Nigeria 🇳🇬

5 augustus 2017 - Ekok, Nigeria

Van een relaxt Benin naar een overbevolkt chaotisch Nigeria. Bij de grens moeten we eerst langs de gezondheidsdienst, daar wordt de temperatuur gemeten en onze gegevens ingevuld. Dit wordt gedaan om Ebola te bestrijden. Wanneer ze later horen dat we in Guinee zijn geweest, zeggen ze dat daar nog steeds ebola voorkomt. Ze zijn dus goed op de hoogte ;). We moeten een aantal kantoortjes en tafels langs, en bij de eerste komt er iemand na ons binnen die door de douane van Benin is teruggestuurd en wil nu stempel van Nigeria. Het gaat er nogal grof aan toe, zijn paspoort wordt ingenomen en meneer wordt een aantal keer verzocht het kantoor te verlaten. Dit doet hij niet en dan mág hij ook niet meer. Er worden een paar sterke mannen opgeroepen en onze paspoorten worden snel gestempeld. Zodra we buiten zijn, horen we de man gillen. Er werd eerder al gezegd dat hij deze grens én deze dag nooit meer zal vergeten. Gezellige binnenkomst!
Wij krijgen maar 7 dagen om het land door te rijden, op dat moment vonden we dat prima. Al hebben we wel flink (115 euro p.p.) voor 30 dagen betaald. Na alle praatjes en gegevens te hebben ingevuld moeten we als laatste nog naar de douane voor de autopapieren. Ze vragen naar ons Carnet maar wij reizen zonder. Normaal gesproken kopen we altijd een Laissez Passer, maar hier hebben ze die niet. We hadden al gelezen dat andere overlanders hier hun verlopen verzekeringspapieren voor hadden gebruikt. Als er maar gegevens van de auto op staan. Dus ook wij deze opgezocht en stempel van douane voor € 15,00 er op en dan mogen we door. Gelijk na de poort, is er 25 meter verder de eerste controle post. Hoe verzinnen ze het! We hebben net 3 uur bij alle grensformaliteiten gezeten ;).
Dan begint de chaos hier echt. Er wordt al een keer op de auto geslagen en de mensen zijn hier harder tegen elkaar. Ze schreeuwen meer en willen allemaal wat van je. Dit is nieuw voor ons, dit hebben we in al de vorige landen niet gezien.
Omdat de banken hier bizarre rekenkoersen er op na houden, willen we wat cash wisselen voor Naira's. We rijden terug naar de hoofdstraat en binnen now time wordt er iemand geregeld. Snel wisselen en door!
Het is nog best een stuk rijden naar Lagos en hebben ook nog niets gegeten behalve een ontbijtje. Maar van doorrijden is geen sprake. We passeren zo'n 30 controles op de eerste 10 kilometer. En staan ook nog eens om de zoveel meter bij elkaar vandaan. Politie, leger, gezondheidsdienst, douane en af en toe vage figuren die allemaal binnen willen kijken wat we vervoeren. Het is vooral nieuwsgierigheid, en iedereen vraagt 'what did you bring for us?' Een hand of een glimlach kunnen ze krijgen en meer niet! Dit gaat eigenlijk heel Nigeria door op deze manier. Erg vermoeiend! Iedereen wil wat van je ;)
Bij de laatste controle worden we door het leger geadviseerd om in Ota een hotel te zoeken en krijgen te horen dat de weg van Lagos naar Benin-City onveilig is ivm overvallen. Dat zullen we dan maar serieus nemen, het land staat niet bekend om zijn veiligheid.
Uiteindelijk zijn we vlak voor het donker, moe en hongerig bij een hotel aangekomen. Ze zitten duidelijk niet op ons te wachten en nadat we net ons welverdiende biertje na zo'n dag open trekken, worden we verzocht om te vertrekken. Lekker dan! Dus op naar de volgende.. Ook hier mogen we niet in de camper slapen en moeten we een kamer boeken. Daar hebben we écht geen trek in. Maar.. naast het hotel staat een benzine pomp waar we mogen staan, Mister Money houdt de wacht. We staan aan een mega drukke weg, en de trucks toeteren van begin tot eind van de straat. Gelukkig hebben we goeie oordopjes bij ons en slapen we best.
