Botswana deel 1 🇧🇼

Met Studio Brussel op de achtergrond rijden we met veel genot van onze nieuwe turbo motor richting de grens van Botswana. We arriveren om 20:00u en stempelen ons uit. De roadtax voor Namibië wordt ongeldig verklaard, geen idee waarom maar we kunnen door 😀. Omdat het al donker is en niet weten of er na de poort van de douane plek is om te slapen, parkeren we tussen de twee grensovergangen, drinken we nog een biertje en liggen vroeg in bed.
We hebben zoals gewoonlijk nog niet echt een plan maar we willen graag naar Kgalagadi Transfrontier Park en door de Central Kalahari. Dus lijkt het ons het beste om direct zuidwaarts te gaan. De douane van Botswana gaat weer soepel, we krijgen drie maanden visum.. Heerlijk! Dan willen we nog tanken, en geld wisselen en dan kunnen we op pad. Bij het eerste dorpje wat we tegenkomen is een pompstation dus tanken geen probleem. We vragen waar de dichtstbijzijnde pinautomaat te vinden is, en die blijkt 200km noordelijker te zijn.. Uh ja maar wij willen naar het zuiden 🤔 we vragen bij het afrekenen van de diesel of we extra geld kunnen opnemen, normaal gesproken doen ze dit niet maar de manager had een goeie dag en ze wilde voor ons wel een uitzondering maken, geweldig!! (We merken al direct hoe chill de bevolking van Botswana is) Nu nog wat brood en de rest zien we onderweg wel... dachten we. Het asfalt gaat al snel over in gravel, en daarna zand zand en nog es zand. Naar de ingang van Kgalagadi in Kaa is zo'n 300 km en komen bijna niemand meer tegen. Hier doen we een paar dagen over dus we waren ook zo door ons brood heen, ach ja, dan maar pannenkoeken bakken. Eenmaal bij het park aangekomen maken we boekingen voor de campingplaatsen voor de komende 5 nachten. Camping is een groot woord, want meestal is er helemaal niets behalve een vrije plek tussen de bosjes en geen omheining. Het is een groot park en elke dag moeten we zo'n 100 km afleggen naar de volgende 'camping'. De routes zijn zwaar en eigenlijk te smal voor ons, dus we rijden constant met ingeklapte spiegels en de stekels schuren al de lak eraf (daar gaat je boenwerk🙄). Het is erg vermoeiend rijden, en helaas zien we ook niet zo heel veel wild. En dan zijn we op dag twee ook door onze drankvoorraad heen... Gezellig! Dag drie hebben we een lekke band, welke we met een rotte krik en een temperatuur van 40 graden moeten vervangen, en we 7 flessen water er bij weg drinken. Ook ondertussen opletten of er geen grote wilde katten in de buurt zijn.
Na een paar uurtjes komen we aan op onze plek in Polentswa. Hier staat een bat-eared-fox ons al op te wachten, grappig beestje wat de hele tijd in de buurt is. Die nacht heeft hij een schoen die bij de deur stond meegenomen en zijn geur achter gelaten, en stinken!! Als we koffie willen zetten komen we er achter dat nu ook de gasfles nog es leeg is. Lekkere voorbereiding voor een trip door de woestijn!! Wel een motor die werkt maar verder is alles slecht geregeld. We redden het naar Nossob en kunnen daar weer vanalles inslaan behalve gas. Dat is zolang wel op te lossen met een vuurtje.
Behalve aan de kant van Zuid-Afrika komen we verder weinig anderen tegen. De meesten die dit park bezoeken, blijven aan de zuidelijke kant maar wij gaan van noord naar zuid, en gaan er in het oosten weer uit omdat we natuurlijk nog veel meer van Botswana willen gaan zien. Onverwachts worden we ingehaald door een Toyota Landcruiser en stoppen we even om een praatje te maken. We maken kennis met Neil en MK, wat een leuke mannen. Ze werken voor de Kalahari Conservation Society en zijn voornamelijk op zoek naar plaatsen waar waterholes kunnen worden gemaakt voor de dieren, geweldig werk natuurlijk want aan water is er echt een tekort. En als er al ergens geboord kan worden, worden deze vaak door de olifanten gesloopt.
