Burkina Faso 🇧🇫

Grensperikelen gaan ons steeds makkelijker af, of het nou komt omdat we tegenwoordig met z'n tweetjes langs alle formaliteiten gaan of dat de grenzen steeds makkelijker zijn.. Bij binnenkomst van Ivoorkust werd nog naar het vignet touristique gevraagd en we hebben steeds uitgesteld om deze te kopen, gelukkig maar want er werd nergens meer naar gevraagd. Hebben we toch mooi weer zo'n € 70,00 mee bespaard.
Na het laatste stuk nog zigzaggend over de slechte weg tussen Ivoorkust en de politiepost van Burkina Faso zijn we eind van de middag de grens over en wat ons als eerste opvalt, zijn de mooie open landschappen en bijna iedereen fietst hier. Er is hier veel landbouw, wat allemaal nog met de hand bewerkt wordt. De ezeltjes lopen weer overal en de huisjes en wegen zijn in veel betere staat, dan die we de afgelopen maanden gezien hebben. Én we kunnen eindelijk weer overal wildkamperen. We vinden dan ook een rustige plek en worden die avond verwelkomd met een klankconcert van kikkers en vogels.. Prachtig! We maken een klein kampvuurtje en genieten van de rust.
De volgende dag rijden we naar het dichtstbijzijnde dorp en regelen we weer wat internet en gaan we naar Sindou. Hier is een mooi gebied met een bijzondere bergformatie. We nemen de kortste weg, wat ook vaak niet de beste is. Het heeft waarschijnlijk veel geregend want we moeten door flinke plassen. Geen probleem voor de unimog natuurlijk! Na een paar uurtjes rijden komen we bij Sindou aan en willen graag een slaapplek met uitzicht op de peaks. Helaas waren ze aan de weg bezig en konden we niet verder. Dan toch maar naar de parkeerplaats bij de ingang. We zouden de volgende ochtend met een gids een rondje lopen, maar waren al vroeg op en zijn zelf op pad gegaan. De peaks schitterden mooi bij de zonsopkomst, we maakten wat foto's en waren na een uurtje weer terug. Daarna spullen ingepakt en weer verder. In de buurt van Bianfora moet een mooie waterval zijn en domes. We hebben geen idee wat we moeten verwachten maar op de kaart zijn ronde velden te zien én er is een relaxte plek om te overnachten. Misschien dat we hier wel weer wat dagen kunnen vertoeven. De plek is inderdaad idyllisch, tussen het groen, grote bomen en prachtige vogels (vooral Sunbirds). Het enige minpuntje was een rastafari, hij was erg aardig maar liep vooral te klagen over geld. Oké, we zijn wel wat gewend inmiddels maar hier hadden we geen zin in. We zijn nog wel naar de waterval en de domes (ronde bergen) gelopen maar de volgende dag vertrokken. We weten niet zo goed wat we willen zien van Burkina, in de lonely planet staat ook niet zoveel vermeld. We rijden naar Bobo- Dioulasso en gaan op zoek naar het hotel wat gerund wordt door een Nederlandse vrouw. We hadden op de website gezien dat ze een was- en strijkservice hebben, daar gaan we eens goed gebruik van maken. De meeste kleren kleven van het zout en de plakkerigheid van de laatste maanden. De handwasjes tussendoor gaan op zich goed, maar een keer met de wasmachine zou super zijn.
We mogen in de tuin parkeren en worden gelijk aangevallen door de muggen, dat is echt een nadeel aan de steden maar soms ontkom je er niet aan. We hebben wel een heel gezellige avond met IJsbrand en Kiki, een broer en zus uit Rotterdam, hij woont in Burkina en zij is 2 weekjes op vakantie. Fijn om weer es Hollands te kunnen praten, en wat meer over het land te weten te komen. We eten heerlijk en het is snel laat. Het liefst zouden we de volgende dag weer vertrekken maar we moesten wachten op de was. Zaterdagochtend rijden we de stad weer uit en willen nu wel wat wildlife en vooral olifanten gaan spotten. Het is eigenlijk het seizoen niet meer maar we wagen het er toch op. We hadden van IJsbrand gehoord dat een vriend van hem 2 weken geleden nog 58 olifanten had gezien. Wie weet?!