Om voor de eerste file in Lagos te komen, staan we half 5 op en gaan op pad. Nog zo'n 58 km naar Luca, met wie we die dag afgesproken hebben. De allerergste file zijn we misschien voor geweest, maar wat een zooitje overal en zó druk! Immens veel oude Volkswagen T3 busjes die hier als taxi dienen vliegen van hot naar her, tegen het verkeer in en door alle gaten in de weg. Ze zien er dan ook echt niet meer uit! Niemand gunt in Nigeria elkaar een centimeter ruimte of voorrang. Maar voor onze truck gaan de meeste toch wel aan de kant. Uiteindelijk komen we pas om 9 uur bij Luca aan, en zijn blij elkaar weer te zien. Het wordt een beregezellige dag en hebben elkaar heel veel te vertellen. Zijn motor is na zijn ongeluk eind mei nog niet helemaal gereed dus wij vertrekken dinsdag weer om toch op tijd vrijdag in Calabar te kunnen zijn. Hier moeten we ons visum voor Kameroen halen, en dan kunnen we zondag de grens weer over.
Het zijn over het algemeen lange reisdagen en met de soms bizar slechte wegen, gaat dat niet zo snel. Bovendien moeten we flink omrijden via Ibadan naar Benin-City. We worden regelmatig aangehouden en dan verzinnen ze wel één of andere reden om ons te laten betalen. Óf de banden zijn te oud (2012) óf omdat we een keertje stoppen langs de weg om maïs te kopen (wat iedereen doet). Maar Wilbert gaat dan zogenaamd even uit z'n stekker om deze onzin en dan mogen we toch weer verder.
Nadat we Aba doorkruist hebben met al z'n tuktuks en hectische straatjes, wordt de weg ineens erg spannend. Het zijn geen gaten meer maar hele wegen staan onder water. De eerste plas is zó diep dat het water over de motorkap liep. Wow! Zitten we toch wel goed hier? Het is de enige weg naar Calabar dus het zal wel. We ploeteren door en het wordt er niet veel beter op. Op een gegeven moment wordt er geroepen ' NO ROAD'! Dus we stoppen even en informeren. Iemand wil meerijden en ons de omleiding laten zien. No way, er komt niemand binnen en vooral in deze regio (Delta) niet. Maar eigenwijs als we zijn, en de plassen van zo'n 3 km terug houdt ons niet tegen. We hebben toch zeker een Unimog! Helaas, we moeten toch terug. Een jongen op z'n motor wil ons voor een kleine bijdrage van 1000 Naira (omgerekend € 2,50 en het grootste biljet wat ze hier hebben) voorrijden en zo komen we na een uurtje weer op de 'normale' weg. Daar worden we nog een keer gestopt door een paar vage gasten die gelijk een spijkerplank onder de auto gooien. Er wordt iemand uit de bosjes geroepen en deze was zogenaamd van het ministerie van transport. Shit, zijn we nu de Sjaak?? Maar we kwamen ervan af met een 'lekker' vies peukje. Deze vonden we zelf écht niet te roken dus bewaard voor hardnekkige lastposten. Hij was blij en wij dus ook. Tegen de tijd dat hij er achter is gekomen wat voor rotsmaak hij hier aan over hield waren wij al uit het zicht.
Bij de volgende leger controle deze gasten nog even aangekaard en het enige wat ze vroegen: je hebt toch niets betaald? Anders gaan wij wel even terug.. Jaja, het is hier één pot nat en niemand die het wat scheelt.
Aan het eind van de langste rijdag in tijden, zo'n 465 km van 6 uur 's-ochtends tot 18 uur 's-avonds, arriveren we in Calabar. Hoera, gehaald voor vrijdag!