Neil nodigt ons bij hem thuis uit in Gaborone, mochten we daar in de buurt zijn. Wat een gastvrijheid en hij weet ontzettend veel over het land te vertellen. Hij verteld wel dat hij woensdag weer voor vier dagen weg moet, dus het zal krap worden. We nemen afscheid en hobbelen weer lekker door het zand verder. De laatste avond is onze campingplek vlakbij een waterhole dus we smeren wat brood, maken een salade en zetten de auto vlakbij. In de verte zien we een moeder hyena liggen met drie kleintjes en na een half uurtje komen er nog meer uit de bossen en lopen onze kant op. Gaaf!! De grootste gaan vlak voor ons liggen en houden de wacht, terwijl de kleintjes kunnen drinken en onze truck komen inspecteren. Ze zien er schattig uit maar dat zijn ze toch echt niet. Maar wel bijzonder om ze van zo dichtbij te zien. Wanneer het bijna donker wordt, gaan ze weer weg en gaan wij naar onze stek.
De volgende ochtend staat de koffie al op t vuur te pruttelen en staan wij nietsvermoedend onder de motorkap wat te sleutelen. Dan loopt er ineens een grote hyena op zo'n 8 meter naast ons, we schrikken ons het apelazerus dus hup de cabine in en afwachten wat ie gaat doen. Hij loopt eerst het douchehokje in (je zal er net staan), en daarna sloopt hij twee grote waterflessen die er achter staan. Pfff en dan loopt ie gelukkig weg. Daar wil je echt geen ruzie mee krijgen.
Op t gemak tuffen we het park uit en dan is het nog 200km naar Sekoma, waar we misschien onze kapotte band kunnen laten maken, gasfles kopen en heel veel boodschappen kunnen inslaan. Helaas, we kunnen hier tanken en een internetkaartje kopen en er hangt een reuze gezellig sfeertje. Het is hier 24u pd open, zelfs het eettentje wat er bij zit waar je echt voor een habbekrats heerlijk kan eten. Iedereen is super vriendelijk en hulpvaardig, we mogen zelfs even de olie vervangen. Voor boodschappen, band repareren, geld en een gasfles moeten we door naar Jwaneng. Daar hebben ze alles, dus daar rijden we die middag nog naar toe. We trakteren onszelf op een appeltaart na alle ontberingen van de laatste week. Een stukje eten we op en de rest gaat in porties de vriezer in voor de komende week, lekkerrrr!
Op maandagochtend staan we al vroeg bij de bandenreparateur, de band kan geplakt worden maar we willen er nu wel een binnenband in en de juiste maat hebben ze niet. Dan wordt er een nieuwe reserveband omgewisseld die we achterop hebben staan, en deze gaat om de velg en weer op het dak. Mochten we nu, wat we natuurlijk niet hopen, weer één kapot rijden we altijd kunnen wisselen. Met volle verpakking en alles weer op orde, rijden we terug naar Sekoma om daar te overnachten bij de truckstop. Hier vandaan gaan we noordwaarts richting Central Kalahari Game Reserve (CKGR). We gaan de uitdaging aan om deze helemaal te doorkruisen. Deze woestijn bevat het meeste zand van alle woestijnen op aarde (volgens Lonely Planet) maar wij zien vooral veel bossen de eerste 400 km. De zandpaden in het zuiden rijden mega zwaar, het zand lijkt wel water en het is weer niet echt op bredere trucks ingericht. Voor voertuigen boven de 7000 kilo vragen ze 30x de prijs van het gewicht van een normale auto, dus we geven 3400 kilo op en dit nemen ze gelijk voor lief, daar besparen we toch maar even 600 eurootjes mee 😁. Bij Khutse regelen we de overnachtingen en dan kunnen we gaan ploeteren. Gemiddeld 100 km per dag vinden we inmiddels meer dan voldoende dus het worden 5 campingspots tot aan het noorden. Moet lukken! Soms stoppen we op tijd en soms zijn het lange rijdagen. Ook hier hebben we het idee de enige te zijn, want horen van bevolking uit een piepklein dorpje in de woestijn dat wij de eerste zijn die passeren die week..
