Namibië deel 2 🇳🇦
26 januari 2018 - Windhoek, Namibië
Van thuis in Afrika naar thuis in Nederland. Die beslissing was snel gemaakt nadat we te horen hadden gekregen dat de gezondheidsklachten van mijn moeder ernstiger waren dan we hadden gehoopt. Zoals velen intussen weten, had ze een kwaadaardige tumor in haar gezicht en die moest zo vlug mogelijk worden verwijderd. Dus een ticket naar huis was zo geregeld. Wilbert blijft in Windhoek en dat betekent afscheid nemen voor drie weken. Best vreemd eigenlijk, omdat we al 15 maanden dag en nacht bij elkaar zijn, maar op dit moment verlang ik er heel erg naar om bij mijn familie te zijn. Op zaterdag 9 december zoeken we samen in de stad nog een leuke camping op waar hij zolang kan verblijven, en brengt hij me daarna naar het vliegveld. We wagen er nog een rondje met de Unimog mee en word dus in stijl afgezet.
Vliegen is altijd saai, maar na een reis van totaal 12,5 uur ben ik weer in het koude kikkerland én gelukkig op tijd voordat de witte vlokken het hele land en het luchtverkeer plat legt. Op Schiphol staan Ina en Joanne (schoonmoeder en schoonzus) me al op te wachten, wat fijn om ze weer bekende gezichten te zien na zo'n lange tijd! Nu nog maar een klein stukje en dan ben ik echt weer thuis. Daar word ik heel emotioneel opgevangen door mijn ouders, zo heerlijk om weer even bij ze te kunnen zijn, vooral nu in deze heftige omstandigheden. Mijn broer komt een week later ook nog even terug uit Houston, en zo zijn we sinds misschien wel 20 jaar weer een compleet gezin thuis. We hebben nu ruim de tijd om bij te praten en van elkaar te kunnen genieten én vooral voor elkaar te zorgen nu mijn moeder opgenomen en geopereerd wordt. Het wordt een spannende tijd voor iedereen. Het worden dagelijkse ritjes naar het ziekenhuis in Rotterdam, maar na bijna een weekje mag mn moeder verder thuis herstellen. Zo ben je van wereldreiziger omgeturnd naar mantelzorger, wat natuurlijk helemaal niet erg is om dat voor je eigen moeder te kunnen doen. Met alle liefde! ❤
Een hele leuke bijkomstigheid nu is om ook weer lieve familie en vrienden te zien, ėn ik werd in Renesse uitgenodigd voor een diner met onze allervriendelijkste Afrika hulpverleners. Super!! Wij zullen hun hulp nooit vergeten en hebben ze daarvoor ook al meerdere malen bedankt en had nu de kans om ze persoonlijk te ontmoeten en een overheerlijke fles champagne te overhandigen.
Na drie weken wordt het weer tijd om terug te vliegen naar Windhoek, terug naar m'n mannetje en m'n eigen huissie op wielen. Intussen heeft Wilbert zich niet verveeld, veel geklust aan de truck en veel gefietst. Er blijkt hier een prachtig mountainbikepark te zijn en daar heeft hij volop gebruik van gemaakt.
Ook Marc, Els en kleine Elisa staan weer op de camping. We vieren oud en nieuw dmv een etentje in het restaurant en liggen om half 10 al in bed. Een nieuw record zeg maar! Het voordeel hiervan is dat we de volgende dag weer fris en fruitig opstaan en we maar wat klusjes gaan doen. Els haalt haar naaimachine tevoorschijn en maakt voor ons een nieuw gordijntje, erg blij mee! Nogmaals bedankt wijffie 😘
De rest van de week hangen we wat rond, de mannen gaan af en toe fietsen. De laatste avond voordat wij weer naar de garage gaan, komen ook Sascha en Chris weer. Zij blijven nog een paar dagen op Urbancamp voordat ze richting Botswana vertrekken. De meiden proberen nog zelf wat brood te bakken en daarna gaan we met z'n allen uit eten. We hebben elkaar weer veel te vertellen en was heel gezellig.
Op 8 januari gaan wij weer naar Mast's Garage, onze meerdere sterrencamping. Deze week zou de nieuwe motor afgeleverd worden die inmiddels in Walvisbaai aangekomen is, dus er wordt veel voorbereid om de ouwe eruit te takelen. Cabine leeghalen, kantelen en alles demonteren. En dan is iedereen klaar voor het grote spannende moment, hij kan eruit.