We proberen op de parking van een hotel te slapen maar ook hier weigeren ze dat. Een kamer boeken of weg. Na veel onderhandelingen besluiten we dan toch maar tegen onze wil in een kamer te boeken. Kunnen we in ieder geval douchen en op nog geen 200 meter van het hotel ergens eten. Het is onderling door vermoeidheid niet zo gezellig dus slaap ik stiekem heerlijk in m'n eigen bed en Wilbert in het hotel.. Best vreemd eigenlijk na ruim 10 maanden in een smal bed maar ook wel lekker. We hebben allebei de ruimte en staan weer met een goeie zin op. Op naar de ambassade en dan zo snel mogelijk weg hier. Maar dat loopt niet zoals gepland, de consulaat die de visa verstrekt is voor een spoedklus (dat wordt gezegd) naar Kameroen en komt pas ergens a het weekend terug. Op z'n vroegst dinsdag. Ik kon wel janken, ons visum verloopt zondag en ze zijn hier niet zo toeristisch ingesteld. Gelukkig komt er na een poosje een vrouw aanlopen die ons wel even te woord wil staan. Ze verontschuldigt zich voor de situatie en we mogen alvast de formulieren invullen. Ze zegt ook dat het eigenlijk belachelijk is dat we bij de grens maar 7 dagen kregen omdat er altijd wel wat kan gebeuren. Het is een groot land en de wegen zijn slecht of 'weg'. Tevens geeft ze ons de garantie dat de consul een brief maakt dat het overmacht is dat we de 7 dagen overschreden zijn. Dat lucht op! Maar waar blijven we zolang in Calabar? Geen zin om bij of in dure hotels te slapen dus rijden wat door de buurt. Het is hier rustig en er staan mega huizen. We zien een grote tuin met daarop huizen in aanbouw en waarschijnlijk ook nooit afgebouwd worden, en 1 die bewoond is. We mogen hier zolang staan, de eigenaar is een beetje vreemde gast (net als de rest zo'n beetje) maar laat ons lekker met rust. We lezen veel, doen een spelletje, wat klusjes, en van de dagen rust genieten we wel. Het regent veel maar in ons huisje is het goed vertoeven. Op maandag gaan we even de stad in, laten 2 gasflessen vullen die we nog hadden liggen uit Nederland. November vorig jaar nog eentje in Marokko gekocht en was nu pas bijna leeg. Hier kijken ze niet zo nauw, want het restantje wat er nog in zat wordt gewoon op straat geleegd. We hebben voor de zekerheid de truck maar een stukje verder geparkeerd.
We halen nog wat boodschappen bij de zwaar beveiligde Spar en gaan weer langs het consulaat. Maar deze was er nog steeds niet. Dinsdag slaan we over, dus proberen we het woensdag maar weer. Dan worden we we weer verzocht om de dag erna of vrijdag te komen. Oké, het gaat nu wel heel lang duren en hebben ook geen zin meer om op onze 'camping' te staan dus rijden wat door de stad. Daar worden we ineens in het Nederlands begroet, Hoe gaat het met jullie?? Daar reken je niet op natuurlijk, en op een wat rustigere plek nemen we even de tijd om wat te babbelen. Hij heet Kelvin en heeft 10 jaar in Nederland gewoond, inmiddels alweer een paar jaar geleden maar vond het 'heerlijk' zoals hij het zei om weer Nederlands te spreken. Hij weet voor ons een rustige plek aan de haven, en ook bewaakt. Mooi, daar rijden we heen en kunnen voor een kleine bijdrage staan. We gaan met Kelvin mee de stad in, en gaan eten bij de universiteit. Zien we ook nog wat van de stad. Door zijn gastvrijheid, betalen we voor het eten en als we weer bij de haven zijn vraagt hij toch ook nog even wat geld. Natuurlijk, we hadden het kunnen verwachten. Later komt hij nog een keer met een auto vol, en vraagt dan ook maar es om een biertje voor z'n tante. Ja dag! Maar we moeten oppassen wat we zeggen, want hij verstaat onze taal. Daarna hebben we hem niet meer gezien (gelukkig).
