Botswana deel 2 🇧🇼

De truck wil niet starten, en we staan in een klein dorpje (Nata) waar niet veel te halen valt en weinig garages zijn. We staan bij een benzinestation waar we kunnen overnachten. Wel krijgen we veel hulp van Wedu, die we ontmoet hadden bij het zoeken van de carwash. De accu's worden doorgemeten, de reserve dynamo verwisseld maar we snappen niet waar het probleem vandaan komt. We hebben in ieder geval een tehoog voltage. Zou het misschien de spanningsregelaar kunnen zijn? Alles wordt driedubbel gecontroleerd en dan komt er iemand op het idee om de batterij van de spanningsmeter te vervangen, want ook díe kan er naast zitten. En nu klopt het wel, ipv 30 volt geeft de meter nu 27.7 volt laadspanning aan. Dus toch één van de nieuwe accu's defect (deze reizen al mee sinds Nigeria en is waarschijnlijk kapot gegaan door gehobbel over slechte wegen). Er worden twee nieuwe accu's geregeld bij een vriend van Wedu om te testen en dan start de truck wel en heeft normale waarden. Hѐ hѐ, we zijn er uit, Gelukkig maar want een spanningsregelaar voor onze Unimog is hier niet te krijgen in Zuidelijk Afrika en accu's gelukkig wel. Niet in Nata zelf, maar in Francistown zo'n 180 km terug naar het zuiden. Wedu stelt voor om de truck in de compound van zijn familie te stallen, zodat we niet langer aan de weg bij een druk tankstation hoeven te slapen. Fantastisch! We maken kennis met een groot deel van zijn familie, wat een leuke en lieve mensen. We worden hartelijk ontvangen en mogen zelfs in bad (wel één met een emmer, maar met heet water). De volgende ochtend gaan Wilbert met Wedu al vroeg met een taxibus naar Francistown om nieuwe accu's te halen. Omdat we twijfelen aan de Nigeriaanse kwaliteit, kopen ze er maar gelijk twee. Ik ga ondertussen met Wedu's moeder even bij de allerkleinste kleinkinderen op school kijken, en daarna kijken we samen op de wereldkaart waar wij wonen. Ze vraagt hoeveel weken rijden het is naar Nederland haha nou heel veel! Ze is erg grappig in haar vragen en antwoorden, geweldige vrouw. Om een uur of 13:00u zijn Wilbert en Wedu weer terug en worden de nieuwe accu's vervangen. Wedu wil ons graag de farm laten zien waar zijn vader woont en voor het vee zorgt. We nemen een flesje drank voor hem mee en daar is hij natuurlijk erg blij mee. Het is ook weer een hele gezellige energieke man, bijna 80 jaar maar dat zie je er echt niet aan af. Hij heeft koeien, paarden, geiten en stuk land om wat te verbouwen. Hij geniet hier in de bush en komt daarom ook weinig thuis. De kinderen komen af en toe helpen, en de boeren om hem heen zorgen dat de koeien aan het eind van de dag weer op stal komen. Een mooi leven!
De volgende ochtend gaan we richting Maun, maar niet voordat we nog een keer bij de Nata river gaan kijken. Omdat het regenseizoen nu echt begonnen is, stroomt de rivier snel. Het is prachtig om te zien hoe de vissen (meervallen) stroomopwaarts springen, het krioelt er van! De reden dat deze meervallen allemaal bij de brug tekeer gaan is omdat het meer waar ze in zwemmen wat zouter is en ze dol zijn op het zoete rivierwater.
Daarna gaan we dan eindelijk weer es een stukje karren. Na de lunch zien we een bus met wel een héél onbekende nummerplaat. Bovenop deze bus zien we de plaatsnaam Jeju staan, dus we zoeken snel op waar dit ligt... Zuid-Korea, wauw die zijn aardig wat kilometers van huis. We stoppen even later om kennis te maken, en de man (Gazet) begroet ons met 'goedemorgen ' Zo, dat verwacht je niet 😁. Gelijk komen twee kinderen (Toto en Meeju) naar buiten en zijn vrouw Fanta (dit is niet haar officiële naam vertelt ze, want die is veel te moeilijk) Ze zijn heerlijk met z'n viertjes op wereldtournee, Family Grand Tour along UNESCO. Ze proberen in elk land twee UNESCO plaatsen te bezoeken, wat heel mooi en leerzaam is. Gazet heeft bij Philips gewerkt en ook nog een tijdje in Nederland, dus vandaar zijn Nederlandse taalkennis. De kinderen moeten elke dag leren, maar wat is een mooiere leerschool dan reizen en alle continenten zien op de leeftijd van 18 en 13 jaar? Naast de studie zijn ze ook heel erg handig met het maken van videofilms, en deze worden met regelmaat op YouTube gezet (Toto's family, echt een bezoekje waard om hun avonturen te zien). Ook komen ze soms op de Zuid-Koreaanse televisie en worden ze gesponsord door Hyundai. Ze zijn alle vier reuze enthousiast,
