Angola 🇦🇴

Angola, wauw! Om te beginnen kunnen we alvast vermelden wat een fantastisch land dit is. Niet alleen qua landschappen maar vooral de mensen (inclusief politie deze keer😊). Hier staat gastvrijheid en behulpzaamheid bovenaan. Top!
Zodra we net een paar kilometer de grens over zijn, zien we langs de weg een oude unimog staan. Aangezien de schokbreker die we in Kameroen hadden gekocht niet van de allerbeste kwaliteit was, konden we er hier misschien wel één af halen. Er komt net iemand aanlopen en zegt dat we alles mogen gebruiken wat we willen. Hij was al zeker voor drie kwart gestript maar er zat in ieder geval nog een schokbreker onder, dus ketelpak aan en sleutelen. Na een klein uurtje kunnen we weer verder. We vullen onze watervoorraad in een dorpje iets verderop, rijden dwars over het voetbalveld waar ze net aan hun zondagse wedstrijden waren begonnen 😊. De kleine meisjes helpen mee, het is dringen geblazen bij de kraan maar we krijgen voorrang. De overige kinderen zijn erg nieuwsgierig en zitten gelijk overal aan. Dus één van ons houdt een beetje de wacht en de ander helpt met het water. Met een volle tank en flessen kunnen we dan eindelijk op pad. De eerste paar kilometers gaan nog over asfalt maar deze gaat over in een (modder) pad, we snappen eigenlijk niet hoe ze hier met grote trucks rijden. Voor onze wagen is het natuurlijk geen probleem. Even later staan er drie vrachtwagens vast in de modder. We stoppen en proberen er één uit te trekken maar deze is te zwaar en gaat niet voor of achteruit. Dus voordat we onze eigen auto beschadigen besluiten we om door te rijden. Eind van de middag zien we een mooie plek om te slapen, net even van de route af en hebben mooi uitzicht. De dagen erna tuffen we op het gemak van het noorden, en vooral veel langs de kust richting Luanda. Angola heeft een prachtige kustlijn met hele hoge kliffen en mooie stranden. Net vóór Luanda ligt shipwreck beach, hier liggen zeker 40 schepen, bizar om te zien dat alles zo achter gelaten is. We rijden dan ook de hoogste klif op om goed uitzicht te hebben maar worden een half uurtje later door de politie verzocht om iets verder te gaan staan omdat het daar militaire zone is. Oké, geen probleem want ook hier staan we best. Terwijl we de volgende dag zitten te lunchen zien we iets zwarts uit het water springen, is het een dolfijn of misschien wel een walvis?? We kunnen het niet zo goed zien maar het moet dus echt een walvis geweest zijn hoorden we later. S'ochtends hadden we in de verte al dolfijnen rond de wrakken zien zwemmen, geweldig!! Eind van de middag gaan we door naar Luanda en daar straalt de luxe er vanaf. Dit is dan ook de duurste stad van Afrika, overal staan wolkenkrabbers, mooie gebouwen en er is een luxe jachthaven. Hier mogen alle overlanders voor noppes staan, en zodra we het terrein oprijden komt de eigenaar ons al gedag zeggen. Laat ons de douches en wc's zien en we mogen gebruik maken van de Wi-Fi. Dezelfde avond nog komt Carlos langs om een praatje te maken, hij heeft een zeilboot in de haven liggen maar is helemaal gek van unimogs, wil er zelf ook één gaan kopen en informeert veel bij ons. Carlos is een super