Van Turkije tot thuis 🇹🇷 🇱🇺

30 november 2019 - Herkingen, Nederland

Voordat we bijna Europa in rijden, pakken we nog een klein stukje Azië mee, Turkije. Dat betekent nog 1x visum en verzekering regelen. We waren er stiekem vanuit gegaan dat we dit wel op de grens konden doen. Terwijl Wilbert de Unimog door de poort mag rijden, moet ik binnendoor lopen en bij het eerste hokje mijn paspoort laten zien maar mag nog niet verder. Wat me als eerste opvalt is de duty-free shop, de eerste sinds bijna 3 jaar, wat natuurlijk een aangename verrassing is na een aantal maanden in alcoholvrije landen te hebben gereisd. Maar voordat we onze slag kunnen slaan, moeten we een visum hebben. Hiervoor gaat de politie aan de slag, ze vinden het immers geweldig om te horen en te zien dat we deze reis gemaakt hebben en doen er alles voor om ons te helpen. Dit geldt trouwens niet alleen voor het visum maar ook voor de verzekering. Zelfs de hoofd commissaris regelt voor ons online een verzekering en kunnen hem cash betalen. Echt super relaxt want de andere optie was de volgende dag met de bus uren rijden naar een stadje om dit heel misschien te kunnen regelen, want zonder kom je het land echt niet in. Wat ik me herinner, is dat er natuurlijk later geen hond meer naar gevraagd heeft, zo gaat dat vaak. 
Omdat het al laat is mogen we op de grens slapen nadat we eerst door de scan zijn geweest, zo kunnen we de volgende ochtend meteen verder. We vieren dit met een heerlijke Raki, dus we slapen prima. De regio waar we de eerste dagen doorheen rijden is prachtig, hoge met witte sneeuwtoppen bedekte bergen en allemachtig prachtige azuurblauwe meren en rivieren, wauw! Wel zijn er veel checkpoints met zwaar gepantserde wagens, we zitten niet ver van de Iraakse grens en het onrustig is. Des te verder we landinwaarts rijden, des te minder controles. Turkije is bij de meeste bekend om hun strandvakanties met enorme all-in resorts wat wij verschrikkelijk vinden dus wij nemen voornamelijk de wegen in het binnenland, zo mooi. Elke nacht slapen we wel aan een rivier of dam en proberen we te zwemmen of wat te wassen. De kleine dorpjes die we zien vinden we geweldig, de bevolking is mega vriendelijk en gaan ook regelmatig even naar de markt om wat te kopen. Het is zo leuk om te zien dat er overal mini terrasjes zijn waar er thee geschonken wordt, en we zetten vaak de Unimog even aan de kant om aan deze traditie mee te doen. Het is ook echt een mannending want vrouwen zie je er niet. Thee krijgen we trouwens overal, of je nu gaat tanken of in een shop ergens zit te wachten. 
Voordat we Cappadocia bereiken, rijden we via kleine afgelegen weggetjes door de bergen, we genieten. Het binnenland van Turkije is dan ook echt een aanrader voor iedereen die van mooie landschappen houdt. In het bijzonder Cappadocia wat bekend staat om zijn onwerkelijke landschap wat ooit gevormd is door een vulkaanuitbarsting, water, wind en erosie. Duizenden toeristen komen jaarlijks hier om de omgeving per auto, voet, paard, fiets of luchtballon te verkennen. Wanneer we aankomen is het voor ons een best wel koude winderige dag, dus wat doe je dan? We gaan ons laten scrubben en wassen in een hamman, heerlijk. Schoon en wel gaan we een slaapplek zoeken, met uitzicht op Göreme. Prachtig om te zien hoe sommigen nog steeds in de grotten leven. De volgende dag zetten we de camper op een nog mooiere plek en smiddags komen Thomas en Inge uit Amersfoort voorbij wandelen. Het klikt ontzettend goed en onder het genot van een wijntje en wat hapjes wordt het al snel laat maar heel gezellig. Zij zijn een paar jaar geleden voor hun werk in Sierra Leone geweest dus herinneringen ophalen van West Afrika vinden wij maar al te leuk. De komende dagen spreken we dan ook regelmatig af. We gaan zelfs met z'n viertjes na lang dubben en het zoeken naar een vrije plek, in een luchtballon. Wat een geweldige ervaring. Er gaan die ochtend wel zo'n 150 ballonnen de lucht in, waanzinnig. Daarna nemen we afscheid van Thomas en Inge, we gaan richting het zuiden, de kust. Maar eenmaal aan de kust, het is hoogseizoen, is het moeilijk om een plekje voor onszelf te vinden. De kustroute is prachtig maar na Antalya gezien te hebben gaan we mooi door het binnenland richting Istanboel. Antalya met zijn toeristen die half naakt over straat