Kenia 🇦🇫

Over de route die we pakken tussen Moroto (Oeganda) en Lodwar in Kenia is weinig bekend, er is geen officiële grensovergang, en ook geen immigratie. We zien op de navigatie een streep staan dus we zullen inmiddels wel overgestoken zijn. Maar voordat we uiteindelijk een politie checkpoint zien, zijn we zo'n 18 km door een stuk niemandsland gereden. De route is prachtig, vanuit de bergen rijden we zo de woestijn in, diepe zandtracks van kilometers lang, geweldig! We zien ook de eerste kamelen al lopen, wat een prachtige dieren zijn het. Ze kijken je altijd zo lekker lullig aan. Het is precies twee jaar geleden dat we deze voor het laatst in Mali zagen. Het zijn vast niet de dieren die je bij Kenia verwacht, dat bekend staat om al zijn wildlife. Maar in het gebied waar we starten, zijn ook heel weinig toeristen te bekennen. 

Zodra ons paspoort gecontroleerd is door de politie, mogen we verder. Het is nog best ver rijden naar de bewoonde wereld (behalve dan de nomaden die we soms zien) en slaan ons kamp op zodra we een mooie plek vinden, met uitzicht op de bergen. Het was nog best een rommelig dagje, radiateur laten maken, uitstempelen en een vermoeiende rit tot na de controlepost. We liggen vroeg in bed en natuurlijk weer vroeg op. De temperatuur stijgt snel naar zo'n 40 graden hier en willen toch wel een stempel in het paspoort om daarna zo snel mogelijk naar lake Turkana te rijden om af te koelen. Aangekomen in Lodwar zoeken we eerst de bank op, eten wat en gaan op zoek naar de immigratiedienst. We denken dat er hier één moet zijn maar vinden het niet. Als we wat navragen en hulp krijgen, blijkt dat niet het geval. We moeten of richting grens Zuid-Sudan/Ethiopië een paar honderd km noordelijk of naar Eldoret, een paar honderd km zuidelijk. De politie schiet ons te hulp, het is volgens hem geen probleem om zonder stempel te rijden en krijgen voor de zekerheid het telefoonnummer van de commissaris mee, voor als we vragen zouden krijgen onderweg. Hij heeft onze namen. We regelen nog wel de road tax, daar is een apart kantoor voor waar ook onze carnet gestempeld wordt. Zijn we nog maar een beetje illegaal in het land. Nu kunnen we eindelijk richting het meer, het is inmiddels eind van de middag en nog 60 km te gaan. Dat is op zich niet zo veel maar door het zand gaat het toch stukken trager. We redden het dus niet voordat het donker wordt en slapen aan de rand van de rivier. De dag erna zien we tussen de palmen door het meer verschijnen. We zoeken een camping, het ziet er niet echt uit als een camping maar mogen op het strand staan, op een paar meter afstand van het meer. Lake Turkana staat bekend om de vele krokodillen, maar gelukkig niet hier en kunnen heerlijk afkoelen. De hitte is soms niet te harden, overdag 40 graden en snachts ietsje minder. Na twee nachten houden we het voor gezien en gaan aan de lange reis, bijna 700 km, naar Nairobi beginnen. Maar natuurlijk in etappes. Zodra we terug zijn in Lodwar denken we eindelijk goed asfalt te krijgen, de banden worden weer op spanning gezet. Na een paar km houdt dit helaas ook weer op, wel ligt er al een nieuw stuk snelweg klaar maar mogen er niet op wat we wel hoopten. Na een kwartier hobbelen vragen we hoe lang deze super slechte weg nog duurt maar het is onduidelijk of het 17 of 70 km is. Het duurt uren voordat we het dorp Lokichar met asfalt bereiken (stiekem toch 70 km) en zijn blij dat we ff lekker kunnen doorrijden. Dan arriveren we bij een checkpoint en begrijpen dat vanaf hier 40 km gevarenzone is. We waren er al door diversen voor gewaarschuwd. In dit gebied worden met enige regelmaat mensen dood geschoten, en het vee gestolen door de stammen die hier in de bush wonen. We worden geadviseerd om in konvooi of met ranger/militair te rijden voor bescherming. Maar we draaien om om een slaapplaats te zoeken en zien morgen wel verder. 

Wanneer we de volgende ochtend weer voor de poort staan, hebben we geluk. Er komt net een andere vrachtwagen aanrijden, waar ook een ranger bij zit. We gaan hier achteraan en rijden tot aan Kainuk waar het weer veilig is. Niemand gezien gelukkig maar oplettend waren we wel. Later hoorden we van Luuk, een Nederlander die we in Rwanda ontmoet hebben, dat hij dit stuk op de fiets gereden had en hoorde van de militairen dat het niet zo heel verstandig was. 