aardige man, en inmiddels onze goeie vriend uit Luanda. Hij kwam ons dagelijks bezoeken, nam ons mee naar de jachtclub voor een hapje en een drankje. Er komen heel veel mensen op het terrein van de jachtclub langs die het rete interessant vinden wat we doen, wat een fijne en lieve mensen allemaal. Op vrijdagavond worden we verrast door Kelse, hij komt net zijn Toyota Landcruiser ruilen om naar een foodfestival op het fort te gaan, en ziet ons staan. Hѐ een 'Afrikaan' met een auto die volledig uitgerust is om te kamperen, die zijn we nog niet tegengekomen😀 . Hij verteld dat hij elk weekend met vrienden een mooie plek opzoeken in Angola om het weekend door te brengen, dat is gaaf zeg! We vragen of hij een biertje wil, en ondertussen vraagt hij ons of we zin hebben om mee te gaan met zijn vrienden naar het foodfestival, tuurlijk! Dus we halen Janet afkomstig uit Cuba, en José uit Spanje op in de stad en huppetee naar het fort. Het wordt een hele gezellige avond, er komen nog meer vrienden van vrienden en we voelen ons erg welkom. Kelse nodigt ons dan ook uit om het weekend met hem en zijn vrienden door te gaan brengen op het strand, zo'n 60 km onder Luanda. Het enige wat we mee hoeven te nemen is wat bier, en voor de rest wordt gezorgd. Dus de volgende ochtend nog even langs de supermarkt en op naar Turtle Beach. Zodra we daar aankomen worden we alweer verrast door al de vrienden die we daar (met hun mooie uitgeruste auto's) ontmoeten. Alsof het al jaren onze vrienden zijn worden we onthaald en zetten de truck bij de rest. Er is genoeg te eten en te drinken, en iedereen zie je genieten. Totdat er ineens een auto aan komt rijden, met politie en een paar gewapende gasten. Binnen no time staan er zo'n 15 man en kijken niet echt vriendelijk. Kelse en zijn vrienden kamperen hier al jaren zonder ooit iemand te hebben gezien, maar nu zagen ze onze truck er bij dus vertrouwden ze het niet zo. Twee mannen praten met hen en leggen uit dat we uitgenodigd zijn en reizen door Afrika. We hoeven alleen nog even onze paspoorten te laten zien en dan is alles goed en willen ze weer gaan. Maar dat gaat niet want één van de auto's staat vast in het zand, haha. Eerst helpt Kelse maar hij heeft nog te veel bandenspanning, dus dat gaat niet lukken. Uiteindelijk worden ze door onze Unimog op weg geholpen, is dat niet heerlijk?! Weinig bedankjes natuurlijk, maar wij hebben de grootste lol.
We hebben echt een geweldig weekend, we voelen ons erg thuis tussen iedereen, en als ze allemaal op zondagavond vertrekken voelt het erg leeg als ze weg zijn. Wij blijven nog een extra nachtje staan om vervolgens de volgende middag weer terug naar Luanda te gaan. Er moet nog flink wat gewassen worden, de olie ververst worden en misschien kunnen we nog wat onderdelen regelen. We hebben eigenlijk helemaal geen zin om weg te gaan want iedereen is zo tof, we gaan nog een keer uit eten met Kelse en zijn vrienden, en nog een keer met Carlos, Antoine met vrouw en kids, wat een gastvrij volk. In Angola wonen heel veel Portugezen en het is bijzonder om te zien hoe ze hier met elkaar omgaan. Het is grote mix tussen zwart en blank, maar wel met heftig verleden qua oorlogen.
