Namibië deel 1 🇳🇦

Om een kort verhaal lang te maken loopt onze reis door Namibië dit keer even totaal anders dan we gedacht hadden. Plannen doen we eigenlijk nooit zoveel maar toch worden de drie maanden visum, die we heel gemakkelijk bij de grens krijgen, op een andere manier beleefd dan we gewend zijn. De motor heeft nog steeds kuren, en we besluiten om in één streep van de grens van Angola naar Windhoek te karren. Het is een saaie weg van ruim 700 km, overal staan hekken en een wildkampeer plek is lastig te vinden. Toch lukt het ons natuurlijk om een paar rustige plekjes te vinden, maar makkelijk is het niet. Drie dagen later komen we in Windhoek aan, en gaan als eerste naar de Mercedes garage, daar zouden ze toch wel moeten weten wat het probleem is? Er wordt weer vanalles gecheckt en een monteur rijdt nog een stukje mee om te luisteren. Maar nee hoor, op dat moment gedraagt de unimog weer goed. Gelukkig hebben we onderweg een paar keer een geluidsfragment opgenomen en kunnen we dit laten horen. Zit het in, onder of achter het blok? Ze komen er niet uit en adviseren ons om eerst de verstuivers te controleren voordat het hele blok open gemaakt moet worden. Dus dit laten we dan ook doen, Wilbert mag deze keer niet zelf de garage in om mee te kijken en te helpen dus brengt hij de volgende ochtend vroeg de truck in de garage en wordt weer terug gebracht naar de camping. We hadden inmiddels al een relaxte plek vlak boven de stad gevonden, camping Elisenheim. Aan het eind van de middag werden we gebeld dat hij klaar was, en een chauffeur kwam ons weer halen. De verstuivers waren inderdaad in een slechte conditie dus nu maar hopen dat het probleem opgelost is. Dus veel goeie moed de dag erna een test rondje maken, en inderdaad horen we geen getik meer. Hoppa! Nu zouden we dus toch nog onze trip naar Kakaoveld en verder het noorden in kunnen gaan en met mn moeder en broer twee weken op reis kunnen. Maar... Helaas, als we twee dagen later in de stad om boodschappen gaan, wordt de motor snel warm (wat hij in heel onze reis nog niet gedaan had) en horen we alweer getik maar nu nog erger dan voorheen. We weten nu dat het een hele dure operatie wordt om alles te laten reviseren, toch rijden we nog even langs de Mercedes om te zeggen dat het niet aan de verstuivers lag. Iedereen denkt heel erg mee, de service is super. De monteur wil zelfs de volgende dag vroeg naar de camping komen en dan met koude motor mee rijden. We leggen uit dat als ze het dan wel horen, we waarschijnlijk een andere garage zoeken omdat ze voor ons veel te duur zijn. We willen tenslotte nog lang op reis en dit begrijpen ze maar willen ons wel helpen. Fijne mensen! We gaan nog langs twee andere garages, de eerste zegt direct het probleem te herkennen, de krukaslagers zijn kapot. We kunnen dan kiezen uit twee opties, of alles reviseren óf de helft van het blok overzetten op een ander blok dat ze hebben liggen. Ze maken ook direct een offerte, en de prijzen zijn hier westers en dus heel duur. We gaan ook nog naar Mast's garage, dit advies hadden we al gehad van Jochen die we via het Duitse unimog forum hebben leren kennen, hij woont ook in Windhoek en heeft natuurlijk een eigen unimog. Bij Mast's garage aangekomen zien we gelijk meerdere trucks inclusief Unimogs staan, en voelen ons hier erg welkom. Maar ook hier horen we weer wat anders, een vreter in de zuiger... Pfff weer wat anders?! Maar we hebben zoveel vertrouwen in deze mensen dat we besluiten om hier te blijven voor eventuele reparatie. We kunnen hier zelfs "kamperen" en dat is voor ons erg belangrijk. Wilbert mag meehelpen sleutelen, waar hij veel van kan leren en hoeven we ook niet ons huisje achter te laten. We bellen de Mercedes maar af.