De ketting wordt vastgemaakt en stukje bij beetje komt hij los en kan omhoog. Wow, als dat maar goed gaat!!! 🤔 Wilko bestuurd de kraan en hijst hem langzaam omhoog, rete spannend natuurlijk. Maar als hij dan op de grond staat, zijn we allemaal blij dat het goed gegaan is. Inmiddels is het eind van de week en van de nieuwe motor nog niets gezien of gehoord. Er blijkt een computerstoring te zijn geweest bij de douane, en alles is vertraagd. Ach ja, wat doe je er aan?!
De truck wordt naar binnen gesleept en staan we lekker uit de zon, das wel zo prettig met deze hoge temperaturen. Daar kunnen we verder klussen, vooral het boenen staat op de agenda. De lak is door het zonnetje van het laatste jaar aardig verschoten dus op wordt alles onder handen genomen. Hij blinkt weer, yes! Verder verft en spuit Wilbert alles tussen het chassis nu hij er makkelijk bij kan. Als we straks klaar zijn om weer af te reizen, is de Unimog weer als nieuw.
Intussen wachten we al ff op de nieuwe motor, het gaat steeds langer duren dan gepland. Uiteindelijk wordt deze pas (na een paar mailtjes en telefoontjes) op vrijdagmiddag afgeleverd. Maar wat zijn we blij dat we hem nu eindelijk in het echt kunnen zien, hier hebben we lang naar uitgekeken! Zaterdagochtend komt Oppi op zijn vrije dag helpen om al zoveel mogelijk aan te sluiten, voordat hij er maandag in kan. Fantastisch personeel! De motor is dan zo goed als klaar, krijgt nog een laatste spuitlaag en ziet er weer mooi uit.
Op maandag wordt hij er dan in gehesen, het is net iets minder spannend dan eruit halen omdat hij nu niet zo hoog over de cabine heen getild wordt. Stel je voor dat alles in elkaar stort, een motor door je cabine heen is echt geen pretje🙄. Alles gaat goed, en met hulp van vele handen wordt ie mooi op z'n plaats gezet. Maar als hij dan de dag erna gestart wordt, én het doet is iedereen euforisch! Nog niet alles loopt soepel, maar hij doet t! Heerlijk!
Er wordt heel veel gesleuteld, aangepast en pas na een paar dagen is het tijd voor een proefrit. Als alles werkt en goed afgesteld is, kunnen wij met een gerust hart onze reis gaan vervolgen. Daar zijn we wel weer aan toe🙄. En daar gaan we dan op donderdagmiddag, we voelen al snel de power van de turbo en de extra pk's , joehoe! Na nog wat kleine aanpassingen aan het gaspedaal schieten we als een tierelier door Windhoek (hopelijk geen werkende flitsers), en een stukje richting het vliegveld want daar zijn de bergen. Ongelooflijk hoe makkelijk we nu boven komen en rijden we dus tevreden terug naar de garage. Het wordt nu tijd om het boeltje in te pakken, afscheid te nemen en vertrekken.
We zijn tot nu toe nog nooit zo lang op dezelfde plaats geweest en zo weinig van het land zelf gezien. We hopen binnenkort weer terug te kunnen komen naar Namibië maar dan alleen om veel kilometers te kunnen maken en van de prachtige landschappen te genieten die we nog niet gezien hebben. Maar eerst Botswana want Zuid Afrika gaan we niet meer redden qua visum want die verloopt vandaag.
We willen iedereen bedanken voor alle steun en hulp die we gehad hebben de laatste maanden. Familie en vrienden in Nederland (die onwijs achter ons staan) gezien en gesproken te hebben, en mijn moeder die we hopelijk straks weer 100% gezond terug gaan zien.
We hadden geen beter land kunnen uitkiezen om dit allemaal voor elkaar te kunnen krijgen.
Voor nu, gas er op en karruh!!!
Super dat de camper het weer doet
Hopen dat je lang weg mag blijven dat alles goed mag gaan met je moeder
We wensen jullie veel rij plezier en heel veel sterkte
Knuffel van Irene
nu weer fris en fruitig door.
goede reis en geniet ervan
Gr
Zelfs ontroerend , heel fijn dat jullie er allebij waren voor je moeder .
En nu weer met een bijna nieuwe auto de reis vervolgen .
Gr Els van Kempen.
Mooi geschreven! Veel plezier in Botswana!! Geniet!!
Knuffel van ons