Rwanda 🇷🇼
18 februari 2019 - Kitagwenda, Oeganda
De grenspost is modern. Grote parking en alles onder 1 dak. Het was best druk en het duurt allemaal best lang. De autocontroleur begon heel fanatiek en wilde vanalles zien. Maar nadat de chef kwam was alles al snel in orde. Nog een laatse slagboom door en daar gaan we eindelijk Rwanda in. Het is al eind van de middag en zoeken gelijk een mooi plekje om te slapen. Wat ons gelijk opvalt zijn de fietsers. Allemaal loodzware fietsen zonder versnelling die vanalles vervoeren. En dan heuveltje op heuveltje af. Respect!
Dat plekje zoeken om te slapen dat valt trouwens niet mee. Wat een mensen overal. Dus na een tijdje maar van de doorgaande weg af maar ook hier allemaal mensen. Iedereen is dolenthousiast... ze zingen, lachen en zwaaien. Heel leuk natuurlijk maar zo gaan we geen plekje vinden. En we zijn er nu ook wel achter dat je in Rwanda niet wild kunt kamperen omdat er geen plek voor is. Elk stukje grond van dit kleine landje wordt benut voor moestuinen en werkelijk nergens ben je alleen. Die eerste nacht net voor het donker was toch iets gevonden om te slapen. Dag erna naar een camping. Daar zijn we al vroeg en hebben van een maand was te doen. Niet ons favoriete werkje zeker niet als het zoveel is. De volgende dag vertrekken we fris en fruitig richting Kigali. Ze noemen Rwanda het land van de duizend heuvels en er is werkelijk geen meter vlak. Wel mooie uitzichten en de wegen zijn in hele goede staat. Eenmaal in Kigali rijden we gelijk naar het genocide museum. In 1994 zijn hier rond de 1 miljoen Tutsi's vermoord door de Hutu's. Een heftige paar uren in het museum doorgebracht. Niet te bevatten. Ook de rol van België die tijdens de colonisatie iedereen een stempel is gaan geven, net als in Congo, is het begin van de ellende gaan betekenen. Frankrijk leverde de wapens en de UN zag de signalen maar heeft niets gedaan. Heel triest en maar hopen dat dit nooit meer voorkomt. Eenmaal het museum uit komen we Guus en Charlotte tegen. Zij rijden in 7 maanden van huis naar Kaapstad. We hebben hetzelfde idee om naar Mamba Club te gaan. Een van de weinige plekken in de stad om te overnachten. Mamba vinden we gelijk leuk. Veel reizigers in het hostel en locals (de elite dan) die hier wat komen drinken, beach volleybal spelen of bowlen! Ja echt een bowlingbaan hier. Waarschijnlijk de enige in Afrika. Leuk detail is ook wel dat de kegels handmatig overeind worden gezet. Marianne heeft alleen veel pijn in haar schouder en arm, daarom besluiten we op zaterdagmiddag naar het King Faisal ziekenhuis te gaan op 3km van de plaats waar we staan. De buurt waar we staan is een beetje het Manhattan van Kigali met alles wat je maar nodig hebt.. Restaurants van alle Continenten, goede supermarkt met Belgische producten van de Collruyt en dus ook een ziekenhuis. We worden gelijk goed behandeld. En binnen een uur zitten we bij Dr Twahirwa in de spreekamer. Een orthopedisch chrirurg die al gelijk weet wat er aan de hand is. Hij zegt dat deze pijn uit de ruggenwervel komt en om daar zeker van te zijn ligt mijn schatje een uur later in de MRI scan. Hoe snel en wat een service. Het weekend bij Mamba was echt vreselijk gezellig. Zoveel reizigers op de fiets, motor, auto of rugzak. Echt leuk. We zien normaal niet zoveel reizigers omdat we eigenlijk nooit bij een hostal parkeren. De maandag erop vroeg naar het ziekenhuis voor de uitslag. En die is niet best. Op de foto is een nek hernia goed te zien bij wervel c6 en c7. De arts denkt aan opereren. Wij laten het even bezinken en zijn in mineur stemming. Opereren in Afrika lijkt ons niet zo'n goed idee. Naar huis en auto achterlaten dan maar. We zijn er druk mee bezig en zoeken ook op internet wat er mogelijk is. We bellen met familie en krijgen veel steun. We besluiten eerst fysiotherapie te proberen. De arts die Marianne gaat helpen heet Eric en is hoofd afdeling van het