lopen was voor ons best een cultuurshock. Nergens in al die jaren zagen we vrouwen in bikini op straat, we moeten er wel om lachen. We zien toch liever de authentieke cultuur en bevolking. Als we een paar dagen later Istanboel inrijden en dan ook aan de overkant van de brug eindelijk weer in Europa zijn, voelt dat best wel vreemd. De stad wordt gesplitst door een Europees en Aziatisch gedeelte, we willen graag nog een dag of wat de stad bezoeken en doen dit aan de Europese kant. We kunnen in de haven overnachten, goed geregeld. Istanboel is een trekpleister voor vele toeristen maar ook niet aan ons besteed. We proberen het wel maar zijn al die mensen die lopen te leuren al na een paar uur zat en wij dus snel terug in de haven. Vlug wegwezen hier. Eerst nog langs Teksan voor een nieuwe veer want we willen zonder mankementen verder Europa in. De Unimog is nog steeds geschorst en al 3 jaar niet gekeurd. Probleem eigenlijk want zo mag je officieel niet door Europa rijden. Toch wagen we de gok, we hebben geen andere keus. Enkele weken geleden hebben we al geprobeerd om contact te krijgen met onze oude verzekeringsmaatschappij maar nog niets gehoord. Het begint wel een beetje te kriebelen want een geschorste ongekeurde auto kun je namelijk niet makkelijk verzekeren. Dit betreft een grijs gebied voor reizigers die na lange tijd buiten Europa hebben gereisd. De RDW heeft hier geen boodschap aan, die beweert gewoon dat je elk jaar moet keuren, waar je ook ter wereld bent. Spannend, want de grens van Griekenland komt steeds dichterbij en we hebben nog niets. En dan een paar uur voordat we Turkije gaan verlaten, ontvangen we bericht van onze contactpersoon Mariska over de verzekering. Ze gaat direct aan de slag om dit te regelen, maar gaan we dat nog redden voordat ze ons een veel te dure aansmeren bij de grens? Ondertussen zoek ik verder maar kan niets dan afwachten. We staan al in de rij voor de paspoorten, en het hokje daarna is van de douane die de autopapieren controleert. Maar daar lacht het geluk ons alweer toe, de douaniers vinden de auto zo gaaf dat ze zonder ons naar de papieren vragen, zo door laten gaan. Yes, gelukt. En als we eind van de middag even WiFi hebben, komt ook de bevestiging door van Mariska dat de Unimog verzekerd is. Wow, net op tijd! Een warme douche voor ons verzekeringskantoor, we zijn blij met de nieuwe groene kaart. Nu nog hopen dat ze tot aan Nederland nergens kunnen zien dat we eigenlijk niet geregistreerd zijn.
Zoals we al eerder schreven is het hoogseizoen, alle stranden zijn vol met locals of toeristen. De tijd van 'wij zijn de enige reiziger' is voorbij, soms vinden we mooie plekjes voor ons zelf maar soms ook niet. En onze neus staat richting Nederland dus erg lang op één plek blijven doen we ook niet meer. Welgeteld 5 dagen rijden we door Griekenland om daarna naar het prachtige Albanië te gaan. Wat een mooi land zeg, en erg in opkomst qua toeristen. Ook hier moeten we best wat moeite doen om een chill plekje te vinden. We rijden langs de kust en als we naar Gjipe Beach willen, weten we door wat we gelezen hebben, dat het geen makkelijke route wordt om daar te komen. Een uitdaging wordt het zeker, het is super smal en het pad mega slecht. Het is zo'n 1,7 km en een uur wandelen, wat de meesten doen. We zijn rete benieuwd wat er daar zo bijzonder moet zijn. We komen gelukkig alleen maar wandelaars tegen, anders was het echt een zakie geworden. Auto's kunnen op een paar mm passeren dus we zijn echt mega blij dat we geen tegenliggers hadden. En wanneer we steeds verder dalen, zien we een waar paradijs op ons afkomen. Blauwe zee, klein strandje en overal tentjes en stoere 4x4 busjes of auto's. Er is ook een camping, wat barretjes, en het is een komen en gaan met alleen maar toffe gasten. Het is lang geleden dat we zo'n relaxte vibe hebben meegemaakt. Vijf heerlijke dagen worden het en dan besluiten we toch weer verder te gaan. Iedereen die hier met 4x4 kwam, was razend enthousiast over de off-road routes in Albanië dus dat mogen we natuurlijk niet missen. Maar eerst moeten we boven zien te komen, zonder tegenliggers. Tony uit Hongarije is met zijn vrouw en 2 hele jonge kinderen ook van plan om te vertrekken en hij heeft met één van de medewerkers daar afgesproken dat de auto's bovenaan worden tegen gehouden zolang wij er nog niet zijn. Top, en na zo'n 20 minuutjes rijden staan we boven en nemen we afscheid van hen.
