compressor te repareren, en nu is het eindelijk goed, hij lekt niet meer. En het is weer es tijd voor een wasje. De laatste dag voordat we (alweer) afscheid nemen van Luca gaan we met z'n drieën op de motor door de stad. Erg tof! Als het donker is rijden we over de meest fancy brug die we ooit gezien hebben. Deze ligt aan de rand van Brazzaville en aan de overkant ligt Kinshasa. We gaan wat drinken en eten bij hotel/restaurant Les Rapides, je hebt hier mooi uitzicht op de woeste Congo-River. Daarna terug naar het hotel en maken het niet laat, want Luca gaat de volgende dag vroeg inpakken en rijden. Wij blijven nog een dagje staan en relaxen wat. Het plan is om de volgende dag te vertrekken maar voordat we eindelijk klaar zijn, zitten we in dubio of het wel handig is zo half op de dag. We hebben het wel gezien in de stad, dus rijden weer naar Les Rapides en slapen onze laatste nacht in Brazzaville aan de rivier. Zondag vertrekken we richting Pointe-Noire, het is nog bijna 600 km en we moeten de noordelijke weg op omdat op de andere route (Pool) veel rebellen actief zijn. We worden hier meerdere keren voor gewaarschuwd. Dus we rijden weer een stukje naar het noorden om daar de weg richting Pointe-Noire te nemen. Tot aan Medinga hebben we 14 controles, en dit zijn meestal niet de vriendelijkste gasten. Zwaar bewapend en willen maar één ding, geld. We waren van te voren al ingelicht, en de beste truc is om net te doen dat we geen Frans spreken of begrijpen. En dat werkt! Uiteindelijk hebben we maar één keer 1000 CFA betaald. Na deze regio zijn de ergste controles voorbij. Na 300 km die dag gereden te hebben, vinden we het wel welletjes. We gaan eten bij een mini hotel aan de weg tegenover de stad Kayes, en mogen hier ook blijven staan. De volgende ochtend rijden we weer verder, de route wordt weer mooier en groener. Half de middag rijden we Pointe-Noire in en gaan op zoek naar José. Deze man zou ons kunnen helpen met het visum voor Angola, dit is de lastigste die te krijgen is. Helaas is het tentje van José gesloten dus zullen het zelf moeten gaan regelen. We zijn al wel goed voorbereid qua paperassen, dus vol goede moed gaan we dan dinsdag naar de ambassade. We hebben een plek (La Brasserie de la Mer) aan het strand gevonden waar we mogen staan, deze is van een Franse eigenaar Pascal, waar we een paar keer fantastisch lekker eten. Pascal heeft overal als chef-kok gewerkt en diverse restaurants gehad. We eten (2x) zelfs de grootste pizza die we ooit gezien hebben. Zelfs met z'n tweeën kunnen we m niet eens helemaal op. Het is hier niet goedkoop dus eten ook regelmatig van wat ze op straat verkopen.
Op donderdag gaan we weer es kijken hoever het met de visa staat, maar deze is nog niet klaar. We moeten wachten totdat de consul ons belt, daarna nog restant bedrag gaan storten bij de bank. We willen graag ook nog wat van Congo zien behalve snelweg, maar zonder paspoorten kunnen we de stad niet uit. Dus we hopen toch echt vóór het weekend nog wat te horen. Intussen vermaken we ons wel met niksen, ook lekker! Maar dan op vrijdag om 12:00u worden we gebeld door de ambassade 👍 we mogen het geld gaan storten en dan huppetee om onze visa! Shit, we weten niet tot hoe laat ze er zijn en de bank is dicht van 12:15u tot 14:30u. We moeten dus zorgen dat we ruim voor half 3 daar zijn, vlug formulieren invullen en hopen dat we snel aan de beurt zijn... en dat lukt! Om 14:50u rijden we weer naar de ambassade en zijn gelukkig net op tijd. Na 10 minuten wachten hebben we het visum in handen van Angola zonder enig gezeik. Met dank aan Anja en Lucas (http://www.afrika-drimslar.de) voor de brief die we van hen ontvangen hebben, en een hele lieve broer Christiaan die perfect Portugees spreekt om deze voor ons te vertalen/invullen.
We kunnen de stad uit, maar blijven nog één nachtje bij Pascal staan. We gaan ook nog kennis maken met Ali, de broer van Hassan wie we in Douala hebben leren kennen, hij heeft in Pointe-Noire dezelfde kledingwinkel als hem, en hij zou het tof vinden om ons te ontmoeten na al de positieve verhalen van zijn broer. Ook nu weer worden we ontvangen alsof we hem al jaren kennen, wat een lieve Libanese familie! We spreken af dat wanneer we nog langs Pointe-Noire komen voordat we Angola ingaan, we nog een keer contact hebben. We hebben nog 10 dagen de tijd, en willen langs de kust een stukje naar het noorden rijden. We komen langs een prachtige plek aan de zee, en na wat onderhandelen met de eigenaar, mogen we hier voor een prikkie staan (€ 1,50). De dag erna gaan we verder, maar als we voor ons gevoel te vroeg bij de ingang van het Nationaal Park komen, gaan we toch maar terug. De prijs is € 50,00 per dag, en dat hebben we er nu even niet voor over. We komen uiteindelijk toch weer bij de zee terecht, eerst langs de chef du village, en ook hier betalen we maar weer €1,50. Onderhandelen gaat ons steeds beter af, het is dit bedrag of we vertrekken, en omdat we verder niets nodig hebben, behalve een plekje om te staan, gaan ze hier bijna altijd mee akkoord. We staan hier twee nachten maar het zout tiert langs de truck en het brood is op, wat hier niet te krijgen is. Er wordt wel heel veel vis gevangen, voornamelijk haaien. We besluiten om toch maar weer op zoek te gaan naar een betere plek. We rijden weer een stukje zuidwaarts en belanden weer op hetzelfde mooie plekje. Heerlijk! Hier houden we het wel even uit. Je kan hier zelfs zwemmen omdat de zee rustiger is. Wilbert helpt 's morgens mee om de netten met vis binnen te halen, blaren op z'n handen, en de volgende dag spierpijn maar we krijgen super lekkere gamba's. Dat is ff smullen! We blijven hier ruim een week staan, kopen af en toe een visje die vers uit de zee komt en voor het eerst bereiden we deze helemaal zelf. Trots op onszelf!! Zondagmiddag komt Ali ons bezoeken, het wordt een hele gezellige middag en hij heeft heerlijke Libanese 'pizza's' meegenomen.
Op dinsdag gaan we weer naar Pointe-Noire om wat boodschappen in te slaan, we nemen afscheid van Ali en vervangt Wilbert nog de versnellingsbak olie, voordat we richting de grens van Angola (Cabinda) gaan. Hier zullen we in een paar dagen doorheen rijden naar Congo DRC. Voor DRC hebben we gekozen voor een transitvisa, omdat het ten oosten van Kinshasa te gevaarlijk is om te reizen.

We hebben genoten van Congo, de mensen zijn super vriendelijk en voor het eerst sinds Marokko zien we een (bijna) schoon land. Er wordt geen plastic meer verkocht, er rijden zelfs sinds enkele maanden vuilniswagens in de steden en de straten worden schoon geveegd. Top! We hebben geen nationale parken bezocht, voornamelijk aan het strand gestaan en snelwegen gezien, maar het is ons zeker goed bevallen!

We hebben hier drie mijlpalen bereikt, één jaar getrouwd, één jaar onderweg én de evenaar gepasseerd. 👊😀