ziekenhuis. Eric is een aardige vent en de eerste dagen na behandelingen van fysio, electro, ultrasound therapie en massage gaat het echt beter. We gaan ook een weekend weg naar Musanze. Samen met Ari een Amerikaan op de motor zijn we naar de voet van de vulkaan gereden waar ze de gorilla trackings doen. Leuk om wat van het landje te zien en s'avonds rond de openhaard vanwege het koude klimaat op 2500m. We ontmoeten leuke mensen waaronder een ranger die ons alles verteld over de gorilla's en kopen ook een mooie wandelstok van één dragers. Weer terug in Kigali gaan de behandelingen weer verder, echter na 2 weken word de pijn echt ondraaglijk en ze belt Eric af voor behandeling. Op een maandag kwam er als een godsgeschenk een Spaanse Chyropractor langs op zoek naar een kamer. De beste man had weinig tijd maar is 10min bezig met Marianne en de pijn is gelijk weg. Roberto verteld ook dat ze even rust moet houden en dat haar spieren gestrest zijn van de vele behandelingen op elkaar. Zelf beginnen we nu ook aan de goede bedoelingen van Eric te twijfelen. Marianne krijgt nu ongevraagd privé behandelingen voor meer geld. Dus is het nu het geld of de vooruitgang wat telt? We besluiten rust te houden, oefeningen te doen en afwachten. Buiten de pijn om vermaken we ons nog steeds best. We gaan elke dag uit eten. Japans Italiaans Frans enz. Kigali is geen verkeerde stad om een tijdje te verblijven. Ik ga regelmatig een rondje op de mountainbike en ben ook op een grote werkplaats waar ze oude trucks uit Nederland en Japan in tweeën zagen, 6 meter langer maken, paar extra assen eronder en dan gebruiken om naar Congo te rijden. Op deze chaotische plek doe ik navraag voor een veermechanisme uit een oude truck om onder Marianne's stoel te maken. Als Mezungu( zo noemt iedereen een blanke hier) is het moeilijk zaken doen. Ze zijn allemaal straatarm hier en vragen absurde bedragen voor alles. Ik kom echter in kontakt met de burgemeester (of zoiets dan) van het hele gebeuren. Ik leg alles uit en deze man helpt me geweldig. We vinden een vering waarvan ik dacht dat ie goed was maar na het inbouwen zit er speling op. We laten het even zo. We hebben bij Mamba Salim ontmoet. Salim komt oorspronkelijk uit Burundi en is helemaal weg van de unimog. Hij werkt samen met zijn vrouw voor het internationale rode kruis waar hij veel over uitlegt. Erg interessant. Ook legt hij veel uit over Rwanda en de connectie met Congo waar de rijkdom van Kigali mee betaald wordt. Salim weet ook een goede monteur die wel nieuwe busjes kan maken om de speling uit de stoel te krijgen. Er is ook iets mis met de fan achter de radiateur die soms tegen metaal loopt. Deze garage word gerunt door de onsympathieke Oostenrijker Armin. Hij heeft wel busjes laten maken voor de stoel maar verder was het niet leuk. Normaal is het altijd gezellig in een workshop maar hier hing een naar sfeertje en hij snouwt een hele dag zijn personeel af. Het euvel van de fan is een kapotte lager. Ik had nog een kompleet reserve onderdeel, er moest alleen een veer uitgeperst en in het reserve onderdeel gezet te worden. Ik heb al het werk zelf gedaan en bus eruit persen is half uurtje werk als je niet zo handig bent. Deze hufter is met hamers een poelie erop aan het slaan en draait de moer er scheef op. Resultaat, alles weer uit elkaar... alle lagers eruit en als je niet handig bent duurt dat uren. Net voor het donker is heb ik alles weer ingebouwd en ga de volgende dag terug om stoel in elkaar te zetten. Toen alles klaar was vroeg ik om de rekening en die bedroeg €80 voor werk. Een locale monteur verdient hier €10 voor de hele dag en vertel hem dat ik het er niet mee eens ben. Hij ontsteekt gelijk in woede en maakt me voor alles uit en sluit het hek. (waar ik zo overheen had gereden) het lullige is dat we hier via een bekende gekomen zijn en nu dit. Salim had van tevoren al verteld dat hij zou betalen maar dat