sympathiek en gezellig. Toevallig staan we een dag later nog een keer bij hen op een camping in Maun en hebben we wat meer tijd om met elkaar door te brengen.
In Maun willen we graag de Okavango Delta gaan zien, dit is de grootste binnenlandse delta ter wereld. Deze kun je per boot, kano of vlucht bezichtigen. Aangezien het al dagen regent, en we geen zin hebben om in een houten kano ons de hele dag zeiknat te laten regenen, kiezen we voor een vlucht. Op het moment dat we gaan boeken, komt de zon tevoorschijn en gaan we met prachtig weer de lucht in. We gaan in een 6 persoons vliegtuigje en duurt 45 minuten. Maar wat hebben we hiervan genoten! De delta is mooi groen en we zien veel olifanten, nijlpaarden, buffalows, wildebeesten en zebra's. Het is een ervaring om nooit meer te vergeten.
De volgende dag gaan we weer verder richting Kasane. Daar hebben we met Patrick afgesproken, die we in de Central Kalahari ontmoet hebben.
De weg er naar toe wordt een flinke uitdaging, er valt zoveel regen zodat we twee dagen bijna alleen maar door (soms diepe) plassen rijden. We gaan door Chobe Nationaal Park, dit is de enige optie om in het noorden te komen vanaf deze kant. Het is een prachtig gebied en zien ontzettend veel olifanten. We besluiten om in één dag er doorheen te rijden, want de campings zijn ontzettend duur, zo ook het tarief voor onze truck. Onderweg komen we maar twee auto's tegen die dag, en in één blijken de zonen van Neil in te zitten, dit wisten we op dat moment niet maar dit hoorden we een week later van hem zelf. Wat een toeval weer, 2x Neil in the middle of nowhere en nu zijn zonen waar we heel kort mee gesproken hebben 😀.
Aan het eind van de dag rijden we het park uit, en zoeken we een plek om te overnachten. We vinden een spot bovenop een heuvel, onder een mega grote baobab en hebben een mooi uitzicht op de zonsondergang en 's ochtends zien we de nijlpaarden in de rivier badderen. Maandagochtend rijden we het laatste stukje naar Kasane, we hebben bij het vliegveld afgesproken en Patrick komt ons daar halen. We maken bij thuiskomst kennis met zijn vrouw Linda en hun schattige hondjes Buddy en China. Ze wonen in de Lesoma Vallei, we denken één van de mooiste plekken om te kunnen wonen in Botswana. Er staan maar een paar huizen en de rest is natuurgebied wat aangrenzend is met Zimbabwe. Gelukkig staat er wel een elektrisch hek omheen want alles loopt er vrij rond, olifanten, giraffen, zebra's, wildebeesten, buffalows en nog veel meer. Een stukje wildlife paradijs op aarde...
We krijgen onze eigen slaapkamer met luxe badkamer, en mogen echt van alles gebruik maken. Wat een warm welkom! Hoe lang we hier blijven weten we niet maar we genieten enorm van de gezelligheid en gastvrijheid. Er moet, hoe kan het ook anders, weer gesleuteld worden want door de vele plassen is er her en der water terechtgekomen waar het niet hoort te zitten, én de koppeling werkt niet goed meer. De remblokken achter van de auto worden ook nog vervangen, 1700km zand is daar toch niet goed voor. Ook wordt er nog een olie lekkage bij de dieselpomp verholpen. Wilbert en Patrick brengen samen weer heel wat uurtjes onder de truck door en Linda en ik gaan regelmatig even om een boodschap, gaan op safari in de achtertuin (stiekem even de grens over van Zimbabwe) en laten ons heerlijk masseren bij een lodge, welke uitzicht heeft op de Chobe River. Heerlijk!!