We rijden die middag weer terug naar de camping en gaan we nadenken wat we willen laten doen, het is nogal een flinke investering en een motor reviseren of ombouwen heeft tijd nodig. We weten nu wel dat het heel onverstandig is om nog ver te gaan rijden dus het geplande tripje met de familie moet ook aangepast worden. Gelukkig hebben ze een grote Toyota Hilux gehuurd met twee daktenten, dus wellicht kunnen we gewoon met 1 auto. Maar ook dit loopt weer anders, om gezondheidsredenen van mn moeder, krijgen we een week van tevoren te horen dat ze niet mee komt, een domper omdat ik zo erg naar haar had uitgekeken (bijna een jaar niet gezien) maar een soort van blij dat ze nu eindelijk alles goed gaan onderzoeken en ze hopelijk snel aan haar klachten behandeld wordt. Het is een hele spannende tijd voor iedereen, dan ben je toch ineens wel heel erg ver van huis. Maar hierover later meer....

Wat doen we dus met de motor? Gaan we reviseren of een compleet andere én waar vandaan? Wilbert neemt contact op met Donald, onze eigen Unimog specialist. Hij was al even op de hoogte
van het 'onbekende probleem' en had toevallig net twee andere goeie motorblokken van Defensie binnen met weinig kilometers. Een zelfde motor als we nu hebben en een OM366 met turbo. Hier moeten we toch wel even over nadenken, dat wordt een flinke uitgave, want dan moet ie ook nog es naar Windhoek gebracht worden. Dat komt er ook nog eens bij natuurlijk!
Eigenlijk zijn we er snel uit, áls we het doen, dan ook maar meteen goed, we gaan voor degene met turbo. Maar hoe komt ie dan hier?? Hoe toevallig kan het zijn dat we vlak voor vertrek een te gekke kapitein Noël en vrouw Mirjam die stewardess is, uit Zierikzee ontmoeten aan de Grevelingen. Het wordt een hele gezellige middag onder het genot van een biertje en rosé. Ze vinden het fantastisch wat we gaan doen, reizen door Afrika! We krijgen ook direct een paar sleepkabels van ze en Noël zegt dat als we een keer hulp over zee nodig hebben, we hém moeten bellen. En dat doen we dan ook natuurlijk maar we weten dat hij op dat moment ergens op zee is (toch handig dat Facebook) en we niet weten of hij ons bericht kan ontvangen. Voor de zekerheid informeren we ook bij Leo van Driel, hij werkt in de Rotterdamse haven dus heeft vast connecties. We gooien er die avond twee berichten uit en weten de volgende ochtend niet wat we zien, Leo heeft al bij de buren geïnformeerd maar Noël heeft alles die nacht al in werking gesteld om onze 'nieuwe' motor in Windhoek te krijgen. We zijn er stil van... Iemand die je maar één keer ontmoet hebt, en alles voor ons wil doen, een gigant! Noël's allerbeste vriend Ben Hofs van JNE Shipping gaat alles voor ons regelen, van het ophalen vd motor in de Achterhoek, het transport klaar maken met een mooi kissie, en het regelen van alle douaneformaliteiten, zodat de motor een mooi reisje naar Walvisbaai maakt en wij begin januari kunnen gaan sleutelen. We hebben heel veel mailverkeer onderling, we lachen ons gek om de twee Rotterdamse Zeeuwen en we worden erg positief van alle hulp die we krijgen van Ben, Noël, Donald, Michaela (Windhoek), thuisfront, en de mensen van de garage.

Intussen staan we dus al drie weken bij Elisenheim, het is een komen en gaan van vele reizigers. Sommige voor korte vakantie en ontmoeten ook andere interessante overlanders. Op de guestfarm kunnen auto's voor lange tijd gestald worden, dus vele reizigers komen op de camping de laatste reisdag doorbrengen en halen de wagens leeg, we krijgen vaak vanalles wat ze niet mee naar huis nemen, we noemen ze dan ook de 'vertrekkers'. Zo kom je nog es aan je spullen 😂.
Zo ontmoeten we ook Marc Lotz, hij heeft samen met Els een paar jaar geleden bijna dezelfde route als ons gereden door West Afrika, maar hij is meer bekend door het wielrennen. Hij heeft jaren geleden 5x de Tour de France gefietst, wat een prestatie! Het klikt erg goed en we hebben erg gezellige dagen. De mannen gaan vaak fietsen, wat voor Wilbert niet meevalt nadat de mountainbike ruim een half jaar achterop de truck heeft gestaan. Maar het gaat nu niet om de snelheid maar om het plezier, en na een paar dagen gaat het fietsen ook weer makkelijker.