De ochtend erna gaan we toch weer langs het consulaat én deze keer hebben we geluk. De consul is terug uit Kameroen en onze paspoorten worden ingeleverd. Ondertussen gaan wij nog op zoek naar nieuwe accu's want die raken aardig versleten door het harde werken op dit continent. Er gaan gelukkig twee mannen van het consulaat met ons mee, want de buurt waar we moeten zijn is op z'n zachts gezegd niet prettig. Er staan direct 20 man om Wilbert heen en ik moet even wacht houden in de cabine. Niet echt fijn, maar alles verloopt soepel, mede dankzij onze hulp. Er moeten nog wat dollars ergens gewisseld worden, dan betalen en terug naar het consulaat. We krijgen eindelijk ons visum maar dan komt nog het probleem dat we inmiddels 5 dagen te laat uit Nigeria zijn. De beloofde brief wordt niet geschreven maar de consul belt een hele goede vriend die bij de politie werkt. Misschien heeft hij een oplossing? Na een tijdje een heel fijn gesprek te hebben gehad met de consul komen er twee mannen. Het probleem wordt uitgelegd, alleen niet eerlijk verteld dat het niet onze schuld is dat we niet eerder ons visum hadden. We komen er achter dat de dochter van de consul afgelopen weekend is getrouwd en hij daarom naar Kameroen was. Maar hij zegt het zo dat wij pech hadden met de auto en daarom niet eerder een visum hadden.. Wat??? En als wij 200 dollar per persoon zouden betalen voor een verlenging zou het opgelost zijn. Pfff daar gaan we weer! Weer altijd de geldkwestie ;(. We hebben al genoeg betaald toch!! Maar alles staat geregistreerd hier, dus als hij de datum zou aanpassen zouden we bij de grens dit bedrag alsnog moeten betalen. Uiteindelijk geven we hem 30 dollar mee en onze paspoorten. Hij zou deze dan weer bij ons komen brengen die avond, hij zou een sms sturen en wist waar we stonden. Niemand gezien of gehoord en wij maar op tijd naar bed. Alle doomscenario's zijn er bij mij voorbij gekomen, dus een slechte nacht gehad. De volgende ochtend vroeg op, en maar wachten... Om half 9 komt er een auto, jawel hoor! Onze paspoorten terug en heel goed nieuws! Onze visa is verlengd tot vrijdag, blij dat we zijn!! Het was echt een vriendendienst voor de consul,, en die 30 dollar is naar degene gegaan die bevoegd was om dit te mogen regelen. Het kantoor was al dicht en was speciaal hiervoor teruggekomen. Dat was het dan achteraf wel waard (altijd beter dan heel veel gedonder bij de grens en minstens 400 dollar betalen).
Nu vlug spullen pakken en rijden!! Het was nog een lange rit maar we hebben het gehaald. Bij de grens van Ekok was het nog even spannend of alles goed was, en daarna konden we het hectische Nigeria verlaten. De grens met Kameroen is verbonden met een brug, die eigenlijk gemaakt is voor 1 breed voertuig maar het is een is zooitje van jewelste. Wel heel leuk om te zien. Je moet dringen voor een plek, en gaan met 2 voertuigen naast elkaar de brug over. Bij ons komt er net een andere vrachtwagen aan, en op de millimeter moeten we passeren. Het gaat maar net maar wat voor ons het belangrijkste is, dat we het land uit zijn. Aan de overkant zit de politie post van Kameroen, en het is hier al een stuk relaxter. Daarna nog even naar de douane voor een Laissez passer. Terwijl Wilbert een inspectieronde doet in de camper met een van de douaniers, zit ik intussen te genieten van een koud blikje Heineken die ik gezellig met de mannen op kantoor zit te nuttigen. Welkom Kameroen!