Één van de laatste dagen, maken we kennis met Fernando. We hadden al over hem gehoord in Congo, hij weet alles van Unimogs, hij verzamelt oude en maakt deze weer zo goed als nieuw. En hij spreekt ook nog es Nederlands. Hij komt langs met een monteur om naar de motor te kijken, die toch heel af en toe blijft tikken als hij hard moet werken. Het is moeilijk uit te leggen wat het geluid is, ze testen hier en daar wat en kunnen niets bijzonders ontdekken. Wel kunnen ze een filter regelen waar we al een tijdje naar op zoek zijn. Antoine had al veel voor ons nagebeld maar niets kunnen vinden. De monteur komt deze de volgende ochtend al om 6 uur brengen en dan kunnen we na een week weer gaan rijden. We nemen afscheid van iedereen, ook van Florian uit Oostenrijk waar we de laatste dag mee doorgebracht hebben. Hij heeft maar 4 maanden om vanuit Oostenrijk Zuid Afrika te bereiken dus reist heel snel, was net 6 weken onderweg. Maar super stoer dat hij dat zo doet op 23 jarige leeftijd. Ook hij had een toffe ervaring met de bevolking van Luanda, zodra hij de haven binnen reed stopte er een auto naast hem en vroeg waar hij vandaan kwam, hij zegt uit Oostenrijk en de gasten zeggen direct: let's drink a beer man! 👍

Tijd om wat meer te gaan zien, de provincie Namibe moet prachtig zijn, en we hebben nog maar twee weken over voor dit geweldige land. We moeten wel wat dingen skippen, maar onderweg naar het zuiden bezoeken we nog mooie grotten, overnachten op hoge kliffen en rijden we de Leba Pass, wat een belevenissen! Dan hebben we wel ff genoeg asfalt gezien en wordt het tijd voor offroad avonturen. We willen naar Park Nationaal de Iona en daar kun je op meerdere manieren komen, we worden geadviseerd om niet vanaf de kust te gaan, want stel dat we misschien wel met pech komen te staan, dan moet je maar afwachten na hoeveel dagen er iemand langs komt. We slaan dus veel eten, drinken en brandstof in om daar rond te rijden. We slaan af bij Caraculo en gaan richting Virei, het gaat langzaam maar wat is het genieten hier, wat een geweldige landschappen! Deze zien we dan ook heel langzaam veranderen, en eigenlijk wordt het steeds mooier. We vinden prachtige overnachtingsplekken, en zien verder niemand dan heel af en toe een paar bushmannen en piepkleine dorpjes in de bergen, of in droge rivieren want daar kunnen ze nog verbouwen. De derde dag horen we onder het rijden een grote klap en dan blijkt er een veer gebroken te zijn, shit.. hoe noe? Daar sta je dan, vlakbij de ingang van het Nationaal Park maar die weg wordt slechter, dus gaan we toch maar terug naar Namibe (dichtstbijzijnde optie van 150 km) Daar moet vast wel een oude unimog te vinden zijn waar misschien nog een veer op zit 🤔, maar dan moeten we wel de route nemen die ons afgeraden werd.. Nou daar krijgen we dus echt geen spijt van, geluk bij een ongeluk zeg maar, want wat een landschappen!! Onbeschrijflijk hoe mooi het daar is, we zijn wat gehaast om voor het donker Namibe te bereiken maar we gaan als alles gemaakt is, toch weer terug om er op het gemak van te gaan genieten. We zijn rond 18:00u in Namibe, vragen wat na, maar er staat alleen een klein model wat niet gaat passen. Dan maar een slaapplaats zoeken, dan proberen we het de volgende dag wel en anders rijden we toch maar met kapotte veer terug. We vinden nog net voor het donker is een plek op een klif, en het waait te hard om lekker buiten te zitten. Vroeg in bed dus en ook vroeg weer op. Terwijl we aan een bakkie koffie zitten zien we ineens veel walvissen zwemmen, met de verrekijker goed te zien maar het is lastig om ze mooi te fotograferen, maar wat geweldig gaaf om deze dieren te zien! Van deze momenten kun je blijven genieten, maar de dagen vliegen om en hebben nog één en ander te regelen voordat we weer terug kunnen. Toch nog maar langs een garage rijden voor een veer, we worden super geholpen en er wordt het en der nagebeld of iemand wat weet. Eerst langs het leger, maar die willen niet verkopen. Dan de brandweer en jawel, daar staat er één die niet meer gebruikt wordt dus mogen we de veer overnemen. Terug naar de garage en de rotte veer wordt gedemonteerd, en even later komen de brandweermannen de andere brengen. Er wordt hard gesleuteld, nog wat aan de uitlaat gelast en kunnen we eind van de middag toch weer terug om een mooie plek voor de nacht te zoeken. De dagen daarna rijden we langzaam door prachtige gebieden en toch soms wel heftige pistes via Iona naar Oconcua om vervolgens af te buigen naar de grens van Namibië. Onderweg nemen we nog een lifter mee, een wat oudere man die op bezoek gaat bij familie. Hij weet niet precies hoe ver ze wonen maar onder de lunch verteld hij dat het normaal gesproken twee dagen lopen is.. Wow! Het eerste stuk houdt hij zich vast aan de buitenkant van de deur omdat we nog geen idee hadden hoe lang hij mee gaat, maar nadat hij regelmatig aan de scherpe takken is blijven hangen en we er achter komen hoe ver twee dagen lopen moet zijn, klimt hij op het dak en zit languit op de reserve banden. Eind van de middag, na zo'n 85km, is hij op zijn eindbestemming en kunnen wij in de buurt een plek zoeken om te overnachten.