Op maandag 20 november komt Christiaan aan, gezellig!! We hebben zin om wat van Namibië te gaan zien, want dat is er nog steeds niet van gekomen. Christiaan wil graag Damaraland en Etosha zien en omdat we nu maar met één auto gaan, kunnen we sneller reizen en meer zien. Op dinsdagochtend brengen de de Unimog alvast in de garage, hij staat daar veilig achter een hek, en zodra we terug zijn van onze trip kunnen we daar ook alvast de keringen gaan vervangen die uit Nederland meegekomen zijn en allerlei klusjes uitvoeren. We halen nog wat boodschappen en kunnen op pad
We gaan eerst richting Sossusvlei, daar zijn de échte duinen en de route is prachtig. We slapen de eerste nacht op een camping met een geweldig mooi uitzicht op de vele Namibische valleien. Zo'n uitzicht hebben we nog niet veel gezien op onze reis, prachtig! Het is ook ons eerste nachtje in een daktent, wel even wennen maar het slaapt prima. De volgende dag rijden we via Solitaire waar we een heerlijk stuk appelgebak halen. We hebben inmiddels alledrie het boek Solitaire gelezen die door een Nederlander geschreven is, en je dan ook meer weet over het ontstaan van dit dorpje cq kruispunt in de woestijn, erg interessant! Hier vandaan is het niet zover meer naar Sesriem, daar slaan we ons kamp op en gaan 's avonds de duinen in wandelen om een mooie zonsondergang te kunnen zien. Eerst rijden we een heel eind de vallei in, zodat we niet om half 5 op hoeven te staan om met honderden andere toeristen naar de zonsopgang te gaan kijken. Achteraf maar goed, want we werden wakker in een zandstorm en hadden we zoiezo niets kunnen zien. De klim naar boven was echt pittig, ruim een uur tegen de duinen in maar we hebben het alledrie gehaald. Eenmaal boven was het niet zo mooi als verwacht door het stof in de lucht dus voordat het donker werd, zijn we weer afgedaald. Dat ging een stuk rapper 😊.
De volgende dag hebben we mede door de storm, snel alles ingepakt, gedoucht en bij Solitaire ontbeten (alweer appelgebak) en onze reis naar het noorden vervolgd. Het is een prachtige route, we zien zebra's, gemsbokken, struisvogels, wildebeesten en verschillende soorten antilopen in het wild rond scharrelen. Wildlife, Wauw! En dat is nog maar het begin. In Etosha zullen we nog veel meer gaan zien, én van dichtbij.
We rijden elke dag best veel, slapen op mooie campings (Ameib, Spitzkoppe, Brandberg White lady lodge, Palmwag, Oppi-Koppi) en bezoeken Twijfelfontein waar ze art grafts van zo'n 4000 tot 6000 jaar oud hebben gevonden. Mooi om te zien hoe de toenmalige bewoners van Damaraland alle dieren die in Namibië voorkwamen op de rotsen hebben getekend.
De temperatuur stijgt de laatste week naar bijna 40 graden en af en toe nemen we een duik in het zwembad wat bij de camping is, heerlijk! In Kamanjab slaan we nog boodschappen en heel goed vlees in voor op de bbq (Oryx), en dan gaan we voor 4 dagen het Nationaal park Etosha in. Spannend wat we allemaal zullen gaan zien! We gaan het hele park door, van West naar Oost en zullen elke nacht op een andere camping slapen. Zo kunnen we alles zien. En bij elke camping is een waterhole zodat we ook 's avonds kunnen kijken. De eerste dag kamperen we op Olifantsrus, geweldige mooie rustige camping en er is een brug naar een hut die uitkijkt op de waterhole. Gelijk als we aankomen staat er al een grote mannetjes olifant, en diverse andere dieren. Geweldig! We zitten daar dan ook vaak en er komt vanalles op af om te drinken. 's avonds als het donker wordt gaan de lampen aan en is het een geweldig uitzicht op het water een paar meter voor ons. Een neushoorn komt met z'n kleintje drinken, wat gaaf! Maar het meest bijzondere wat Christiaan en Wilbert hebben gezien (ik was naar het toilet en bed helaas) was een luipaard, dit is echt uniek want die laat zich zelden zien. Hij dronk op het gemak zo'n paar meter voor de hut, en ging na een paar minuten ook weer weg. De mannen waren er bij terugkomst op de camping helemaal vol van! Shit, dat heb ik gemist maar we hebben nog een paar dagen, misschien hebben we nog een keer geluk?