Wildkamperen in Kenia is nog niet zo makkelijk, in het noordelijke deel tussen de stammen wil je niet staan, ze zijn erg nieuwsgierig en laten je geen moment met rust. In het zuidelijke deel is het erg toeristisch en wonen de meeste mensen. Met zo'n ruim 40 miljoen inwoners en alle nationale parken is het vechten om een plekje. Toch vinden we op zondagmiddag een mooie open plek waar wat herders met geiten of koeien lopen. We moeten nog 25 km rijden voordat we in Eldoret ons kunnen in stempelen, maar dat staat op de planning voor maandagochtend. Zodra we gedoucht zijn en aan een biertje zitten krijgen we bezoek. Een legerauto stopt en 4 bewapende militairen stappen uit. Ze vragen wat we hier doen en natuurlijk willen ze ook onze paspoorten zien. Het is beschermd oefengebied van defensie wat we niet wisten, ja oké we hadden de basis wel zien liggen maar nergens een bord dat je hier niet mag komen. Dan zien ze dat we nog geen stempel hebben en komen vanzelfsprekend de vragen... We leggen het hele verhaal uit en geven het telefoonnummer van de commissaris uit Lodwar. We moeten er wel bij vertellen dat iedereen super aardig en vriendelijk is. Er wordt geïnformeerd, ze gaan weg (wij moeten blijven inclusief bewaking) en komen na een half uurtje terug met plaatselijke politie. Ook hier worden onze gegevens grondig gecontroleerd en krijgen te horen dat het goed komt. Mooi! Het duurt wel een tijd voordat iedereen eerst onze gegevens genoteerd hebben en dan komt de vraag waar we gaan slapen. Het is inmiddels bijna donker en voelen er weinig voor om nog een camping te gaan zoeken. De hoofdcommissaris stelt voor om bij het politiebureau in Soy te staan, geen probleem. Zijn we in ieder geval goed beveiligd 😊. Na een koude nacht staat de hele delegatie van de vorige middag ons al op te wachten, ze willen ons een konvooi geven naar de immigratie. Die kunnen we vast zelf wel vinden, maar goed... Zodra we in Eldoret bij het hoofdkantoor van de politie belanden, komt de bekende aap uit de mauw. Eerst moet er een officiële melding gemaakt worden van onze niet kwaad bewuste actie om op het oefenterrein te gaan overnachten, daarna zijn wij aan de beurt om onze hele reis te beschrijven. Inmiddels zijn er twee personen van de immigratie aangeschoven en na enig beraad (in het swahili) krijgen we toestemming om mee te lopen naar het kantoor voor een stempel. We krijgen zelfs extra tijd in Kenia wat we waarschijnlijk helemaal niet gaan gebruiken, maar beter teveel dan te weinig. We zijn eindelijk officieel in het land, daar gaat het om. We kunnen door naar Nairobi, er moet wat onderhoud aan de truck gedaan worden, én een visum voor Ethiopië regelen. 

Voordat we in Nairobi zijn, slapen we nog een nachtje aan lake Naivasha en rijden een mooie bergroute naar de hoofdstad. Onderweg staan stalletjes met schapenvachten te koop, we kopen twee nieuwe want onze oude zijn na 8 jaar helemaal versleten. En mogen we nog een bekeuring betalen van wel 3 euro aan  één van de vele corrupte agenten voor het inhalen over een doorgetrokken streep. 

In Nairobi staan we op camping Jungle Junction, in eerste instantie vinden we het niet zoveel maar weinig andere mogelijkheden. Na een paar dagen druppelen er langzaam wat meer reizigers binnen en is het toch wel een geschikte plek. We gaan dagelijks met de taxi naar het centrum, wat eigenlijk best gezellig is. Eerst moesten we naar de Nederlandse ambassade voor een brief, zij moeten toestemming geven aan de ambassade van Ethiopië dat we daar willen reizen. We waren al vroeg en gingen met brief en alles wat we nodig hadden door naar de ambassade van Ethiopië. Formulieren ingevuld en moesten wachten op goedkeuring. We zouden binnen een paar uur wat horen dus we slenteren en eten wat maar zijn het wachten na een lange tijd zat, we gaan terug naar de camping. Niets gehoord die dag.... Op goed geluk dan de volgende ochtend terug en ja wel, zodra we betaald hebben bij de bank mogen we onze visa ophalen. Yes!! Dat ging best makkelijk, ze kunnen wel eens erg moeilijk doen. Eén minpuntje, het visum is van onze 30 dagen is al ingegaan en het duurt nog zeker minimaal een week voordat we bij de grens zijn. Wellicht na het horen van alle horror verhalen van andere reizigers dat de bevolking van Ethiopië niet de gezelligste zijn, en overal kinderen langs de weg strontvervelend zijn en stenen gooien, de overige 20 dagen lang genoeg zijn. We zien wel, we kunnen ook altijd nog verlengen mocht het ons bevallen. 