Op de derde dag zien we ineens een paar auto's tegemoet komen en zetten de Unimog aan de kant, en dan weten we niet wat we zien... Daar zijn Neil en MK weer!! Ongelooflijk zeg, voor de tweede keer in een week in the middle of no-where komen we dezelfde mensen tegen. Alsof we al jaren bevriend zijn, zeggen we elkaar gedag. Zo tof! Ze zijn met meerdere mensen op vierdaagse trip door de CKGR om bij de voortgang van de waterholes te kijken en Neil legt eea uit hoe het in z'n werk gaat. Vertelt ons dat bij onze volgende camping zijn project is en zegt dat we daar gerust even een kijkje moeten gaan nemen. De hele groep is ook laaiend enthousiast over onze trip en we zouden nog lang kunnen praten, wij hebben de tijd natuurlijk maar zij moeten die dag het zwaarste stuk in het zuiden nog rijden tot aan Khutse (wat wij in drie dagen hebben gedaan). Ook nu nodigt Neil ons weer uit om eind februari elkaar in Maun te gaan ontmoeten want daar woont zijn zoon. Dit gaan we dan ook hopelijk echt doen nu, want Gaborone lag niet op onze route. Zijn enthousiasme is onvoorstelbaar mooi en willen meer tijd met hem en zijn familie doorbrengen.
Die middag stonden we al vroeg stil en besloten om eind van de dag bij de waterhole en het project te gaan kijken. De solarpanels staan er al en alleen de balken om de olifanten tegen te houden, moeten er nog aangemaakt worden. Dan zien we een paar auto's, een afzetunit(camper)en een tentje staan, er zitten twee mannen en we worden hartelijk verwelkomt met een biertje, super! We maken kennis met Keith en Patrick. Keith is de eigenaar van het bedrijf dat waterpompen en waterholes maakt, rete interessant natuurlijk! Hij werkt in opdracht van Neil en Patrick komt nu even helpen. We zeggen dat we Neil al twee keer bij toeval hebben ontmoet. We blijven die avond dan ook bij hun staan, echt gezellig! We gaan nog even de paar hele grote olifanten bij de kraan/pijpleiding verjagen en daarna drinken en eten we samen en hebben heel veel te vertellen. Ze weten echt álles van de natuur. Keith woont meestal in the bush, dat is het liefste wat hij doet. Patrick woont in de buurt van Kasane en ook daar worden we bij hem thuis uitgenodigd. Dat slaan we natuurlijk niet af, want die kant willen we toch nog een keer op.
De volgende ochtend staan we heel vroeg op om een rondje langs de waterholes te doen, er zouden volgens de mannen leeuwen in de buurt zitten. De truck wordt gestart en direct staat Patrick bij ons, of we vannacht leeuwen hadden gehoord?? Deze hadden zijn nachtrust verstoord door tegen zijn tentje aan te slaan en daarna zijn ze de hele tijd bij ons rond de truck geweest. We hadden slecht geslapen maar niets gemerkt. Patrick is voor de zekerheid maar bij Keith op de grond gaan slapen 🙄. Wij maken een klein rondje en zien ze niet, ook geen olifanten of ander wild gespuis. We ontbijten nog even met elkaar en dan moeten zij aan het werk en wij onze reis weer vervolgen. Nog zo'n 70 km zand en takken (bij ons wel de tt'jes oftewel teringtakken genoemd) maar daarna zou de weg en de uitzichten beter moeten zijn. Aangekomen bij Piper Pan was dit ook zo, een mega grote vlakte en we zien een auto staan in cheetakleuren vlakbij de waterhole. We stappen uit en worden gelijk gewaarschuwd dat er twee leeuwen in de buurt liggen, oeps.. Dan maar even met de truck ernaast om een praatje te maken. Het is een stel uit Duitsland dat films over cheeta's maakt, maar wat best lastig is. Wij hebben er in ieder geval nog niet één gezien hier. De twee leeuwen zien er niet zo best uit, ze zijn erg vermagerd. Op Piper Pan zien we wel meer dan dat we de afgelopen dagen gezien hebben, maar onze volgende stek is nog ver dus rijden door. Achteraf jammer want we hadden best die ene campingplek kunnen inpikken omdat er verder niemand was behalve de crew van cheetahman. Onderweg naar Deception Valley zien we hier en daar nog wel wat lopen maar verder is het droog en kaal. Net voor zonsondergang komen we aan op de camping, we staan tussen de bosjes en er is weinig te zien. Aangezien we al weken aan t hobbelen zijn, nemen we daarna een rustdag. We genieten van de vogeltjes om ons heen, ook zij hebben dorst en proberen de druppels uit de vuilwatertank te drinken.