Elke dag rijden we van camping naar camping en stoppen bij elke waterhole, we zien ontzettend veel beesten, en maken heel veel foto's. De derde nacht slapen we bij Halali, daar is ook een mooie waterhole en als we daar 's avonds heen lopen, weten we niet wat we zien. Een hele grote groep olifanten, ruim 20 en met hele jonge olifantjes en er komen er op dat moment nog zeker het dubbele bij. Ook een paar neushoorns en hyena's die het op de neushoorns voorzien hebben. Het is machtig om te zien, het recht van de sterkste en de grootste, wat is de natuur toch mooi! Intussen komt er ook nog een giraf de hoek omkijken en gaat op z'n dooie gemak nog even door de knieën om te gaan drinken. Soms komt er een olifant redelijk dichtbij de rand waar we zaten, en dan begint mn hart toch honderd keer over te slaan. Traumaatje Burkina Faso zit nog diep van binnen, maar alles gaat goed. We blijven tot een uur of 11 kijken naar dit schouwspel en gaan daarna naar bed. Dan hebben we nog één volle dag te gaan, en hebben nog steeds geen leeuwen gezien. Je weet nooit waar wat zit of loopt, het park is gigantisch uitgestrekt, dus gaan we op het gemak naar de laatste camping. Dan zien we een auto met Nederlands kenteken, hé leuk! We stoppen naast hen, en ze zeggen gelijk dat er een vrouwtjes leeuw in de buurt zit. Wow! Daar hadden we niet meer op gerekend eigenlijk. We maken ook een praatje, en nu blijken ze de reisgenootjes te zijn van Ed en Karin die we bij Elisenheim hadden ontmoet, wat een toeval zeg! En zij hadden inmiddels ook al van hen gehoord dat wij met de Unimog onderweg zijn vanuit Nederland. Altijd tof om andere reizigers tegen te komen!
Dan rest ons nog de laatste 20km en zijn zijn we bij het laatste kamp, maar... dan zien we ook nog twee mannetjes leeuwen onder de bomen liggen, wat een geweldige afsluiting van Etosha! We zijn al met lunchtijd op de camping en relaxen de rest van de middag bij het zwembad. En de volgende ochtend rijden we al vroeg het park uit omdat onze tijd er op zit. Nog een paar daagjes en dan vliegt Christiaan alweer naar huis, naar Windhoek is nog zo'n 500 km en willen niet in één ruk daar naar toe. We kijken in het boek van Namibië of er tussenin nog wat te doen of te zien is, en besluiten om naar AfriCat te gaan en daar te overnachten. AfriCat is een natuurreservaat waar cheeta's en luipaarden opgevangen worden die niet allemaal meer zelfstandig in het wild kunnen overleven. Sommige zijn als jong opgevangen omdat de moeder is doodgeschoten. Erg triest dat er nog gejaagd worden op deze mooie bijzondere dieren. We krijgen een rondleiding door het opvangcentrum, en krijgen veel uitleg wat de mensen van het reservaat doen om de dieren te verzorgen en te beschermen. Er wordt veel educatie gegeven in Namibië zodat leeuwen, luipaarden, cheeta's niet zomaar meer worden afgeschoten en met uitsterven worden bedreigd. Deze mensen doen ontzettend goed werk!
Op zondag rijden we door naar Windhoek, de laatste nacht voor Christiaan. We gaan weer naar Elisenheim en het voelt een beetje als thuiskomen voor ons. Ook Marc, Els en de kleine Elisa zijn weer terug na hun tripje Namibië. We hebben een gezellige middag, en kaartavond. Dan zit de 'vakantie' voor ons er ook op en kijken heel erg uit naar ons eigen huis op wielen. Die hebben we toch echt wel gemist de afgelopen weken, al is kamperen met een daktent ons ook goed bevallen.

Wij zijn de komende tijd dus in of rond Windhoek te vinden, of ik misschien wel even terug op Flakkee. De nieuwe motor staat inmiddels op de boot, en zullen deze hartelijk verwelkomen begin januari en we onze reis straks naar Zuid Afrika kunnen vervolgen.

Chris bedankt voor de super leuke weken dat we met je rond gereisd hebben!

Op dit moment is de gezondheid van mijn moeder het allerbelangrijkste, mijn steun en toeverlaat.. 💕