Als we na een tijdje de kust route verlaten voor het binnenland om off-road te gaan rijden, komen we er achter dat er olie aan het achterwiel zit, niet best. We vertrouwen het niet en gaan weer noordwaarts richting de hoofdstad om dit euvel te verhelpen. We komen op de één of andere manier weer bij een garage terecht waar we gastvrij ontvangen worden door de eigenaar Alfred. Het achterwiel wordt er afgehaald en inderdaad lekt er olie maar we hebben ook beschadiging aan het tandwiel. Het tandwiel zal moeten wachten tot thuis en wanneer Alfred en Wilbert de volgende dag naar de stad gaan voor een wiellager, vinden ze die gelukkig ook. En na de montage eind van de middag kunnen we weer vertrekken. We worden afgeraden niet meer off-road te rijden maar he, je kent ons en dit wordt onze laatste kans op deze reis. Maar eerst zullen we een slaapplaats moeten vinden, het is al avond en erg druk overal. Als we op de navigatie een groen gebied ziet met water, veranderen we onze koers en gaan op zoek. Het weg gaat over in een paadje, en wordt steeds smaller. Totdat we niet echt meer verder kunnen en we een boertje met z'n schapen aanspreken, we leggen zo goed mogelijk uit wat onze bedoelingen zijn, hij spreekt geen Engels maar we worden hartelijk ontvangen om bij de familie in de tuin te overnachten. Wat een leuke avond wordt het, we krijgen zelfgemaakte raki (pittig spulletje) en eten mee. Communicatie is lastig maar we hebben lol. De volgende ochtend, na de koffie met alweer raki, nemen we afscheid. We geven de lieve mensen een flesje wijn voor de gastvrijheid en wij krijgen nog een extra flesje raki mee. Weer een plek om nooit te vergeten. Op naar de bergen in het noorden om aan de mooie etappe te gaan beginnen. We doen er een paar dagen over, slapen aan hele mooie rivieren en rijden door prachtige berglandschappen. We moeten nog een paar km van deze off-road route en dan horen we een voor ons inmiddels bekende knal, alweer een gebroken veer. Wat een kut kwaliteit zeg, deze zit er nog maar een  paar weken onder. Daar gaat ons plan om zonder mankementen door Europa te rijden. Gelukkig hebben we onze route kunnen afmaken en deze voor geen goud willen missen. Vanaf nu voorlopig alleen nog maar asfalt, maar daar hebben we vrede mee. In de afgelopen drie jaar zijn we op zoveel bijzondere plekjes geweest, waarvan we waarschijnlijk de helft off-road gereden hebben. De truck heeft veel te verduren gehad, het wordt tijd om naar huis te gaan. Maar wat wordt de route?
Binnendoor via Montenegro-Bosnië-Kroatië-Hongarije-Slowakije-Tsjechië-Duitsland tuffen we op onze topsnelheid van 72 km per uur in een week naar Nederland. Het zijn lange rijdagen en het weer zit ook niet mee, het regent regelmatig en de warmte die we zo gewend waren is totaal verdwenen. We hadden gehoopt met een zonnig en warm najaar thuis te kunnen komen. Helaas... 
Als we eindelijk de grens van Nederland bereiken, mogen we niet verder. De truck is nog steeds geschorst en niet gekeurd, tot zover is het onze missie geslaagd. We hebben afgesproken met Donald (Unimog Donald) dat hij met een truck, onze truck komt ophalen, om zo onder alle bekeuringen uit te komen. Top! We worden door heel het gezin hartelijk ontvangen en blijven 6 dagen daar totdat de Unimog weer helemaal goed is om door de keuring heen te komen. De veer die inmiddels Amerika en Dubai heeft gezien was ook weer retour dus die kon er toch nog op. Schokdempers waren totaal versleten, niet gek na 93000 km, en de snelle dingo assen die al een tijdje op ons lagen te wachten, worden ook gemonteerd zodat onze topsnelheid verhoogd wordt tot 90 km. Op vrijdagmiddag krijgen we te horen dat de truck is goedgekeurd, yes!! We mogen weer in Nederland de weg op. We brengen nog een laatste gezellige avond in de achterhoek door met Donald, Wendy en de lieve maar ozo ondeugende jonge kinderen, voordat we koers zetten richting Flakkee. Onze familie zit al dagen in spanning, en als we dan uiteindelijk het eiland op rijden, voelt het meteen al als thuis. In Oude Tonge staat iedereen ons op te wachten, wat een fijn gevoel om ze allemaal weer te zien en te kunnen knuffelen. We toasten met z'n allen op onze thuiskomst, iedereen is super blij.