We zetten maar een bakje water op tafel en daar wordt gretig gebruik van gemaakt. Op zondagochtend rijden we toch nog maar even naar Sunday Pan, daar is de enige waterhole in de hele omtrek dus we gaan er vanuit dat het toch wel heel druk moet zijn... We staan er tot het pikkedonker is, en welgeteld één oryx laat zich zien. We pakken de campingplek om de hoek en proberen het voor zonsopgang nog een keer.. groot als Denemarken en de beestjes gaan echt niet langs de enige route die er doorheen loopt zitten om toeristen te vermaken. We gaan op weg naar de uitgang en er komen nieuwe gasten aan, misschien hebben zij meer geluk.
Na ruim 1600km off-road pistes de laatste twee weken, zijn we er even klaar mee. We zoeken een plek in Rakops aan de rivier en is het tijd om te chillen en te prakkiseren over de volgende route. De zoutpannen berijden staat hoog de to do list maar in de regentijd kan dat nogal tricky zijn. Je zou zomaar es tot je assen kunnen wegzakken en daar hebben we natuurlijk geen oren naar. We informeren her en der en er wordt gezegd dat het al maanden droog is, dus mogelijk. We wilden vanuit Mopipi oversteken naar Gweta en dan dwars door de zoutpannen heen rijden, het moet hier heel erg mooi zijn. Maar als we een paar kilometers gereden hebben, én de grond al wat drassiger wordt, gaan we toch maar rechtsomkeert. De donkere luchten voorspellen ook weinig goeds. Dan proberen we het wel via de oostkant, die route is maar 80km en minder gevaarlijk. Eerst maar wat kaas inslaan in Leitlhakane en een goed internetkaartje kopen, zodat we weer bereikbaar zijn. Als we dan ook nog even de uitlaat hebben laten vast lassen, wil de Unimog niet meer starten. Shit, wat nu weer? De afgelopen weken zijn er al wel een paar v-snaren gesneuveld omdat ze de ene keer te strak stonden, en dan weer te los. Maar qua starten, heeft hij ons nog nooit in de steek gelaten. De accu's worden doorgemeten en gecheckt maar we komen er niet uit. Met een hulpstart lukt het wel, maar toch vinden we het vreemd. Voor de zekerheid blijven we in de buurt van de stad en mogen achter het tankstation overnachten. We worden hartelijk ontvangen door iedereen, mogen gebruik maken van wc en douche, en zelfs de was doen. Alleen droogt het voor geen meter want deze dagen hebben we elke dag regen. Zijn wij even blij dat we niet ergens weggezakt in een zoutpan staan! En voordat de startproblemen niet zijn opgelost is het ook geen optie om afgezonderde gebieden op te zoeken. We laten een accu bij een professioneel bedrijf testen, en deze blijkt oke te zijn (hebben deze er ook nog maar sinds Windhoek nieuw instaan, maar zeilen we al wel sinds Nigeria mee) Is het dan de dynamo? We weten het niet, we hebben een hoog voltage maar de dynamo moet goed zijn en de truck startte nu ook. Dan toch maar op pad. We krijgen nu het advies na de regendagen om niet de pannen op te gaan, daar hadden we zelf ook wel aan gedacht. Maar je kent ons, wij nemen toch de oostkant en zien wel hoe ver we komen. Het eerste stuk, zo'n 40km is gewoon een pad en om de pannen kunnen we heen. Aangekomen bij Pebble Beach zien we dat de pan niet onder water staat maar wel nat is. Verder rijden we niet en overnachten op een plek met uitzicht op Kukonje Eiland. We hebben een prachtig uitzicht en een magische zonsondergang, wauw al die kleuren zeg! Van oranje naar rood, en van rood naar bruin. Het regent, en bliksemt aan alle kanten, maar wij houden het droog.
