Ivoorkust - Lost in paradise 🇨🇮

25 mei 2017 - Grand-Lahou, Ivoorkust

Voordat iedereen zich gaat afvragen hoe het met die twee reizigers gaat, zullen we weer es wat op de site zetten. Sinds de vorige blog zijn we niet veel kilometers opgeschoten, we konden geen afscheid nemen van de kust. Bij Meneké hebben we vier weken gestaan. We werden daar goed verwend en hoefden zelf weinig te regelen. We aten veel vis, en wat een respect voor de mannen die dagelijks de zee opgaan met een piepklein bootje (piroque) gemaakt van een boomstam. Wilbert wilde ook wel een keertje mee, de held! Prince had met een paar vrienden een piroque geregeld en hiermee zijn ze een paar uurtjes de zee op geweest. Het viel niet mee om balans te houden, maar kwam uiteindelijk toch met 3 vissen terug. Omdat we thuis vooral vlees eten, hadden we hier ook wel weer es zin in. En waar kwamen de mannen mee aan? Een rat! Gadver dachten we allebei, we hebben geproefd en was niet vies maar onze hersenen dachten er toch anders over haha dan toch maar weer vis.
De dagen vlogen om, en we deden eigenlijk niet veel, meestal wat lezen in de hangmat of soms een spelletje.
We zijn nog een keer bij Mary en Sun langs geweest, het was hun laatste weekje daar voordat ze weer voor een half jaartje terug naar Duitsland zouden gaan. Het was erg gezellig! Naast ons werd een stukje grond verhuurd aan een Belgisch stel, wat af en toe in de weekenden komt. Ze wonen vlakbij San Pedro dus hier kunnen ze genieten van de rust. We wilden een keer kennis gaan maken en dat was niet zonder gevolgen. Ze hadden ook een herdershond bij zich, die niet al te vriendelijk was maar liep gewoon los dus dan zal 't wel meevallen. Blaffende honden bijten niet zeggen ze... Nou deze dus wel! Op het moment dat ik de man een hand geef om elkaar gedag te zeggen, voel ik een hap in m'n bil, AUW! Twee flinke krassen door z'n hoektanden en een week bont en blauw geweest, gelukkig waren we allebei voor hondsdolheid ingeënt maar wat een k..hond! Hoorden later dat deze al eerder mensen had aangevallen, en ook de hond die ze hiervoor hadden. Dat zegt waarschijnlijk meer over de baasjes dan over de honden. We hebben even wat gedronken, en daarna vlug weg.

Op zondag is er altijd voetbal, en ook ík moest er aan geloven. Er is in Meneké een damesteam, waar meer gelachen en gedanst wordt dan gevoetbald. Een half uurtje spelen is voor deze meiden dus lang zat. Hier zijn helaas (of gelukkig voor mij) geen opnames van. Daarna waren de mannen aan de beurt, en heeft Wilbert nog gescoord. Heel knap want het zijn hele kleine doeltjes en de spelers rete fanatiek. Na dit spektakel was het tijd voor bier en koetoekoe. Daar draait het vooral om hier, zodra er een gelegenheid is voor een feestje, dan nemen ze het er ook van.
Na deze vier weken op dezelfde plek, hadden we wel zin om wat te rijden. Dus boeltje bij elkaar rapen, afscheid nemen van iedereen en richting San Pedro. De weg langs de kust is slecht dus voordat we uiteindelijk daar aankwamen, was het eind van de middag. We hebben bij een pompstation de truck grondig laten wassen, al het zout er af dat kon geen kwaad. Toen op zoek naar Manou, hij heeft een bar/restaurant aan zee en we hadden min of meer afgesproken dat wanneer we in de buurt waren, we langs zouden gaan. Helaas was hij zelf net voor een maandje vakantie naar Frankrijk vertrokken, maar zijn moeder was er wel en we mochten in de tuin overnachten. Aardige vrouw die al veel gereisd heeft en nu samen met Manou deze mooie en relaxte toko runt. De volgende dag zijn we op tijd vertrokken, nog wat boodschappen gehaald en getankt. Op naar het volgende paradijselijke plaatsje Monogaga, hier zijn we twee dagen gebleven. De zee was hier wat rustiger om te zwemmen maar we vonden de mensen ietsje onvriendelijker en er waren heel veel muggen. Dus weer wat verder richting Abidjan, daar moeten we zoiezo heen. Er moet een pakketje voor ons verstuurd worden met wat onderdelen, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. Bij DHL in Nederland snappen ze niet hoe het hier geleverd moet worden dus er wordt veel heen en weer geappt met wilbert, Donald en Ina die erg hun best doen om het juiste adres te achterhalen. We wachten het maar af of het lukt. Intussen hebben wij vlakbij Sassandra een plek gevonden welke gerund wordt door een paar super relaxte rasta dudes. Ook hier staan we weer langer dan gedacht, zo'n 12 dagen. Hier staan ook Stefan en Christelle met hun dochtertje Amira uit Zwitserland. We kunnen het heel goed vinden met elkaar en ook hier vliegen de dagen weer om. Potje kaarten met de mannen is hier dagelijkse kost. We hebben weinig bereik dus Wilbert pakt nu bijna dagelijks de fiets voor wat beweging, onderweg stoppen voor een verse cocosnoot én gelijk wat zaken te kunnen regelen in Sassandra. De temperatuur is intussen wat beter om te kunnen fietsen, het koelt al wat meer af dan de afgelopen maanden. Ook regent het al wat vaker.
Dinsdag zijn we nog een paar uurtjes met een piroque de rivier opgevaren. We waren met Anno de gids, en een Roemeense reiziger. Het was een pittig rondje van 18 kilometer, een stuk door de mangrove en toen we even gestopt waren voor een kleine pauze, zagen we meerdere lamentaines zwemmen. Helaas konden we ze niet volledig zien, maar het was toch bijzonder. Deze zoogdieren (waar we nog nooit van gehoord hadden) zijn familie van de olifant. Na 3 uur roeien, voornamelijk Wilbert en Anno, waren we ook weer blij om aan de kant te staan. Waar we aanmeerden was het verschrikkelijk vies, de toiletten oftewel hokjes, kwamen allemaal uit in de rivier. We moesten nog een meter of twee door t plastic en de uitwerpselen.. Bah!