Het is een lange rit er naar toe en rijden langs de grens van Ghana richting National Parc de Nazinga. We hebben geen zin om via Pô het park in te rijden maar komen via een brommerpad vlakbij het park. Na het aanbrengen van een paar extra krasjes op de truck vinden we een rustige plek en mogen hier blijven staan. We horen dat hier s' nachts ook wel eens olifanten komen dus toch wel spannend. We hebben niets gehoord die nacht, maar ze waren wel geweest hoorden we de volgende dag. We blijven nog een dagje relaxen hier en besluiten de volgende ochtend vroeg het park in te rijden omdat dan de kans het grootst is dat we ze kunnen zien. Er ging een gids met ons mee, het was wel een beetje krap met z'n drietjes voorin maar na nog geen 5 minuten zien we al olifanten lopen. WAUW!! Wat een mazzel.. Ze lopen een stuk bij ons vandaan dus vragen we aan de gids of we op het dak foto's mogen maken. En dat mocht, dus wij naar boven geklommen en toen kwam dus de hele kudde dreigend op ons af. Holy shit! Het was echt niet mogelijk om weer via de motorkap af te dalen, ze kwamen steeds dichterbij. Dit deden ze vooral om het jonge olifantje te beschermen. Ze klapperden met de oren en stampten met de poten. De gids klapte soms met z'n handen en daar reageerden ze gelukkig wel een beetje op. Met hartkloppingen en trillende handen hebben we toch nog wat foto's kunnen maken en daarna zijn we via de zijkant naar beneden geklommen, vlug de cabine in. Oeps, dat ging maar net goed! Na het starten van de truck stonden ze ineens achter ons, dus voorzichtig weg gereden en ze bleven staan. De schrik van ons leven maar wat een prachtige dieren zo in het wild. Daarna hebben we onze tour afgemaakt en nog wat herten, krokodillen en een paar apen gezien. We brachten de gids weer terug en wij moesten nog zo'n 30 km door het park naar de officiële uitgang rijden. Opeens zagen we weer een groep olifanten staan, nu wel wat verder maar hoeveel geluk kun je hebben op 97.000 hectare bos? We maakten weer wat foto's en zijn daarna naar Pô gereden. Hier wat gegeten en gekeken waar we heen wilden. In de buurt blijven was geen optie, veel bedelaars en ongure types. Waarschijnlijk omdat we vlakbij de grens van Ghana zaten. Dan maar naar het noorden, we rijden weer door een nationaal park en gaan hier de weg af om te kunnen overnachten. Er zijn geen dorpjes in de buurt dus worden door niemand gestoord die avond, behalve door wat insecten. Omdat onze horren niet 100% mug proef zijn, laten we deze de volgende dag bij een naaiatelier langs de weg aanpassen. De man spreekt weinig Frans maar er komt direct hulp aan en na een uurtje kunnen we weer verder. Voordat we het weten, staan we al in Ouagadougou en staan we die nacht langs een rustige weg bij een autohandelaar. Donderdagochtend gaan we naar de Nigeriaanse ambassade en worden direct heel relaxt aan een visum geholpen. Dat hadden we niet verwacht zeg! En we hoeven pas te betalen als we ze kunnen ophalen. We krijgen een 3 maanden visum en mogen er maandag om. Niet dat we 3 maanden naar Nigeria gaan, maar moeten voor een bepaalde datum het land weer uit zijn. Zodoende hebben we in Togo en Benin nog tijd genoeg om wat van het land te zien en andere visums te regelen. We besluiten om niet in de stad te blijven staan wachten tot na het weekend maar gaan nog verder naar het noorden, naar Kaya want daar moet het ook mooi zijn. Er zijn zelfs weer wat bergen en het is erg groen. De mensen zijn druk bezig om hun stukjes land te bewerken en er wordt hier veel naar goud gezocht. We vinden een paar mooie plekken om heerlijk een boek te kunnen lezen. Soms lopen er wat koeien of schapen voorbij, en worden we nog getrakteerd op verse melk. Het boertje spreekt geen woord Frans, maar alleen het gebaar is al super. Maandagochtend weer richting Ouagadougou en halen we de paspoorten weer op en blijven nog even in de stad. Er is een 3 daags festival, fête de la musique. We parkeren op het plein (Place de la Nation) naast de biertent en mogen hier blijven staan. De eerste avond werd er in het begin geplaybackt, hmmm dat was niet wat we verwacht hadden. De tweede avond valt compleet in het water, net voordat de eerste artiest het podium op komt, begon het te regenen en te waaien dus werd alles afgelast. Nog steeds geen band gezien maar het was alsnog een gezellige avond. Dag drie.. Het blijft droog en het plein stroomt vol, eindelijk live muziek. Sommige bands waren niet echt onze smaak maar we hebben toch redelijk wat van de west Afrikaanse sfeer mogen proeven.
Overdag lopen we wat door de stad, en laten van de stof die we pas gekocht hebben een tuniek/jurkje maken. Tevens kopen we er een extra zonnepaneel van 150 watt bij en een andere regelaar, we kwamen net altijd wat stroom te kort. Vooral nu we in de regentijd zitten en geen volle dagen zon meer hebben. De zonnepaneel wordt gelijk door Wilbert gemonteerd en we zien de volgende ochtend gelijk resultaat. Yeah!!

Vandaag rijden we richting de grens van Togo, het is een klein landje maar wie weet wat we daar weer gaan zien en beleven.