De volgende ochtend krijgen we nog even bezoek van een paar rangers die op zoek waren naar een verdwaalde leeuw (die heb je hier nooit maar doodt wel het vee wat er loopt). We vragen of de weg naar t noorden nog te doen is na al de buien, en ze zeggen dat het voor de Unimog geen probleem moet zijn. Behalve één rivier, die kon nogal wat water bevatten en ze waren niet op de hoogte van de toestand van de helling. We wagen het er toch op! Mocht het niet gaan, konden we altijd omkeren. Als we dan na zo'n 40km gereden te hebben én nog maar 12 te gaan uitkomen bij de rivier, zien we dat deze heftiger is dan verwacht. Een meter of 8 breed en een gladde helling. Euh.. En nu? Terug is weer een dag rijden, daar hadden we eigenlijk geen zin in. Voelen hoe diep het is? Zitten er krokodillen? Komen we wel boven met ruim 7 ton?
Eerst maar een bak koffie en nadenken wat de mogelijkheden zijn. Een local komt kijken en zegt dat er geen krokodillen zitten, dat scheelt al. Wilbert gaat er als eerste doorheen en in het midden staat het water tot aan zn korte broek, en de bodem is hard. Hij vindt dat we het moeten proberen, en dan de lier aan een boom aan de overkant. Ik vind het doodeng moet ik zeggen, ik heb meer angsten dat het misgaat dan hem. Mannen zijn hier toch wat stoerder mee. Gelukkig maar, want hij is de chauffeur en die moet ik vertrouwen.
Onze auto is er voor gemaakt én we kunnen eindelijk de lier eens gaan gebruiken. Oke dan! Alle voorbereidingen worden gedaan, en de local (Frennie) helpt mee, want ja, wie moet dit anders op foto en video vastleggen? Ik hoef alleen door de rivier te lopen 😁. Mn hart gaat als een gek tekeer en sta dus met trillende handen te filmen. Daar gaat ie hoor, heel langzaam de rivier in, en beetje bij beetje de lier ophalen. Dit regelt hij zelf zodat hij ook het tempo kan bepalen. Dan de helling op, wow hij komt niet boven door de gladheid. De banden slippen aan alle kanten maar de lier doet z'n werk gelukkig! Millimeter voor millimeter gaat ie vooruit en hup de kant op, wel scheef doordat de boom rechts staat, maar hij heeft het gered! Oh wat zijn we super blij zeg, onze eerste echte doorsteek door een rivier haha Euforisch momentje waar natuurlijk een biertje op gedronken moet worden 👊. Lang leve de lier, want zonder hem hadden we t nooit gehaald. Nadat alles opgeruimd was en te hebben geluncht met Frennie, konden we weer verder.
Op weg naar Nata zijn we eind van de middag nog gestopt bij Nata Bird Sanctuary, dit is een prachtig gebied waar vooral veel flamingo's en pelikanen te zien zijn. Er staat veel water en van al het zout, knapt de auto niet op. Op zondagochtend zoeken we een carwash in Nata om alles schoon te spuiten, en dan beginnen de startproblemen weer.
Maar hoe dit afloopt....dat lezen jullie de volgende keer.

Zodra we wifi hebben, zullen we nog een paar filmpjes toevoegen.