willen we niet. Dit is echt de eerste nare ervaring in een garage. De stoel en auto zijn in ieder geval weer top. Marianne daarintegen voelt zich na 3 weken in Kigali steeds slechter. En op een zaterdagnacht was de pijn zo erg dat we allebei niet geslapen hebben. Dit gaat zo niet en kijken voor een vlucht naar huis. Dan wederom als een godsgeschenk komen we Oline en Signe tegen met ontbijt. Deze 2 net afgestudeerde fysiotherapeuten uit Denemarken vragen wat er aan de hand is en behandelen Marianne vanaf nu. Vanaf nu gaat het bergop en na 4 weken bij Mamba vertrekken we eindelijk. Het is nog niet optimaal maar het heeft tijd nodig. We rijden via Butare naar NP Nyungwe een mooie rit over perfecte asfaltwegen en prachtig landschap. Van hieruit rijden we de volgende dag naar het prachtige Kibuye. Hier staan we aan het Kivu meer bij hotel Bethany. Hier ontmoeten we het Zwitserse echtpaar Erich en Maya die we al 2 keer eerder gezien hebben en de Franse gepensioneerden Alain en Francoise. Ik ga de volgende dag fietsen met Alain. 16km bergop en daarna lekker bijna alles naar beneden. We krijgen op 2500m echter regen en het is echt super koud. Dan heeft Alain ook nog een lekke band en we staan te klappertanden tijdens het wisselen. Dan maar weer naar beneden en heb de volgende dag het rondje bij beter weer afgemaakt. De laaste dag in Kibuye zitten we te lunchen toen er ineens een buizerd mijn stuk brood, dat ik net in mijn mond wil stoppen, uit mijn handen grist. Ongelooflijk wat een preciecie! Na 4 nachten vertrekken we weer en hebben een prachtige rit naar de grens. Mooie vergezichten op de vulkanen en Virunga in Congo. Rwanda een mooi maar overbevolkt landje met een bizarre geschiedenis en waar de mensen toch weer samenleven na de gruwelijke geschiedenis. Al is het niet zo mooi als het lijkt op het eerste gezicht. Het is een politie staat en de president een dictator. Maar toch alle respect voor hoe ze het doen. Het land word grondig opgeknapt en mede door de illegale handel uit Congo bloeit de economie. Waar nu Kigali op leeft en misschien later de mensen op het platte land ook. Maar een baan voor al die kindertjes in de toekomst lijkt ons onmogelijk. Van gezinsplanning hebben ze hier nog nooit van gehoord.
Nu maar hopen dat Marianne weer van de pijn afkomt. Reizen is leuk maar je gezondheid is het allerbelangrijkste.
Sterkte!
Groetjes, Kees en Anneke
Heel veel beterschap en ik hoop dat je de komende tijd toch nog kan genieten van je reis.
Groeten Hans en Annie.
Sterkte
,maar alles valt op zijn plek,...voor allebei en dikke knuffel van ons❤️
Weeeer bedankt dat we mee konden beleven.
Je beschrijft het allemáál wel heel echt Wilbert! Ik leef met jullie mee en wens jullie veel mooie avonturen en beterschap toe!🙏😘
Groetjes Irene
We kijken uit naar positieve berichten. Veel sterkte. groeten Toos en Harry.
Allereerst petje af voor wat jullie bereikt hebben tot nu. Lees jullie verhalen en bekijk de foto's en video's met veel plezier. Spijtig dat het met Marianne nu wat minder gaat. Sterkte iig. Ik weet nog dat wij nu precies 22 jaar geleden tegelijk bij Intersprint gingen werken. En samen met twee auto's vol met banden onze eerste rit richting Zuid Duitsland gingen doen. We waren jonge gasten toen(nu nog trouwens😊) we dachten alle 2 dat we flinke gasten waren met onze Daf 95 en dat richting Zuid Duitsland. Uiteindelijk hebben we echt mooie ritten gedaan de jaren daar na. Jij had het toen altijd al over reizen. Petje af en respect voor jou/jullie dat je grote droom uitgekomen is. Deze reis in je leven is iets groots en iets geweldigs en dat doen weinig mensen jullie na. Daar waren onze ritjes toen d'r tijd maar reisjes rond kerk bij vergeleken met wat jullie nu doen. Er word nog regelmatig hard gelachen door Hans, Laura en mij als het over jou gaat. Het was iig nooit saai. Wens jullie het beste en een goede reis samen. Groet Evert
Gr Jan Herma