Benin 🇧🇯

20 juli 2017 - Cotonou, Benin

Benin, het land van de voodoo en de wilde dieren. We zullen het gaan zien... We passeren weer met alle gemak het kleine grenspostje tussen Kara en Ouake. Terwijl we ons bij de politie laten instempelen worden we deze keer verwelkomt door een enorme stortbui. En dit was ook voorlopig weer de laatste bui. We zetten de klok een uurtje vooruit, het is hier nog maar één uur tijsdverschil met Nederland, nu is het pas om 20:00u donker ipv 19:00u. Sinds Marokko is het 's avonds vanaf 6 en 7 donker en 's ochtends tussen 5 en 6 licht. Maar we gaan richting Zuid Afrika en daar is het dan zomer als in Nederland de winter in aantocht is. Lijkt me nu al heerlijk om een wintertje over te slaan.

Net als Togo is Benin niet erg groot, dus hebben we gekozen voor een visum van 15 dagen en gaan dan ook direct door naar het noorden om het Parc national de la Pendjari (NP) te bezoeken. Daarna zakken we af naar het zuiden om nog een visum voor Congo DRC te scoren.

We rijden het eerste gedeelte via een onverharde weg langs de grens richting Natitingou. Daar laten we de simkaart activeren, en zijn al snel weer online.
De eerste nacht in Benin slapen we een stukje voor Tanguieta, we stoppen langs de weg en rijden ietsiepietsie het gras in en hebben een rustige bivak. De volgende ochtend hebben we wanneer we uit bed komen, een strak blauwe lucht dus dat betekent dan ook een zonnige dag. Die hadden we al even niet gehad. We genieten de laatste weken toch ook wel van de bewolkte en regenachtige dagen, al kunnen ze dat thuis waarschijnlijk niet begrijpen.
Maar goed, we hebben zin in de dag, en gaan na koffie en ontbijt richting Camp Numi in Batia, daar is één van de ingangen van het NP. Daar woont Alfred en heeft een relaxte camping hebben we gelezen. Alfred is een Duitse man, en woont daar nu nog alleen. Én is vreselijk gek op sleutelen van auto's. Aan de truck hoeft na ruim 24.500 km van onze reis niet gesleuteld te worden maar hij kan onze hulp met de lier goed gebruiken. Hij vraagt dan ook om een paar grote rotsblokken uit z'n tuin te willen verslepen. Geen probleem natuurlijk want deze hadden we nog niet eerder nodig gehad, en kan Wilbert een beetje oefenen. We spreken af dat we dit de volgende dag zouden doen, voordat we naar het NP zouden rijden. De rest van de dag relaxen we vooral, en genieten van de omgeving en de rust. Op woensdagochtend staan de twee mannen al vroeg te popelen om te gaan lieren, en hebben er schik in. Na ongeveer een uurtje werk, liggen de rotsblokken waar Alfred ze wil hebben en rijden als we klaar zijn naar het NP. We krijgen van hem nog een paar boeken en de routekaart mee, en brengen deze zaterdag weer terug. Het mooiste van dit NP is dat je er met je eigen auto doorheen mag rijden, en hier ook nog eens 3 dagen (72 uur om precies te zijn) over mag doen. Fantastisch! Wildkamperen is er wel verboden helaas, maar er zijn meerdere overnachtingsplaatsen.
Het is zo ongelooflijk mooi groen, dat het lastiger is om wilde dieren te zien. Eigenlijk is de beste tijd om deze te zien, aan het einde van het droge seizoen, maar toch wagen we het er op. Alleen de omgeving is al prachtig om doorheen te rijden, en alles wat we gaan zien is meegenomen.
Al snel zien we in een poeltje een paar krokodillen en wanneer we het eerste grote meer komen, zien we veel herten/antilopen/reiger/vogels en nog meer krokodillen. Onze dag kan zoiezo niet meer stuk! Wat mooi zeg!
We zetten onze koers voort en gaan richting Pendjari Lodge. We hebben van Alfred gehoord dat deze op t moment gesloten is en we misschien van de huurders wel mogen overnachten. De Franse eigenaresse moet nogal een kenau zijn maar is er nu niet dus proberen we het gewoon. Als we bijna boven zijn, staat er al een bord dat er niemand welkom is, lekker gastvrij! En zet dat bord aan het begin van de weg neer toch?!
We rijden toch door en vragen aan de gastjes die er de boel in de gaten houden, of we mogen blijven. Het uitzicht is geweldig, je kijkt op een meer waar regelmatig leeuwen rond lopen. Maar we kregen onze zin niet en zijn daarom weer verder gereden naar Pendjari Hotel, zo'n 14 km verderop. Een paar kilometer voor het eind, zien we in de verte een paar olifanten lopen. Wauw! En dat ook al de eerste dag. Maar ze zijn te ver weg en verdwijnen direct achter de bomen. Ook zien we een hele grote groep bavianen, én ook een paar jonkjes. Super!!!