Gisteren zijn we vertrokken en hebben nog een nachtje aan een mooie baai gestaan. Hier heeft tot een aantal jaar geleden, een heel goedlopend hotel (Best of Africa) gestaan, wat nu helemaal vervallen is. Na de laatste oorlog in 2012 is er in ivoorkust veel in verval geraakt, wat echt zonde is. Heel veel rijke buitenlanders zijn toen vertrokken en hebben alles zo achtergelaten. Er is geen geld voor onderhoud maar er is altijd wel een local die het probeert op te ruimen en voor deze plaatsen nog een kleine vergoeding vraagt. De huizen worden tegenwoordig bewoond door de bevolking maar er blijft weinig van over.
Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, een bakkie koffie op in de regen en weer verder.
De weg zit vol met gaten dus erg snel gaan we niet. Hopelijk vinden we straks in Abidjan een goeie plek om alles van daaruit te kunnen regelen. Het moet van horen zeggen een luxe stad zijn. Kunnen we waarschijnlijk weer een keertje kaas inslaan, wat we toch wel erg missen.
Tevens op zoek naar een tandarts, want er is 2 maanden geleden bij mij een kies afgebroken door het eten van het meest zachte biscuitje ooit. Ik heb er weinig last van maar zal toch een keertje moeten worden gerepareerd.

In het volgende verhaal zullen we weten of de visums gelukt zijn, het pakketje geleverd is en m'n kies gemaakt kon worden.

Foto’s

10 Reacties

  1. Martha en willen:
    25 mei 2017
    lekker genoten in het paradijs en nu richting abidjan,nou heb gekeken 4,7 miljoen inwoners de dichts bevolkte stad van Afrika. Hoop dat daar het pakketje wel aankomt, er zal zeker een tandarts zijn en...........KAAS, jullie blijven toch wel echte kaaskoppen hoor . Goeie reis naar abidjan!!
  2. Gerda:
    25 mei 2017
    Mooi verhaal weer en hele mooie foto,s en video.
    Succes met het visum en hopen dat je kies gemaakt kan worden.
    Als het pakketje niet aankomst zal ik toch een keer langs moeten komen Haha.
    Goeie reis verder weer. Liefs
  3. Koos:
    25 mei 2017
    Je maakte me nieuwsgierig naar die lamentaines, maar ook bij Google en Wikipedia hadden ze er nog nooit van gehoord dus er ligt een schone taak voor jullie om die prachtige dieren wat meer onder de aandacht van de mensheid te brengen. Mooi verhaal weer hoor. Groetjes, Koos.
  4. Ans:
    25 mei 2017
    De rillingen liepen me over de rug ,bij het verhaal over de rat.Tja,...als je het niet weet ,smaakt het vast goed.Maar veel vis eten,...super gezond en lekker.Mooi dat jullie een relaxte tijd aan de kust hadden.Jullie vallen qua kleur bijna niet meer op,tussen de inheemse bevolking.Ga verder genieten en tot horens. (mooie foto's weer).Groeten uit het warme Keppel.
  5. Laura en Hans:
    25 mei 2017
    wellicht ten overvloede, maar let wel een beetje op;
    http://nos.nl/artikel/2173366-tegenstrijdige-berichten-over-muiterij-in-ivoorkust.html
    bericht van 15 mei jl.
    lieve groet, hans en laura
  6. Klazina:
    26 mei 2017
    Mooi verhaal weer,en leuke foto,s.
    Hopelijk komt het met het pakje ook helemaal goed!!
    Veel succes in Abidjan met de visums en bij de tandarts.
    Een kroon zal daar wel goedkoper zijn dan hier,haha!!!
    Veel liefs van ons en een dikke kus!!!!
  7. Leopollemans:
    26 mei 2017
    hoi het is weer heel wat dat jullie meemaken maar zo te lezen lezen gaat alles best goed op een paar dingen na hopen op een goed vervolg en veel succes ermee groet anja en leo
  8. Teddy:
    27 mei 2017
    Nou, vandaar dat we tijdje niets hoorden, zo maak je nog eens wat mee! Hond bijt vrouw! Hoop dat je m een rotschop gegeven hebt. Zoveel bil heb je al niet, maar schijnbaar toch een lekker kontje Hopelijk heb je er in de hangmat niet te veel last van gehad, gaat allemaal van je relax tijd af! Sorry kon t niet laten, hoop toch dat t al beter is, want inderdaad gelukkig heb je je shots gehad. Mr jullie zijn niet alleen lui geweest lees ik wel, en ook nog de plaatselijke delicatesse op (rat, gatsie!!) dus t gaet allemael nog best! Ik zeg lekker verder genieten en benieuwd naar t tandarts etc verhaal! Dikke kus uut de Caribean
  9. Hans en Annie:
    28 mei 2017
    Wat een mooi verhaal weer,kijken uit naar het vervolg,
    Groetjes Annie
  10. Birgit:
    29 mei 2017
    Wat heerlijk om jullie verhalen weer eens te lezen!!! Super aan het genieten zo te horen. Heel veel reisgenot en met je kies komt het vast wel goed!! Dikke kussss uit NL xxxxxxxxxx