Namibië deel 3 🇳🇦
18 april 2018 - Clanwilliam, Zuid-Afrika
We zijn weer terug in Namibië. Omdat we de vorige keer meer van de garage en van Windhoek hebben gezien dan het land zelf, willen we een tweede kans wagen. We nemen de grens in het noordoosten, en rijden in een paar dagen via de Caprivi Strip helemaal naar het westen. Van meerdere reizigers hebben we gehoord dat dat één van de mooiste streken van Namibië moet zijn. De eerste 1200 km tot aan Ruancana is nog over asfalt, en daarna gaat het grote offroad avontuur beginnen. We proppen de auto vol met genoeg boodschappen, water en diesel, want voorlopig zullen we niets meer tegenkomen waar we wat kunnen kopen. We hebben een tijdje terug een mooi roadbook gehad van alle gebieden, paden, én moeilijkheidsgraden. Erg handig!
Tot aan Epupa Falls is de weg goed, deze is nog niet zo lang geleden totaal vernieuwd want deze stond als heel slecht aangegeven, dat scheelt weer dus rijden we een hele mooie groene route langs de Kuene rivier. Er is flink wat regen gevallen de laatste tijd dus alles staat in bloei en het water in de rivier staat hoog. Nu we dit schrijven is de rivier inmiddels overstroomt dus we zijn net op tijd geweest. Na een nachtje op de camping bij de waterval te hebben gestaan, gaan we zuidwaarts de bergen in. We hebben vooraf geïnformeerd of we de Van Zyl's pas kunnen rijden, maar dit wordt sterk afgeraden. Deze keer luisteren we daar dan ook maar naar, en de route die wij nemen is op sommige plekken al pittig genoeg. Op een gegeven moment horen we KABENG! en moeten toch echt even goed kijken waar dat vandaan kwam... Shit, een veer gebroken, nu aan de andere kant dan de vorige keer in Angola. Maar, hij is mooi gebroken zeg maar, want we merken er eigenlijk helemaal niets van. Hoeft dus ook niet direct vervangen te worden, gelukkig want we hebben nog heel wat km's te gaan voordat we weer in de bewoonde wereld zijn. In dit gebied wonen alleen Himba's en verder helemaal niemand.
Zo tuffen we dag na dag door ongerepte natuur van bergen, mooie en hobbelige passen, zandvlaktes en over slechte gravelpaden. Het is een beetje jammer dat het de eerste dagen niet zo zonnig is en er in de bergen regent valt, want de kleuren zijn spectaculair mooi hier, en de uitzichten fantastisch! Vanaf Orupembe tot aan Purros zouden we door de rivierbedding kunnen rijden, hier zouden ook veel woestijn olifanten te zien zijn. Het eerste gedeelte gaat goed en zoeken eind van de dag een plek om te overnachten. Bovenop een heuvel, en uitzicht op de rivier. Wat we toen nog niet wisten, is dat het water hoog stond en met grote kracht voorbij denderde. Híer hadden we ff niet opgerekend! Dit is de enige plek om aan de overkant te komen, want terug (dagen rijden) is echt geen optie. De meningen zijn hier wel even over verdeeld... De één denkt aan avontuur en de ander denkt aan z'n huisje met alles er op en er aan. Vast komen te zitten in deze rivier, dan ben je echt alles kwijt. Oké, veel keus dan wachten hadden we niet dus dan moeten we ons maar zien te vermaken die dag, wat natuurlijk ook gelukt is. De volgende ochtend wordt er eerst te voet gecontroleerd of de bodem hard is, en het water niet te diep. De rivier stroomde niet meer zo hard als de dag ervoor dus moet nu wel gaan lukken, al vind ik het nog net zo doodeng als de dag er voor. We kiezen een pad en crossen op t gemak een paar keer het water door, pffff gelukt. Daarna is het een prachtige route naar Purros. Maar dan komt het laatste stuk in zicht, we moeten alweer de rivier door, maar we weten niet waar. We zien alleen maar steile of dicht beboste kanten. We proberen tevergeefs 5x om ergens aan de overkant te komen en dan geven we het op. Op dat moment komen 3 gasten aanlopen door de rivier, ze hadden ons heen en weer zien rijden en komen ons helpen. De enige manier om op het 'vasteland' te komen, is een paar bomen omhakken. Maakt ons niet uit hoe, áls we hier maar weg kunnen. Binnen een kwartier is er een gat gemaakt waar we precies doorheen kunnen rijden, én dan ook gelijk op de camping staan. We blijven dan ook gelijk maar een nachtje staan. We hoorden van één van de jongens dat er op de andere camping al 4 dagen reizigers staan die eigenlijk maar één nachtje geboekt hadden, zij konden ook de rivier niet meer terug oversteken. Hebben wij eigenlijk nog geluk gehad met één dag wachten...