Uiteindelijk zijn we eind van de dag bij het hotel en kunnen tussen de hutjes staan. We zijn bijna de enige gasten maar aan de grote voetsporen in de tuin te zien, komt er regelmatig visite ;) De volgende twee nachtjes slapen we op de campsite bij Mare Yangouali. Daar zijn we écht de enige omdat je er bijna niet kunt komen door de diepe modder sporen. Wij wel, sper aan en gaan! Er valt hier weinig te zien behalve 1 lui nijlpaard die de godganse dag op dezelfde plek in het water lag te dobberen, maar wel ontzettend veel mooie vogels. De ochtend voordat we vertrekken nog de visarend die vlakbij kwam zitten. We hebben in deze 72 uur bijzonder veel gezien, al konden we niet overal komen omdat sommige delen onder water stonden.
Eigenlijk is het teveel om op te noemen, de foto's en video's zeggen meer en hebben niet alles op beeld kunnen vastleggen. Ongelooflijk dat we méér dan 100 olifanten hebben gezien en verse voetafdrukken van leeuwen die we helaas net gemist hebben. Wat hebben wij ontzettend genoten!! Dit is voor ons het mooiste Nationaal Park dat we ooit bezocht hebben. Een echte aanrader dus!
Nadat we het park hebben verlaten, gaan we nog langs Camp Numi om de kaart en de boeken terug te brengen. Dit duurde iets langer dan verwacht, Alfred had intussen nog meer stenen opgezocht om te lieren en naderhand hebben we nog gezellig een biertje gedronken. We moesten dus nog flink doorrijden naar Tanguieta om voor het donker nog wat bier en brood in te kunnen slaan. Daarna was het nog een klein stukje naar de bivak, waar we de eerste nacht stonden.
Zondagochtend op tijd gaan rijden, we moeten naar Cotonou maar willen niet alles over de hoofdweg rijden, dus steken we over richting Guessou-Sud. We stoppen nog bij de waterval bij Kota, Wilbert neemt een duik en na de lunch vertrekken we weer. Het is een stralende dag, en de mensen zijn hier veel vriendelijker dan in de toeristische gebieden. Er wordt van alles van hot naar her op de hoofden vervoerd, prachtig om te zien! Dat is de ochtend erna wel compleet anders, het regent en ziet het er treurig uit. De dorpjes zijn nagenoeg uitgestorven en de vrachtwagens en motoren glibberen en glijden over de weg. Het is nog zo'n 65 km naar de hoofdweg en Wilbert vindt het fantastisch rijden door de plassen en de modder. Hierna is de weg naar het zuiden heel goed. Al liggen er veel wrakken naast en op de weg, en niemand die er meer naar om kijkt. Vrachtwagens die omgeslagen zijn of worden gerepareerd midden op de weg is hier orde van de dag, eigenlijk niet gek als je ziet waar ze mee rijden én wat ze vervoeren. De weg loopt langs Nigeria en er wordt massaal benzine en diesel voor spotprijzen aangeboden.
Vlak na Tchatchou slapen we die nacht boven op een berg, in het begin veel belangstelling maar tegen de tijd dat het donker wordt, taait iedereen af. We genieten nog even van het mooie uitzicht en hebben een rustige nacht. 'S-ochtends staat de volgende delegatie al weer op de loer, we vertrekken vroeg want moeten nog flink wat kilometers maken naar de kust. Maar tussen de middag wil Wilbert na het eten, eerst het voorwiel los halen want de rem blijkt vast te zitten. Na een klein uurtje rijden we weer door maar het zit toch niet goed. Hij blijft heet dus stoppen we in Dasse-Zoume bij een garage om het nog eens goed te bekijken. De rem zit muurvast en bijna met geen mogelijkheid los te krijgen. Dit zijn spannende uren want de mannen proberen op alle (grove) manieren de remcilinder eruit te jassen. Als het allemaal weer gefixt is, is het inmiddels ook al donker. We mogen daar blijven overnachten. We drinken nog een biertje met de bewaker en gaan op tijd naar bed. Op woensdagochtend rijden we weer zonder problemen weg en zijn nog vroeg genoeg in Cotonou om het visum voor Congo DRC te halen. Ze zijn op de ambassade heel behulpzaam en vriendelijk, dit is wel eens anders. In 3 uurtjes hebben we één van de mooiste visa (optisch gezien) in the pocket. We kunnen voorlopig een paar landen vooruit, maar voordat we naar Nigeria gaan blijven we nog een paar dagen in Cotonou. Sommige delen van de stad lijkt Beverly Hills wel, mega grote huizen en appartementencomplexen. We staan de eerste nacht bij het Institut Français om nog wat muziek te kunnen horen. Helaas is er die avond een kindervoorstelling dus niets voor ons. We hebben ook niet veel zin om hier een paar dagen te staan, dus zoeken we de volgende dag een plek aan het strand. Hier brengen we onze laatste dagen in Benin door, voordat we de hectiek van Lagos in Nigeria tegemoet gaan. We hebben deze week contact gehad met onze Duitse vriend Luca die we in Mali ontmoet hadden. Hij heeft eind mei een ongeluk gehad met zijn motor en moest voor een operatie aan zijn hand terug naar Duitsland. Toevallig vliegt hij vandaag terug naar Lagos dus hebben we na het weekend afgesproken. We zijn erg benieuwd naar zijn avonturen sinds begin maart. En hopelijk kan hij zijn reis naar het zuiden van Afrika af maken.