Er moet een onderdeel uit Zuid-Afrika besteld worden voor de Unimog, de druklager van de koppeling zit vast. We bestellen deze bij MogDoc in Pretoria en moet met DHL geleverd worden. Hierdoor zijn we genoodzaakt om langer te blijven dan de bedoeling was (wat rot 😁), maar intussen vermaken we ons prima. We worden regelmatig door vrienden en buren uitgenodigd voor een borrel, lunch of diner en maken kennis met hele leuke en interessante mensen die alles weten van het wildlife in Afrika. Veel van hen hebben vroeger gejaagd, en hebben ons de keerzijde laten horen van het jachtverbod dat er tegenwoordig is in Botswana. Oké, dat er gejaagd wordt of werd om het ivoor, daar zijn we natuurlijk faliekant tegen. Maar sinds 5 jaar is er een algemeen jachtverbod, en nu is er een overpopulatie van olifanten wat een zeer groot probleem is. Er zijn er op dit moment zo'n 180.000 tot 200.000 (zo'n 10% van de totale bevolking in dit grote land) en ze slopen alles. Hoe ze dit probleem gaan oplossen, dat weet niemand tot dusver. De mega bedragen die buitenlanders voorheen betaalden om te jagen, was voor het grote deel om de overpopulatie tegen te gaan en de lokale bevolking/projecten te ondersteunen.

Patrick wilde graag met ons gaan varen en vissen op de Chobe River maar het regent al de hele week. Toch spreken we af om zondagochtend vroeg te gaan vertrekken en hopen dat het droog blijft voor een paar uurtjes. En dat geluk hebben we dan ook! We varen een stuk de rivier op, welke grenst tussen Botswana en Namibië, prachtig is het. We zien een nijlpaard en een grote krokodil aan de graskant en genieten van de mooie vogels die voorbij komen. Na het varen gaan we weer eten en borrelen bij vrienden. Dat doen ze hier vaak. Zelf je drank meenemen en het eten wordt door de gastheer/vrouw geregeld. Een markante gast is toch wel Søren. Een fitte man van 80 die bijna heel zijn leven in Afrika woont en die al genoeg meegemaakt heeft. Hij heeft Deense roots en zo ziet hij er ook uit. Hij heeft altijd gejaagd maar is daar toch mee gestopt toen een leeuw die hij wilde doden zijn rechter spierbal opgegeten heeft. Hij zorgt ook voor de coctail bloody mary, heerlijk!
Verder vliegen de dagen voorbij. Het sleutelen was een leuke bezigheid voor de mannen maar we hebben vooral genoten van de enorme gastvrijheid van Patrick en Linda in hun werkelijk paradijselijke onderkomen. Het mooie van het reizen wat wij doen is nieuwe mensen ontmoeten en zeker zoals nu, zien hoe het leven in een land is.

Woensdag is dan eindelijk het onderdeel binnen dus kan deze gemonteerd worden. Donderdag testen, de koppeling gaat weer soepel, en geen olielekkage meer dus met pijn in ons hart nemen we afscheid van twee super lieve mensen. Patrick en Linda vergeten we nooit meer en hopelijk zien we elkaar over een paar maandjes weer in Mozambique.

Botswana is bijzonder. De mensen bijna uitzonderlijk vrolijk en super aardig. Maar het wildlife hier maakt het echt een bijzondere plek op aarde. Je hoeft echt geen duur park in om olifanten, giraffen, nijlpaarden, buffels en nog veel meer te zien, deze kom je zéker in het noorden overal tegen.