De dagen daarna zakken we verder af naar het zuiden, en nemen een paar dagen rust bij Oppi-Koppi in Kamanjab. Hier mogen overlanders voor niets staan, we waren hier al een keer eerder geweest met Christiaan. Bij Oppi-Koppi maken we kennis met Antony en Ruth uit Australië, zij zijn net als ons door West-Afrika gereden, het klikt ontzettend goed en hebben veel gespreksstof. Na drie dagen rust, gaan we weer verder richting Windhoek, we willen onze vrienden van de garage gaan opzoeken en natuurlijk moet er ook weer eea gerepareerd worden. Maar eerst gaan we onze vriend Marc weer zien, hij is net terug uit Nederland en op weg naar Zambia,
dus we zoeken halverwege een camping op waar we kunnen afspreken. Zo'n 40 km voor de afgesproken plaats, zien we nóg een bekende reiziger. Dit is Alfred uit Zwitserland met z'n hond Dimitri, zij reizen met de fiets van de Noordkaap tot de Zuidkaap. We waren hen in de Caprivi Strip al tegen gekomen. Bijzonder leuke en interessante man, was de eerste dag van zijn pensioen op z'n fiets met hondenkar vertrokken en zijn einddoel is Kaapstad. Petje af! (Al denkt zijn vrouw die nog in Zwitserland zit daar anders over 😂)
Ook Alfred komt naar de camping, en we hebben met Marc en Alfred een super gezellige avond. De volgende dag gaan we verder naar Windhoek en gelijk door naar Mast's Garage. Het voelt weer een beetje als thuiskomen, als we de stad inrijden. Iedereen is weer blij om elkaar te zien, Dieter, Wilco, Antoinette én alle monteurs. We mogen hier ook weer blijven staan om te repareren en zelf wat onderhoud te plegen. De radiateur lekt en deze wordt weggebracht en nog net voordat de garage een paar dagen dicht gaat ivm paasweekend weer teruggebracht. Antoinette maakt voor ons ook nog een afspraak bij de tandarts voor na de Pasen, want er zijn wat kiezen bij allebei gebroken.
Op dondagmiddag sluit de garage al vroeg en gaan wij naar Elisenheim, hier treffen we ook Antony en Ruth weer, gezellig! We blijven hier twee nachtjes maar we hebben geen zin om hier het hele weekend te blijven staan. Wij gaan alvast een dag eerder weg om een mooie wildkampeerplek in de bergen te zoeken, die we natuurlijk ook gaan vinden. Zo'n 100 km westwaarts van Windhoek met een prachtig uitzicht op de vallei en de bergen, een heerlijke plek om de paasdagen door te brengen. Antony en Ruth komen de volgende dag, en zij gaan daarna door naar de kust en wij weer terug naar tandarts in Windhoek. Omdat een uurtje te weinig was, wordt er voor Wilbert de dag erna een nieuwe afspraak gemaakt. We blijven dan nog maar een nachtje bij de garage staan, want we kwamem er achter dat het rek achterop voor de reservebanden en fietsen wel heel erg scheef hing, deze bleek in het midden gebroken te zijn. Heel veel mazzel gehad dat we het hele zooitje niet verloren hadden onderweg. In de tijd dat wij naar de tandarts zijn geweest, had Wilco alles weer mooi gelast en konden we richting Swakopmund. We namen weer dezelfde mooie route, ook hier was het na de regen prachtig. Overal wilde bloemen en groene glooiende bergen, we genieten volop! De laatste 100 km naar de kust veranderd het landschap van bergen naar woestijn. Bij Swakopmund aangekomen hangt er een flinke zeemist en de temperatuur daalt hard, maar we zien eindelijk na een half jaar weer de zee, heerlijk! We parkeren vlak voor het strand waar een paar gasten aan het golfsurfen zijn. Ze zeggen dat het veilig is om te overnachten dus blijven lekker staan, en hebben een hele gezellige avond met een paar surfdudes. Volgende dag door naar Walvisbaai, geweldig om langs mooie hoge duinen en woeste oceaan te rijden. In Walvisbaai kopen we alvast voor de dag erna een vergunning om over het strand naar Sandwich Harbour te rijden en vragen de getijden op. Daarna door naar de lagoon, hier zien we ontelbaar veel flamingo's en pelikanen. Het water kleurt helemaal roze en wit van deze vogels, geweldig!