Sorry, deze keer geen foto's van mooie landschappen en idyllische plekken maar vooral wat we onderweg gezien hebben. Stinkende uitlaatgassen, tankstations in overvloed (gemiddelde dieselprijs € 0,40), overvolle steden, bizarre ongelukken, gaten in de weg, rotte auto's en trucks. Mega kerken waar de mensen compleet gestoord tekeer gaan. Niets tegen geloof maar hier wordt iedereen volop gehersenspoeld.

Kortom, een land die we niet snel zullen vergeten. Het is een harde corrupte maatschappij, waar met 180 miljoen inwoners het waarschijnlijk de manier van overleven is.

We hebben ons niet één keer onveilig gevoeld, heerlijk kunnen eten en uiteindelijk maar 3x een 'lekker' vies peukje af hoeven te staan. Toch zullen we niet snel terug gaan.

Foto’s

12 Reacties

  1. Ans:
    5 augustus 2017
    Nou,..daar zul je toch een bittere smaak aan Nigeria aan over houden,zou ik denken. Maar snel vergeten en gaan genieten van Kameroen. Het blijft wel spannend zo. :-)
  2. Els v Kempen:
    5 augustus 2017
    Spannend allemaal om te lezen !!

    Dit zullen jullie niet snel vergeten , nu hoopmikmweer wat meer ontspanning!!
  3. Ronald:
    6 augustus 2017
    Wat een avontuur zeg ! En wat goed geschreven van je .
    Net een spannend boek zo . Dank voor het delen , mooie herinnering voor later . Plezier en goede rit verder !
  4. Klazina:
    6 augustus 2017
    Pfff,daar werd je toch even flink op de proef gesteld zeg!!!blij dat jullie er weg zijn,paspoort weg,en niemand op komen dagen,spannende boel.Nu maar ontdekken wat Cameroen voor jullie in petto heeft!
    We hebben in iedergeval weer een beetje met jullie mee beleefd hoe het er in Nigeria aan toe gaat!!! Veel liefs en succes in Cameroen Lfs XXX
  5. Martha en willen:
    6 augustus 2017
    getver...tijdens het lezen kreeg ik het steeds benauwder vooral de passage van het afgeven van jullie paspoorten en wachten, wachten tot het terugkwam..wat een k-land zeg. Wat hebben jullie dat allemaal goed doorstaan petje af! Hoop dat ze het in Cameroen anders doen. Hou je taai hoor!! en relaxt weer verder.
  6. Harry Lefferts:
    6 augustus 2017
    tjonge tjonge wat een reis maar heel goed geschreven. Het is een story om als je weer terug bent... uit te geven of een TV serie van te maken. Veel groeten van Toos en Harry.
  7. Els en Mels:
    6 augustus 2017
    Dit land zullen jullie niet snel vergeten gelukkig weer veilig verder met jullie avontuur succes!
  8. Leopollemans:
    6 augustus 2017
    hallo het is weer een heel verhaal het liep allemaal niet over rolletjes ik dat dat ze alleen in nederlandgeldachtig waren maarik begrijp dat het op meer plaatsen is we wensen jullie veel succes en op naar het volgende verhaal gr van ons
  9. Anneke:
    7 augustus 2017
    Haha, geweldig om te lezen. Zeker ook het eerlijke verhaal van het even apart slapen. Zeker nu wij zelf aan het camperen zijn met z'n achten (!) door Canada heel herkenbaar
    Vind het knap van jullie, wij hebben het hier super maar verlangen na ruim twee weken al naar alle comfort van thuis. Zeker nu Lobke haar enkel en voet gebroken heeft met surfen en we daardoor niet meer kunnen doen waar we ook voor gekomen waren.
    Hoop dat jullie snel weer in een meer relaxte omgeving komen.
    Liefs van ons
  10. Anneke:
    7 augustus 2017
    Haha, geweldig om te lezen. Zeker ook het eerlijke verhaal van het even apart slapen. Zeker nu wij zelf aan het camperen zijn met z'n achten (!) door Canada heel herkenbaar
    Vind het knap van jullie, wij hebben het hier super maar verlangen na ruim twee weken al naar alle comfort van thuis. Zeker nu Lobke haar enkel en voet gebroken heeft met surfen en we daardoor niet meer kunnen doen waar we ook voor gekomen waren.
    Hoop dat jullie snel weer in een meer relaxte omgeving komen.
    Liefs van ons
  11. Bert en Marian:
    8 augustus 2017
    ManManMan wat een verhaal.
    knap dat jullie dit allemaal doorstaan hebben.
    Maar snel verder..
    Bedankt voor het mooie verhaal,heel veel succes en door met genieten van dit avontuur.
    Gr
  12. Teddy:
    10 augustus 2017
    Sjonge wat een verhaal weer! Lijkt wel een thrilller! Inderdaad geen land om nog eens op je gemak naar terug te gaan. Wat een zooitje is het daar (al is dat wel mooi gefotografeerd)! Maar toch ook weer een aparte belevenis. Jullie doen het toch maar mooi samen (en soms even apart maar dat is heel begrijpelijk!;-)) En ik blijf het super vinden dat jullie dan ook nog de tijd nemen om alles op te schrijven zodat wij t allemaal mee kunnen beleven. (Bijna jammer dat ik zelf niks opgeschreven heb hahaha) Al vaak gezegd, enjoy to the max! Xx