Benin was kort maar wij hebben er volop van genoten!

Foto’s

15 Reacties

  1. Gerda:
    20 juli 2017
    Geweldig weer, wat een avontuur. Mooi verhaal en mooie foto's weer.
    Benieuwd hoe het gaat in Nigeria.
    Groetjes weer en liefs van ons.
  2. Klazina:
    20 juli 2017
    Wauw,wat een verhaal weer,en wat leuk en toevallig dat Luca daar toevallig ook is....Kunnen jullie je verhalen mooi kwijt,en ontvang je tegelijkertijd weer wat verhalen terug...heel veel gezelligheid met elkaar LfsX van ons!!!Foto,s ook weer een genot!!!!
  3. Irene:
    20 juli 2017
    Prachtige fotos ik geniet er van als ik jullie verhaal lees
    Nog heel veel reis plezier
    Groetjes Irene
  4. Martha en willen:
    20 juli 2017
    Benin was kort, maar wat een prachtige belevenissen. Zoveel dieren gespot en zo vlak bij, dat moet een heel bijzondere ervaring zijn geweest. Duitse Alfred heeft gelukkig zijn stenen op de goede plek, houdt hij nu kuilen over ???Wij zijn wel heel blij dat jullie weer goed kunnen remmen...Goede reis en hartstikke bedankt voor het verslag en de video-en foto's
  5. Els v Kempen:
    20 juli 2017
    Wat een mooie reis maken jullie !!!
    Ik geniet van alle verhalen ,echt geweldig.
    Goede reis verder ik verheug me al weer op het volgende verslag.
  6. Joanne:
    20 juli 2017
    Hey wat een avontuur weer!
    Lijkt ons super gaaf met al die dieren.
    Je hebt ze mooi vastgelegd!
    Veel liefs van ons allemaal xxx
  7. Leopollemans:
    20 juli 2017
    hoi het is weer een mooi en boeiend verhaal van alles weer meegemaakt vooral leuke dingen beetje bij klussen met de stenen te verslepen veel succes en op naar het volgende verhaal
  8. Ton Peters:
    20 juli 2017
    Zijn jullie niet bij de VOODOO-chief geweest? Hebben jullie toch wel wat gemist. Ons inziens was dat echt iets voor jullie! Verder komt ons de Route de Pecheurs bekend voor! Nog veel plezier! We zijn benieuwd hoe het verder gaat aangaande visums en wegtoestand!
  9. Corrie Huising:
    20 juli 2017
    Wat een mooi verhaal en wat een avonturen.
  10. Harry Lefferts:
    21 juli 2017
    Het gaat maar door - we "rijden" mee. Wij krijgen af en toe een gevoel van .... jaloersheid , ach kom.... Geldrop heeft een eigen kasteel en een kinderboerderij met een ezel. En er lopen hier nog veel meer ezels , sommige op 2 poten ( benen) Tot het volgende verslag, we kijken er naar uit . groetjes
  11. Teddy:
    22 juli 2017
    Hey wat een mooi verhaal weer! En de foto's zijn schitterend! Nothing beats wildlife! En ik verwacht dat het nog veel mooier wordt richting het zuiden. Maar wij snappen t wel hoor van die fijne bewolkte en regenachtige dagen, heerlijk! Geniet maar lekker, dan doen wij ook van jullie verhalen! Xx
  12. Francien Keizer:
    22 juli 2017
    Weer met plezier het verslag gelezen. Mooi om een beetje mee te kunnen genieten van jullie avontuur!
    Goede reis en de groeten van ons allemaal.
  13. Marieke van Driel:
    22 juli 2017
    Toffffff!
    Enjoy luitjes
  14. Janet:
    24 juli 2017
    Dit is een Reis om nooit meer te vergeten, daar kun je je hele leven over navertellen, wat een belevenissen zeg, ontzettend leuk om te lezen, maar 1000 keer mooier om te beleven!
  15. Herma Jan:
    26 juli 2017
    Genoten van jullie avontuur, mooie foto's mooi geschreven. Het gaat jullie goed gr