Aan de lagoon staat ook een Unimog, altijd interessant want die zien we heel weinig. We maken kennis met Jean-Claude en Salange uit Frankrijk, een wat ouder stel met heel veel reiservaring. Ze hebben zelf altijd 4x4 reizen georganiseerd door heel Europa en zelfs in Zuid Amerika, wauw! De komende dagen kwamen we elkaar nog een paar keer tegen, dus genoeg te vertellen en te luisteren naar hun avonturen.
'smiddags gaan we het strand aan de overkant van de baai verkennen, we rijden om de lagoon heen om daar te komen. Er wordt hier massaal zout gewonnen, 'velden' die door grote machines bewerkt worden en aan land gebracht.
Bij het strand aangekomen helpen we eerst een auto die tot z'n assen vaststaat, niet erg verstandig om zonder 4x4 daar te willen rijden 🤔 en daarna door naar de vuurtoren. Op dit stuk strand ziet het zwart van de zeehonden, en ook in het water zien we er veel zwemmen en spelen. Erg lekker ruiken ze niet maar het is wel heel gaaf om te zien!
We wilden hier eerst overnachten maar het waait hard dus gaan we terug naar de lagoon. Op zondagochtend zijn we klaar voor onze rit naar Sandwich Harbour, dit is een bijzonder stukje Namibië waar je door de duinen heen en over het strand naar toe kan rijden maar alleen als het eb is. We wachten tot een uur of 11 en dan is het zo'n 40km zuidwaarts om daar te komen. Het is zwaar rijden door het zand maar de turbo op onze motor kan het goed verdragen. Het is prachtig weer, en Sandwich Harbour komt steeds dichterbij.. Tot dat we denken dat we niet meer op de aangegeven track zitten, en we willen draaien. Dat was niet zo'n heel goed plan, we voelen dat we steeds dieper door het zand graven maar we kunnen snelheid houden en gelukkig het pad weer bereiken. Zowee, wat een geluk dat we daar niet ingezakt waren zeg. We lopen een stukje terug en zien de sporen van een halve meter diep en we door een stuk drijfzand zijn gereden. Dankzij een op en top chauffeur én sterke motor hebben we het gered, maar de schrik zat er heel goed in. We rijden nog een stukje door maar geven het zo'n 10 km voor het eind op. We riskeren het niet langer om onze Unimog hier in het zand weg te zien zakken, en gaan weer terug naar Walvisbaai. Genoeg avontuur voor vandaag. Hier blijven we nog één nachtje staan om daarna de rit helemaal naar het zuiden van Namibië te vervolgen. Het laatste wat we nog van dit land willen zien, is de Fish River Canyon. Dit is de één na grootste canyon ter wereld, na de Grand Canyon. De route er naar toe doen we natuurlijk in etappes, de landschappen zijn prachtig en we kamperen op de mooiste plekken in het wild. In valleien, aan rivieren én bovenop heuvels met de mooiste uitzichten. Wat een machtig mooi land! We hebben echt geen spijt dat we voor de tweede keer zijn teruggekomen.
De allerlaatste nacht slapen we aan de Oranjerivier tussen Namibië en Zuid-Afrika, om op zondag (mijn verjaardag) deze grens via een pontje over te steken. Dit is misschien wel het meest relaxte grensovergangetje die we tot nu toe hebben gehad. Er passeren hier ongeveer 5 auto's per dag, dus ze waren blij om ons te zien en een stempel in onze paspoorten te zetten.
Tijd voor een nieuw land: Zuid-Afrika!
En nu weer verder genieten in Zuid Afrika😘💋
Veel success in zuid Africa
Veel liefs van ons😍
Nu genieten van zuid-afrika ,maar ook goed oppassen daar !!!!
Liefs Bert en Marian
Een prachtig en uitgebreid reisverslag over de doorreis door Namibië. Offroad kom je op vele bijzondere plaatsen met zeker veel avontuur. De prachtige foto's ondersteunen het verhaal. Een mooie reis door Zuid-Afrika toegewenst. Kun je weer wat gebroken Nederlands verstaan.
Veel plezier in Zuid-Afrika!
Wie gaat het vervolgen ? We doen mee...
Wij waren zeer onder de indruk van jullie camper
We vonden het leuk om hem even te mogen bewonderen en wensen jullie een goede reis verder.
Pierre ( wij ontmoetten jullie op kaap de goede hoop)
It was wonderful to meet you at Jamaka in the Cederberg. We are hoping that you had a good time at Rockin the Daisies and that you traveled safely through South Africa. We have a beautiful country with beautiful people but face the challenges of crime and corruption. Where are you now? We were expecting a call and a visit but hope to meet you one day somewhere on the road less travelled.
Travel safe, Warm regards
Brian and Rae Vermeulen