Inmiddels zijn we een paar maanden verder en allebei al aan het werk. We wisten vantevoren niet goed hoe het zou zijn om terug te zijn, bevalt het of bevalt het niet? Het ging eigenlijk vanzelf. We hebben we de tijd genomen om te wennen, vrienden en familie te zien. En wellicht helpt het ook dat we tot februari nog steeds in de Unimog kunnen slapen, beetje bij beetje afkicken. Het voelt goed. We hebben gedaan wat we graag wilden doen, we hebben rust. 


Afrika zit met al zijn herinneringen voor altijd in ons hart en wie weet gaan we ooit nog wel een keertje terug. 

We willen iedereen bedanken, de vele toffe mensen die we ontmoet hebben, onze volgers met hun lieve berichtjes, en vooral onze familie die ons gesteund hebben om deze droom waar te kunnen maken. 

Liefs
Wilbert, Marianne en onze grote vriend de Unimog ❤️
 

Foto’s

13 Reacties

  1. Anneke:
    30 november 2019
    Leuk nog even zo’n laatste verhaal!
    Fijn dat jullie weer gezond en wel thuis zijn!
    Liefs Kees en Anneke
  2. Bernadette:
    30 november 2019
    Hi,

    De afgelopen drie jaar genoten van jullie reisverhalen ! Bedankt voor de mooie verhalen! Fijn dat jullie dit hebben kunnen doen.

    Heel veel succes gewenst voor de verdere toekomst.

    Lieve groeten,
    Bernadette Schreuders
  3. Inge:
    30 november 2019
    Geweldige verhalen en gelukkig veel mazzel gehad.
    Groetjes uit Abudhabi
    Hans en inge
  4. Hans en Annie:
    30 november 2019
    Bedankt voor jullie mooie verhalen we hebben er van genoten,wat een geweldige reis,We zien het Oranje gevaar iedere week staan als we langs fietsen.
    We horen hem zuchten...He he eindelijk rust😊
    Groeten Hans en Annie.
  5. Noel Peters.:
    30 november 2019
    GE-WEL-DIG genoten van de belevenissen. En smakelijk verteld, of je erbij aanwezig bent. Wellicht zien we elkaar over een paar weekjes. Ik ben strakjes weer terug van zee en heb dan ook zeeen van tijd.
  6. Klazina:
    30 november 2019
    Wat een prachtig eind verhaal zeg,weer genoten,en jullie zijn echte geluksvogels zonder meer.....mooie ervaringen,schitterende natuur,en fantastische mensen ontmoet....Nu weer allebei gericht op het arbeidsleven,want er zal weer wat verdiend moeten worden😄.Een prachtige biografie als herinnering,waar je wanneer je heimwee hebt,mooi op terug kan kijken🥰
  7. Mirjam:
    30 november 2019
    Leuk om nog het laatste stukje te lezen, en nanne ook weer lekker aan het werk nu!
  8. Maarten en Marleen.:
    1 december 2019
    Mooi laatste verhaal hoor 😍
  9. Leopollemans:
    1 december 2019
    Heel leuk verhaal voorlopig het laatste denk ik als goed verlopen soms met vallen en opstaan meestal positief nu hier weer aan de arbeid en misschien over een tijd weer zoiets het is jullie droom denk ik ik hoop dat het in de toekomst gaat lukken gr Leo en anja
  10. Jo&Mau:
    1 december 2019
    Mooie afsluiting!
  11. Martha en willen:
    1 december 2019
    Na 93.000 km en vele, vele mooie indrukken, gunnen wij jullie alle drie de rust die jullie op "ons" eiland, nu naast Gerda en Kees en volgend jaar in Oude Tongen, best wel zullen vinden ! succes met de nieuwe banen en heel, heel hartelijk bedankt voor de vele mooie en spannende verhalen . Liefs van ons.
  12. Els en Mels:
    1 december 2019
    Wij hebben genoten van jullie reisverhalen , wij wensen jullie weer een mooi en fijn woon en werkgenot in ons prachtige Nederland . Deze geweldige drie jaren nemen jullie in je herinnering je verdere leven mee!
    Fijn dat we jullie al ontmoet hebben.
    Liefs Els en Mels
  13. Jouke Kampen:
    4 december 2019
    Marianne en Wilbert, ik heb jullie hele blog gelezen. Als een mooi boek! Wij zijn al heel lang fervente camperaars maar lang niet zo avontuurlijk als jullie. Respect. Maar wat een belevenis.
    Sterkte met wennen verder in de kou...
    Groet van Jouke, een nieuwe collega van je Marianne