We komen langs mooie primitieve dorpjes, bizar grote baobab bomen en zien voor het eerst himba's en andere stammen. Prachtig om te zien hoe ze gekleed zijn met al hun versieringen. Dit is nog cultuur zoals ze honderden jaren ook leefden.
Na een dag of 6 bereiken we Calueque, hier zouden we de grens naar Namibië al kunnen nemen maar we willen onze 30 dagen in Angola optimaal benutten. We stoppen ergens aan de rivier en hier worden we alweer hartelijk welkom geheten door een visser genaamd Jacob. Hij woont hier met zijn vrouw Louise en acht kinderen aan de rand van het water, wat een idyllische plek. Koeien, paarden, ezels, geiten en varkens hebben hier een heerlijk vrij leven, af en toe steken ze de rivier over of zoeken ze wat afkoeling. Machtig om te zien en wat een rust hier. We blijven hier een extra dagje om te relaxen na alle vele kilometers de laatste weken en van Jacob krijgen we een heerlijke verse vis die op de bbq gaat.
We willen bij Namacunde /Santa Clara de grens over zaterdag en de rit daar naar toe is niet zo ver meer dachten we. Maar dan laat de GPS ons in de steek en moeten we op kompas naar het oosten. Het eerste gedeelte gaat heel rap, maar daarna zijn er zoveel sporen dat we toch echt niet meer weten waar we zijn en welke kant we op moeten. We vragen wat rond maar krijgen steeds hetzelfde antwoord dat de weg naar Xangongo gaat, nou dat was nou niet echt de bedoeling maar als we niet verder kunnen en de paadjes smaller worden of doodlopen, zit er niets anders op. De piste is super slecht, het ergste wasbord die we denk ik tot nu toe hebben gereden. Dan eindelijk na anderhalve week weer op het asfalt, wat een zaligheid! We moeten wel weer helemaal terug naar Ondjiva, zo'n 100 km verder. Eind van de dag zoeken we een plekje bij Namacunde op voor onze allerlaatste nacht in Angola, zodat we dichtbij de grens staan voor de volgende dag. Daar willen we dan de tanks nog volgooien met diesel omdat het in Namibië veel duurder is. Maar daar aangekomen bleek dat er geen diesel was, wat helaas wel vaker voorkomt in Angola. We besluiten om wat extra dollars te wisselen en een stukje terug te rijden. Gelukkig hoeven we niet helemaal terug naar Ondjiva maar zien we een container waar er brandstof genoeg was. Mooi, nu kunnen we de grens over! Op de terugweg zien we een reiziger op de fiets, hé dat is altijd interessant. We stoppen en maken kennis met Viktor, hij is geboren in Rusland maar woont in Oostenrijk. Hij is twee weken later dan ons vertrokken vorig jaar, haha wij zijn dus net zo snel (of langzaam) als een fietser. We drinken wat en na een uurtje gaan we naar de grens, dan zit Angola erop voor ons. Hopelijk kunnen we nog een keertje terug, want 30 dagen voor zó'n groot land is toch echt veel en veel te kort.

Many thanks Carlos, Kelse and all his friends, Fernando, Antoine and all the other lovely people we met!!