Het plan is, om via de oostkant van Lake Turkana te rijden naar Ethiopië. Het moet een mooie maar pittige route zijn én we moeten er doorheen zijn voordat de regen komt, anders is er geen doorkomen meer aan en staan we tot de assen vast. Aangezien wij meestal regen meenemen en het seizoen eigenlijk al begonnen is, hebben we niet veel tijd. Ook hier is geen officiële grens dus moeten we ons alvast laten uitstempelen in Nairobi. Alleen is het kantoor in het weekend gesloten, en kunnen hierdoor ook pas 3 dagen later vertrekken dan gepland. Tijd om even wat bij te komen, de auto te wassen en een afspraak te maken met Joseph. Joseph komt uit Nairobi en had ons een tijd geleden al gevraagd om contact op te nemen zodra we daar waren. Hij was erg benieuwd naar ons, de truck en de reisverhalen en wij natuurlijk ook wel naar het gezicht dat achter deze mail zat. Op zaterdagmiddag komt hij langs, wat een leuke vent, een paar jaar jonger dan ons. Hij was zelfs al met zijn vrouw en twee jonge kinderen langs gereden toen wij er niet waren. Zijn vrouw had nu zelfs een kado voor me meegegeven, een prachtige lap stof. Wat lief! Joseph is razend enthousiast over onze reis en de auto, sinds zijn 5e jaar ziet hij overland trucks voorbijgaan in zijn eigen land, en zijn grote droom is dan al om ook ooit zo'n reis te gaan maken. En via Google bij onze website terecht gekomen verteld hij. Het is erg gezellig maar na een poosje moet hij er toch weer vandoor, hij runt een restaurant en moet weer terug. We hopen dat hij zijn droom ook echt een keer kan waar maken. 

Op maandagochtend gaan we nog voor de laatste keer met de taxi naar het centrum en wordt er door de eigenaar van JJ nog een luchtfilter besteld, zodat we helemaal gesteld staan om te vertrekken. Het is ruim 1000 km naar de grens van Ethiopië, een lange weg te gaan. We hebben er zin in! 

De landschappen die we tegen komen veranderen van tijd tot tijd, van vruchtbare grond waar heel veel fruit en groente geteeld wordt tot gortdroge zand- en steenwoestijnen met mooie groene oases. Zien de top van Mount Kenia en we genieten van dag tot dag. We proberen zo veel mogelijk te wildkamperen, staan een paar keer bij een pompstation en we vinden een mooie plek in een groene oase waar we dachten dat we alleen stonden. Totdat we net naar bed wilden en iemand aan de deur stond te kloppen. Drie krijgers uit de buurt en wilden dat we betaalden voor deze plek. Daar zaten we nou net niet op te wachten dus Wilbert zegt: morgenochtend ben ik vroeg op dan praten we verder. Maar als ik snachts een keer naar de wc moet en daarna voetstappen en constant tik tik tik tik hoor, bevalt me dat niet. Ik maak Wilbert wakker en hij roept nog een keer maar helpt niet. Het gaat de hele nacht door. Dan maar oordopjes in en proberen wat te slapen. Als hij 's ochtends met een bakkie koffie naar buiten stapt, zitten de 3 mannen er nog. Ze hadden ons de hele nacht bewaakt en het tikken was om de hyenas en de olifanten weg te houden. Heel lief, maar wij komen snachts toch nooit buiten. 

Zonder dat we het in de gaten hadden, reden we ook nog een stukje door een nationaal park, we zien wat zebra's rondscharrelen en opeens loopt er een giraf over de weg. We stoppen om wat foto's te maken en als ik hem probeer te lokken komt hij naar ons toe lopen. Het zijn prachtige dieren en dan zo dichtbij!! Ik heb altijd gezegd dat ik een giraf wel eens zou willen aaien of nog liever knuffelen, en als hij dan naar mijn hand komt en mij zijn neus laat aanraken, krijg ik een lik toe. Dit is wel zo ontzettend bijzonder! Vooral omdat dit waarschijnlijk ook de allerlaatste giraf is in Afrika die we zien. Wauw.. Met een euforisch gevoel rijden we door, en even later loopt er ook nog een olifant. Een mooi afscheid van al het wildlife dat we de afgelopen jaren gezien hebben. 

Na een dag of 4 komen we in de buurt van lake Turkana, het waait bizar hard en het landschap veranderd in een grote stenenwoestijn. Overal staan windmolens (365 in totaal) en je begrijpt niet dat mens en dier hier kunnen leven. Her en der staan toch wat hutjes en lopen er kuddes schapen, geiten en kamelen. Wat een hard bestaan voor deze lui. Wij genieten van het prachtige landschap, de mooie kleur van het meer en de route naar het noorden. 

Uiteindelijk hebben we er een week over gedaan om de grens van Ethiopië te bereiken. De allerlaatste dag zijn we precies 2,5 jaar onderweg en tevens ook onze laatste dag in Oost-Afrika.